ΠΩΣ ΑΙΤΙΟΛΟΓΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ
ΤΗΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ;
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ. Δυο εβδομάδες πλέον πριν τις κρισιμότατες εκλογές, με τις φωνές να πληθαίνουν για έξοδο της χώρας από το Ευρώ και την Ευρώπη γενικότερα, ξημέρωσε μια ιδιαίτερη ημέρα για την στήλη. Μια στήλη που γεννήθηκε πριν από περίπου δώδεκα χρόνια, αλλά πέρασαν άλλα πέντε μέχρι να αποκτήσει την παρούσα οριστική της μορφή. Και για αυτό, επιτρέψτε μας σήμερα μερικές ανασκοπησιακές προσωπικές αναφορές.
ΑΡΧΙΚΑ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ «φλιτζάνι» ήταν ένα μικρό δίστηλο, που κάλυπτε το αριστερό μέρος της σελίδας του «ΠτΘ» που φιλοξενούσε τις αστυνομικές και δικαστικές ειδήσεις. Περιελάμβανε σχόλια που περιορίζονταν σε αυτήν την «ύλη», καθώς ο υπογράφων λόγω των σπουδών του τότε στη Νομική Κομοτηνής είχε αναλάβει το σχετικό ρεπορτάζ για λογαριασμό της εφημερίδας. Όλα τα παρασκήνια και σπαρταριστές ιστορίες που συνέβαιναν στο δικαστικό μέγαρο της πόλης αλλά και τα κουτσομπολιά από την δράση των αστυνομικών αρχών, αυτά που δεν γίνονταν επίσημα δελτία τύπου, «φιλτράρονταν» από το «Φλιτζάνι» και έβγαιναν στην δημοσιότητα. Μαζί φυσικά με τις υψηλές επισκέψεις πασίγνωστων δικηγόρων για σημαντικές υποθέσεις ή εξεχόντων καθηγητών για διάφορα επιστημονικά συνέδρια σχετικά με το νομικό αντικείμενο.
ΓΡΗΓΟΡΑ Η ΣΤΗΛΗ απέκτησε φανατικό αναγνωστικό κοινό, που διάβαζε τις ανθρώπινες ιστορίες που εκτυλίσσονταν καθημερινά στα δικαστήρια της Θράκης. Όλοι έβλεπαν σε αυτές περιστατικά της απλής καθημερινής ζωής, που μπορούσαν να έχουν συμβεί στον διπλανό τους ή ακόμα και στους ίδιους. Κάποια στιγμή, από την απλή καταγραφή περάσαμε στην αποκάλυψη. Ήταν τότε που είχαμε πλέον αποκτήσει τις κατάλληλες «πηγές» για να μαθαίνουμε έγκαιρα τις σχετικές ειδήσεις, πριν αυτές ανακοινωθούν επισήμως. Και φυσικά, αρχίσαμε να δεχόμαστε καταγγελίες αναγνωστών που ήθελαν πρώτα να μιλήσουν στο «Φλιτζάνι», πριν προχωρήσουν σε λοιπές ενέργειες. Αυτή ήταν και η πρώτη μεγάλη επιτυχία της στήλης.
ΜΟΙΡΑΙΑ ΤΟ «ΦΛΙΤΖΑΝΙ» ασχολήθηκε και με τα πολιτικά πράγματα, καθώς οι εκλογές του 2000 είχαν άλλωστε και πολλές δικαστικές περιπέτειες, με τα εκλογοδικεία που ακολούθησαν το αμφισβητούμενο αποτέλεσμα και τις λοιπές καταστάσεις που εμπεριέχονταν στην αρμοδιότητά της. Κάπως έτσι, άρχισε να διευρύνεται ο ρόλος και ο λόγος της. Από το κάτι ειδικότερο, πέρασε στο γενικότερο. Δεν ασχολούμασταν πλέον με όσα συζητιούνταν στο καφενείο των δικαστηρίων αλλά με όσα απασχολούσαν ευρύτερα τα καφενεία όλης της Θράκης, όλης της χώρας. Από τα πολιτικά μέχρι τα αθλητικά. Από τα σοβαρά μέχρι τα κουτσομπολιά. Ωστόσο, κάποια στιγμή, απότομα και ξαφνικά, η στήλη διέκοψε την πορεία της. Είχαν περάσει δυο χρόνια περίπου. Η ιδέα της όμως υπήρχε, το όνομα είχε κατοχυρωθεί και αγαπηθεί από τον κόσμο, οπότε αποδείχθηκε ότι το διάλειμμα ήταν μικρό, μπροστά στην πολυετή συνέχισή της στον «ΠτΘ» μερικά χρόνια μετά.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΥΤΗ ήρθε με διάφορες ονομασίες, αφού αρχικά υπήρχαν δισταγμοί στην αυτόματη υιοθέτηση του επιτυχημένου τίτλου του «Φλιτζανιού». Για κάποιο διάστημα, πριν τις εκλογές του 2004 πλέον, ονομάστηκε «Μακρόθεν Θρακικά». Άλλωστε η βάση μας πλέον δεν ήταν η Κομοτηνή. Είχαμε μεγαλώσει, είχαμε πάρει πτυχίο, είχαμε φύγει από την Θράκη, είχαμε αρχίσει την δημοσιογραφική σταδιοδρομία στην Αθήνα αλλά είχαμε αφήσει το νου, την καρδιά, την ψυχή πίσω στην Κομοτηνή. Καθημερινά παρακολουθούσαμε την επικαιρότητα, καθημερινά την καταγράφαμε, τεντώναμε κεραίες όταν βρίσκαμε θέμα που θα ενδιέφερε το αναγνωστικό κοινό της Θράκης. Μορφή καθημερινή η στήλη άργησε ωστόσο να πάρει και τα σχόλιά της φιλοξενούνταν στην τρίτη σελίδα, αυτή των «Απαρατήρητων». Προσωρινά βγήκε εκείνο το καλοκαίρι το «αδελφάκι» της, ο «Ζέπελιν», από το περίφημο ιπτάμενο όχημα που μας κατασκόπευε κατά την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Κάλυπτε μια σελίδα με όλα τα παραλειπόμενα στην πορεία προς την κορυφαία διοργάνωση και φυσικά κατά την διάρκειά της. Πάντα η έμφαση ήταν σε οτιδήποτε θρακιώτικο μπορούσαμε να αναδείξουμε. Αυτό ήταν δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Κάθε μέρα καταφέρναμε να βρούμε και κάτι, ώστε να καλύπτουμε την ύλη της μιας σελίδας. Έτσι αποδείχθηκε σε όλους ότι άξιζε τον κόπο να επεκταθεί η προσπάθεια αυτή. Ποσοτικά, ποιοτικά αλλά και χρονικά.
ΤΟ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΟ Euro2004 και οι Ολυμπιακοί Αγώνες κάποτε ολοκληρώθηκαν, όπως και οι Παραολυμπιακοί, με τις γνωστές ελληνικές και ιδίως θρακιώτικες επιτυχίες. Είχε όμως προλάβει μέσα σε αυτό το τρίμηνο να «κατοχυρωθεί» μια σελίδα στην εφημερίδα του «Παρατηρητή της Θράκης» για να τους καλύπτει. Έγινε αντιληπτό ότι αυτό μπορούσε να συνεχιστεί, με επέκταση της ύλης της σελίδας σε όλες τις πτυχές της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και αθλητικής ζωής. Άλλωστε ποτέ, σε όλες αυτές τις διοργανώσεις, οι ανταποκρίσεις μας δεν περιορίζονταν μόνο στο στεγνό αθλητικό κομμάτι. Και κάπως έτσι ξαναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες του το «Φλιτζάνι», το ψευδώνυμο με το οποίο ταυτίστηκε ο υπογράφων, το οποίο καθημερινά εδώ και οκτώ χρόνια υπογράφει σε καθημερινή βάση τις «Κουβέντες Καφενείου», τη σελίδα με την ιδιαίτερη γραφή, τις αναλύσεις, τις αποκαλύψεις, τις προβλέψεις. Άλλωστε το λέει και το σλόγκαν μας: Το «Φλιτζάνι» είναι εδώ για να αναλύει τα γεγονότα, να προβλέπει τις εξελίξεις και να αποκαλύπτει το παρασκήνιό τους. Ό,τι κάνει και ένα κανονικό φλιτζάνι δηλαδή, όταν πηγαίνετε στην καφετζού κι της ζητάτε να σας το διαβάσει.
-ΕΔΩ ΚΑΙ ΟΚΤΩ χρόνια η στήλη δεν έλειψε ούτε μία ημέρα από την ύλη του «ΠτΘ», με εξαίρεση κάποιες ελάχιστες φορές και για λόγους εξαιρετικής ανωτέρας βίας. Γράφτηκε για μέρες μέσα από νοσοκομεία, όταν είχαμε σχετικές περιπέτειες με την υγεία μας. Γράφτηκε μέσα σε στρατώνες και φυλάκια, όταν υπηρετούσαμε την θητεία μας. Γράφτηκε επίσης σε παραλίες, σε μουσεία, σε τρένα, σε λεωφορεία, σε αεροδρόμια. Πολλές φορές σε ίντερνετ καφέ, όταν ληστές μπούκαραν στο σπίτι μας και μας έκλεψαν την Acerούλα, το προηγούμενό μας λάπτοπ με όλα τα αρχεία και τις αναμνήσεις μας που είχαν καταγραφεί σε αυτό. Και η στήλη με αυτόν τον τρόπο τελικά κατάφερνε και γράφονταν από παντού, όπου και αν βρισκόμασταν και για οποιονδήποτε λόγο και αν είχαμε πάει, προσπαθώντας πάντοτε αφενός να μην απουσιάσει αλλά και αφετέρου να έχει πάντα κάτι το ξεχωριστό, κάτι που να ενδιαφέρει πρωτίστως το θρακιώτικο αναγνωστικό κοινό.
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ την μαγευτική βελγική Μπριζ στείλαμε ανταποκρίσεις, όπου είχαμε πάει για τον... μήνα του μέλιτος, αναλύοντας τις εμπειρίες μας από τους θρακιώτες που συναντήσαμε τυχαία (και) εκεί. Ακόμα και μέσα από το μαιευτήριο, μοιραζόμασταν με τους αναγνώστες του «ΠτΘ» τη συγκίνηση του ερχομού της μικρής Ανδριάνας μας. Και από τόσα μέρη στον κόσμο, στα οποία έμελλε όλο αυτό το χρονικό διάστημα να ταξιδέψουμε για διάφορους λόγους. Είτε δημοσιογραφικούς, είτε προσωπικούς.
Η ΣΤΗΛΗ ΑΥΤΗ παρακολούθησε από κοντά και κάλυψε σημαντικές συνόδους κορυφής στις Βρυξέλλες, που είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και για την Θράκη. Βρέθηκε σε δημοσιογραφικές αποστολές στο Παρίσι, στο Μόναχο, στη Μόσχα και στην Κωνσταντινούπολη, συνοδεύοντας σε ορισμένα σημαντικά ταξίδια τους θρακιώτες υπουργούς των κυβερνήσεων Καραμανλή και Παπανδρέου. Φυσικά, σχεδόν κάθε Σεπτέμβρη έπαιρνε το τρένο και ανέβαινε στην Θεσσαλονίκη, για τα εκάστοτε εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης και τα πολιτικά παρασκήνια που πάντοτε την συνοδεύουν. Όταν ανακάλυπτε θέμα που μπορούσε να ενδιαφέρει την Θράκη, η στήλη φρόντιζε να είναι παρούσα: στην Βουλή για να παρακολουθήσει την δραστηριότητα των βουλευτών της περιοχής, στα γραφεία των κομμάτων για να δει τις διάφορες σημαντικές κομματικές συνεδριάσεις, στα διάφορα υπουργεία όπου συζητιούνταν θέματα και λαμβάνονταν οι αποφάσεις, στους δρόμους για να καταγράψει πορείες, διαμαρτυρίες, επεισόδια, συγκεντρώσεις. Έφαγε δακρυγόνα, κάποτε φόρεσε και... χειροπέδες για λίγα λεπτά, στο πλαίσιο της άσκησης του ρεπορτάζ. Και όποτε δεν μπορούσε η ίδια να παραβρεθεί, για οποιονδήποτε λόγο, φρόντιζε να έχει τους ανταποκριτές και τους απεσταλμένους της: άλλα «φλιτζάνια», που ως γνωστόν είναι πανταχού παρόντα, την περίφημη κουκουβάγια που μας ενημέρωνε για όσα συνέβαιναν επί θητείας Στυλιανίδη στο υπουργείο Παιδείας και εκείνον τον «ρουφιανόλαγο» που μας αποκάλυπτε τα έργα και τις ημέρες του Αλέκου Κοντού στο Αγροτικής Ανάπτυξης.
ΤΟ «ΦΛΙΤΖΑΝΙ» ΠΑΝΤΑ φρόντιζε συχνά να ανεβαίνει και στα πάτρια εδάφη και να παίρνει «θρακιώτικες τζούρες», είτε στην Κομοτηνή είτε στην Ξάνθη είτε στην Αλεξανδρούπολη ή την Ορεστιάδα. Παλιότερα ερχόμασταν πιο συχνά, τελευταία είναι αλήθεια ότι έχουν ελαττωθεί οι παρουσίες μας. Περνούν τα χρόνια, μεγαλώνουμε και εμείς, αυξάνονται οι υποχρεώσεις, δυσκολεύουν οικονομικά οι καταστάσεις για τέτοια ταξίδια. Ωστόσο με την καθημερινή αυτή τριβή, ήταν σαν να είμαστε εκεί. Άλλωστε, αρκετές ήταν και είναι οι ώρες που κάθε μέρα καταναλώναμε σε τηλέφωνα και σερφάρισμα στο ίντερνετ προκειμένου να πληροφορηθούμε τις θρακιώτικες λεπτομέρειες των ρεπορτάζ και να τις αναδείξουμε.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΟΤΕ δεν εγκατέλειψε η στήλη ήταν η μεγάλη της αγάπη για τον αθλητισμό και τις σπουδαίες διοργανώσεις του, που φρόντιζε και φροντίζει να παρακολουθεί από κοντά. Με την εμπειρία του Σίδνεϊ της μακρινής Αυστραλίας, όπου βρεθήκαμε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 και φυσικά την Αθήνα 2004, πετύχαμε να δώσουμε το «παρών» και στο Πεκίνο το 2008 και να καταγράψουμε συγκλονιστικά ρεπορτάζ, που δεν είχαν μόνο αθλητικό περιεχόμενο. Βρεθήκαμε στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής πριν δυο χρόνια, συνοδεύοντας την Εθνική Ομάδα και καταγράφοντας με γλαφυρό τρόπο την καθημερινότητα των ουκ ολίγων θρακιωτών που έχουν μεταναστεύσει εκεί. Μετά το Euro της Πορτογαλίας το 2004, βρεθήκαμε τέσσερα χρόνια μετά και στο μαγευτικό Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας, που ερωτευθήκαμε και ξαναεπισκεφθήκαμε με την πρώτη ευκαιρία. Πέρυσι το καλοκαίρι βρεθήκαμε στην μακρινή Νότιο Κορέα, καλύπτοντας το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, ζώντας από κοντά για δύο εβδομάδες έναν διαφορετικό πολιτισμό αλλά και ανακαλύπτοντας τους θρακιώτες που πριν από χρόνια συμμετείχαν στο Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα που εστάλη εκεί. Πιο πρόσφατα, ήμασταν παρέα με δεκάδες θρακιώτες στην Κωνσταντινούπολη για τους αγώνες των αθλητών μας. Αλλά αν θέλετε να θυμηθούμε κάτι ιδιαίτερο από το αθλητικό παρελθόν, αυτό δεν είναι ούτε η Δεβετζή, ούτε η Χαλκιά, ούτε ο Μπανιώτης, ο Τοροσίδης, η Βρύζας, ο Νικολαΐδης ή οι στιγμές που ζήσαμε πριν τέσσερα χρόνια με την (πρώτη) άνοδο του Πανθρακικού.
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 2005 βρεθήκαμε στο Confederations Cup στην Γερμανία, ακολουθήσαμε την Εθνική Ομάδα σε Λειψία και Φραγκφούρτη και πετύχαμε μερικούς νεαρούς θρακιώτες ομογενείς, που είχαν έρθει με τις ελληνικές σημαίες να δουν από κοντά τους τότε πρωταθλητές Ευρώπης. Λίγες μέρες μετά ανακαλύπταμε ότι ανάμεσα σε αυτούς που είχαμε «αιχμαλωτίσει» με τον φωτογραφικό μας φακό ήταν και ένας ανιψιός της εκδότριάς μας. Και την ίδια στιγμή, ένας παππούς από την Αλεξανδρούπολη, συγκινημένος, έμπαινε στα γραφεία της εφημερίδας και ζητούσε να αγοράσει τα φύλλα που είχαν φιλοξενήσει τις σχετικές ανταποκρίσεις, καθώς είχε μάθει ότι σε αυτές υπήρχε η φωτογραφία και δηλώσεις του εγγονού του, που είχε δυο χρόνια να τον δει. Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τα δάκρυα χαράς, όταν του μιλήσαμε και του δώσαμε όλο το φιλμ μαζί με τις έγχρωμες και αυθεντικές φωτογραφίες (αφού τότε η ψηφιακή τεχνολογία δεν είχε αναπτυχθεί τόσο πολύ).
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ «φλιτζάνι» καταγράψαμε ανθρώπινες στιγμές, μετρήσαμε όμως και αρκετές δημοσιογραφικές επιτυχίες. Ίσως για πολλούς η πιο σημαντική και πολυδιαφημισμένη ήταν και εκείνη που μας... καθιέρωσε, όταν προβλέψαμε τα δίδυμα του Ευριπίδη Στυλιανίδη πολύ πριν... συλληφθούν. Ήταν μια Πρωταπριλιά, αυτή του 2005, όταν αποφασίσαμε να σκαρώσουμε αυτήν την φάρσα. Με έκπληξη μάθαμε μερικούς μήνες αργότερα ότι η πρόβλεψη βγήκε αληθινή και περίπου έντεκα μήνες μετά η Γιούλη τα έφερνε στον κόσμο. Από τότε όλοι παραδέχονταν τις «μαντικές» ικανότητες του «Φλιτζανιού» και περίμεναν καθημερινά να μάθουν τα μελλούμενα, ακόμα και τις... Πρωταπριλιές, καθώς είχε πλέον αποδειχθεί ότι και τα ψέματα της στήλης κάποτε μετατρέπονταν σε αλήθειες. Ωστόσο υπήρχαν καθημερινά επιτυχίες, μικρές και μεγάλες. Ενδιαφέροντα θέματα. Αποκλειστικότητες. Αλλά αυτό σήμαινε ότι έπρεπε ενίοτε να ενοχλούμε αρκετούς με την κριτική μας και τα σχόλιά μας. Να προκαλέσουμε και διαμαρτυρίες. Ακόμα και αντιπάθειες. Μέχρι και... αγωγές φάγαμε (και τρέχουμε ακόμα στα δικαστήρια). Είναι σίγουρο ότι κάναμε και λάθη, αλλά ποτέ δεν υπήρχε η σκοπιμότητα να θίξουμε κανέναν. Και σπεύδαμε αμέσως να αποκαταστήσουμε όσους πράγματι αδικήσαμε. Αρκεί φυσικά να το αντιλαμβανόμασταν, είτε από μόνοι μας είτε με προτροπή των ιδίων (ένα e-mail ή ένα τηλεφώνημα ήταν πάντα αρκετό αν κάποιος ένιωθε θιγμένος και αμέσως γίνονταν αποκατάσταση, εφόσον είχε δίκιο).
ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΥΤΗ εδώ η στήλη απέκτησε και ηλεκτρονική μορφή (την οποία δυστυχώς έχουμε αμελήσει τον τελευταίο ένα χρόνο, αλλά οι πατρικές υποχρεώσεις δεν μας αφήνουν τέτοια χρονικά περιθώρια). Σκοπό ήταν τo «www.flitzani.gr» να αποκτήσει πιο άμεση και ταχύτερη επαφή με τον κόσμο. Να ανεβάζουμε ειδήσεις και σχόλια όταν προκύπτουν, χωρίς να περιοριζόμαστε από τα χρονικά πλαίσια της εφημερίδας. Δεν μπορέσαμε να προχωρήσουμε, αν και δεν το αποκλείουμε στο μέλλον. Το επιθυμούμε άλλωστε. Μέσα από την ηλεκτρονική αλληλογραφία αποκτήσαμε επίσης σχέση εμπιστοσύνης με πολλούς αναγνώστες, που με την σειρά τους έγιναν οι καλύτεροι ανταποκριτές μας. Μας έδιναν πληροφορίες, κρατούσαμε το δημοσιογραφικό απόρρητο, δημοσιεύαμε τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες – καταγγελίες τους. Και κάποιους από αυτούς φροντίσαμε σκόπιμα να μην τους γνωρίσουμε ποτέ από κοντά, διατηρώντας έτσι αυτήν την ξεχωριστή μαγεία στην επικοινωνία μας, που διατηρείται ακόμα και σήμερα.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΛΟΙΠΟΝ ήταν η στήλη όλα αυτά τα χρόνια. Ουσιαστικά ένα προσωπικό ημερολόγιο καταγραφής προσωπικών εμπειριών, σκέψεων, σχολίων, καταστάσεων, διανθισμένων όμως με δημοσιογραφικό, συχνά καυστικό ή και χιουμοριστικό λόγο. Μαζί μεγαλώσαμε και μοιραστήκαμε όλες τις χαρές και τις λύπες μας, καταγράφοντας την σύγχρονη ιστορία μέσα από τα ψιλά γράμματα που οι άλλοι αγνοούσαν. Και όλα αυτά θα συνεχίσει να είναι το «Φλιτζάνι» για εμάς και για τους φανατικούς αναγνώστες μας.
ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΛΕΜΕ ΟΜΩΣ όλα αυτά σήμερα; Γιατί πολύ απλά, σήμερα διαβάζετε το τελευταίο «Φλιτζάνι» στον «ΠτΘ». Οι φανατικοί αναγνώστες το ξέρετε. Δυστυχώς πλέον είμαστε άνεργοι. Η βασική μας εργασία, αυτή που μας χάριζε τα προς το ζην όλα τα προηγούμενα χρόνια, δεν υφίσταται πλέον. Η στήλη ήταν για εμάς ένα χόμπι πρωτίστως, αφού η οικονομική συνεργασία με τον «ΠτΘ» πέρναγε το τελευταίο διάστημα σε δεύτερη μοίρα. Ωστόσο οι ασφυκτικές οικονομικές συνθήκες μάς επιβάλλουν να κοιτάξουμε και την επιβίωσή μας. Και στο πλαίσιο αυτό, το «Φλιτζάνι» οφείλει στο εγγύς μέλλον να αποσύρει την παρουσία του από τις φιλόξενες σελίδες που «ΠτΘ».
ΟΠΩΣ ΙΣΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ, με την τρέλα που κουβαλάμε, στην διάρκεια του καλοκαιριού θα δώσουμε ξανά το παρών στις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις, όπως τόσα χρόνια κάνουμε, παρά την κρίση, ακόμα και με προσωπικές θυσίες. Ωστόσο πρέπει να βγουν και κάποια χρήματα για να καλύψουμε τα έξοδα. Αύριο αναχωρούμε μαζί με την αποστολή Εθνικής Ομάδας για την Βαρσοβία, για την τελική φάση του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου που αρχίζει εκεί την προσεχή Παρασκευή. Θα είμαστε στην Πολωνία και την γειτονική Ουκρανία που συνδιοργανώνουν το Euro 2012 τουλάχιστον για τις επόμενες δύο εβδομάδες. Μετά, τέλη Ιουλίου και μέχρι τα μέσα Αυγούστου, θα βρεθούμε για τρεις εβδομάδες και στο Λονδίνο για να καλύψουμε από κοντά μια ακόμα διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων. Την τέταρτη κατά σειρά!!!. Σήμερα όμως μετά τις τελευταίες αποφάσεις μας κερνά τον τελευταίο «καφέ» στο αναγνωστικό κοινό του «Παρατηρητή», έπειτα από 12,5 χρόνια. Μετά το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, θα διαβάζετε αλλού τις ανταποκρίσεις μας από την Πολωνία (και μετά από το Λονδίνο). Και από Σεπτέμβρη, με τη νέα σεζόν, δεν αποκλείεται το «Φλιτζάνι» να αναβιώσει ξανά ως στήλη, ανανεωμένη και ακόμα καλύτερη, όπως συνέβη και την προηγούμενη φορά. Σίγουρα, ελπίζουμε, από το ίντερνετ. Και θα δούμε τότε και από πού αλλού.…
ΥΓ: Για το τέλος, ένα τελευταίο μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους συνεργάτες στον «ΠτΘ» που ανέχονταν τις συχνές καθυστερήσεις της αποστολής της στήλης, ώστε να έχει το «φλιτζάνι» το πιο φρέσκο χαρμάνι, και σε όλους και όλες εσάς, τους αναγνώστες, που τόσα χρόνια αποτελέσαμε την καθημερινή σας συνήθεια, την παρέα σας με τον πρωινό καφέ. Εις το επανιδείν και καλή τύχη...
Φωτογραφία από την Μπριζ, στο ταξίδι του μέλιτος μετά τον
γάμο του με την πολυαγαπημένη του Ελευθερία. Αν και φανατικός πολέμιος του καφέ
και αντικαπνιστής, ο Γιάννης Γιαγκίνης κρατά ένα... φλιτζάνι. Είναι η φωτογραφία
που έχει εδώ και χρόνια στο προφίλ του στο facebook και δεν την αλλάζει με
τίποτα, αφού άλλωστε ταυτίστηκε στο αναγνωστικό κοινό της Θράκης με αυτό το
ψευδώνυμο, που ο ίδιος εμπνεύστηκε. Ακόμα και από την βελγική μαγική πόλη και σε
μια τόσο ιδιαίτερη περίοδο για τον ίδιο, βρήκε τον χρόνο να γράψει και να
καταγράψει τις εμπειρίες και τις ανταποκρίσεις του. Όλα αυτά τα χρόνια η στήλη
είχε ως κεντρική βάση την Αθήνα και περιφερειακή την Κομοτηνή. Έχει γραφτεί όμως
από κάμποσες ακόμα πόλεις. Φυσικά από την Αλεξανδρούπολη, την Ξάνθη, την
Ορεστιάδα, την Σαμοθράκη, ακόμα και το Κάτω Νευροκόπι την περίοδο της
στρατιωτικής θητείας. Όπως επίσης και από την Θεσσαλονίκη, την Λαμία, την Λάρισα
αλλά και την Μύκονο, την Σύρο, την Κέρκυρα, την Κεφαλονιά, την Ζάκυνθο, την
Τζια, τα Χανιά, το Ηράκλειο, τα Γιάννενα, την Πάργα και την Καστοριά. Από την
πυρόπληκτη Ηλεία την περίοδο των μεγάλων πυρκαγιών. Αλλά και από τις Βρυξέλλες,
το Παρίσι, την Μόσχα, την Πράγα, το Βερολίνο, το Μόναχο, την Λειψία, την
Βαρκελώνη, την Μαδρίτη, την Τενερίφη. Τις γειτονικές Τουρκία και Βουλγαρία. Το
μακρινό Πεκίνο, την Σεούλ και το Νταεγκού της Ν. Κορέας, το Ντέρμπαν και το
Γιοχάνεσμπουργκ και τις άλλες πόλεις της Νότιας Αφρικής. Ενδεχομένως και από
άλλες περιοχές που ξεχνάμε την δεδομένη στιγμή. Και για όσους έχουν απορίες, ο
Γιάννης μπορεί να έκανε «Κουβέντες Καφενείου» μέσα από το «Φλιτζάνι» του όλα
αυτά τα χρόνια στον «ΠτΘ», αλλά όπως προαναφέραμε, ποτέ σχεδόν δεν πίνει καφέ.
Στην συγκεκριμένη φωτογραφία, το φλιτζάνι που κάθε μέρα σας «διάβαζε» ο Γιάννης,
είναι γεμάτο με τσάι...Πηγή: http://www.paratiritis-news.gr/
