που βρίσκεταιο σε εξέλιξη στην Αθήνα
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
ΠΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΑΝ ΣΤΟΝ
ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΑΕΡΑ
Το Σάββατο 4 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε στην Κομοτηνή, συμβολική ολιγόλεπτη κατάληψη του ραδιοφωνικού σταθμού «Παρατηρητής της Θράκης». Στην διάρκεια της διαβάστηκε από τους καταληψίες, κείμενο αλληλεγγύης για τον Γιάννη Δημητράκη, ενώ παράλληλα έγινε και μια μικρή ενημέρωση για τους αγώνες των φυλακισμένων.
Το κείμενο για τον Γιάννη Δημητράκη, έχει ως εξής:
Τον Ιανουάριο του 2006 συλλαμβάνεται ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης μετά από ληστεία στην Εθνική τράπεζα στην Σόλωνος. Έχει πυροβοληθεί και είναι περικυκλωμένος σαν τραυματισμένο θήραμα από τους σύγχρονους ανθρωποκυνηγούς της ελληνικής αστυνομίας, τους ανθρωποφάγους δημοσιογράφους και λοιπούς περίεργους, νομοταγείς και πειθαρχημένους υπηκόους που πανηγυρίζουν για το “τρόπαιο” τους. Ακόμα και αιμόφυρτο προσπαθούν να του περάσουν χειροπέδες και η σύλληψη του περνάει από τα δελτία ειδήσεων σαν μια τεράστια επιτυχία της Ελληνικής αστυνομίας. Να σημειωθεί επίσης ότι μια ακόμα “επιτυχία” ήταν και ο τραυματισμός περαστικού λαχειοπώλη από πυρά της αστυνομίας. Ο τότε υπουργός Βύρωνάς Πολύδωρας τον χαρακτήρισε σαν ληστή του κοινού ποινικού δικαίου. Με αυτόν τον χαρακτηρισμό καταδικάστηκε σε 35 χρόνια φυλάκισης από την ελληνική δικαιοσύνη. Πέρα όμως από αυτό το κράτος μαζί με τα ΜΜΕ ξεκίνησαν ένα κυνήγι μαγισσών για άλλους 3 συντρόφους κατηγορώντας τους για σύσταση συμμορίας μαζί με τον Γιάννη Δημητράκη αποκαλώντας τους «Ληστές με τα μαύρα».
Μερικοί άνθρωποι αναζητούν ένα τρόπο να ζήσουν όσο το δυνατόν πιο αυτόνομα γίνεται. Στην προσπάθεια τους αυτή καταφεύγουν στην «παρανομία» έτσι ώστε να μην έχουν επαφή με κανένα κρατικό οργανισμό, να αποφύγουν να γίνουν αφεντικά ή δούλοι σε μια κοινωνία-ζούγκλα του ανταγωνισμού που είναι δομημένη ιεραρχικά, να αποκτήσουν οικονομικούς πόρους που θα τους χρησιμοποιήσουν για την απόκτηση των μέσων που χρειάζονται για την επιβίωσή τους και για την αντίσταση απέναντι στην εξουσία. Μια από τις λύσεις είναι η απαλλοτρίωση. Αναλαμβάνουν βέβαια όλα τα ρίσκα. Ζούνε κυνηγημένοι από τις διωκτικές αρχές και από κυνηγούς κεφαλών μιας και επιστρέφει σιγά σιγά στην κοινωνία μας η κουλτούρα της ρουφιανιάς και της κατάδοσης έναντι αμοιβής μέσω επικηρύξεων. Στον χώρο που σήμερα ονομάζεται Ελλάδα η μέθοδος της απαλλοτρίωσης δεν είναι ξένη. Την χρησιμοποιούσαν οι κλέφτες πριν και κατά την διάρκεια της επανάστασης του 1821 εναντίων των Οθωμανών και των χριστιανών συνεργατών τους (κοτζαμπάσηδες) και φυσικά αντιμετωπίζονταν από τους εξουσιαστές της εποχής με τον ίδιο τρόπο (κυνηγητό, επικηρύξεις).
Ο αναρχικός χώρος χαρακτηρίζεται από την ανομοιογένειά του και την πολυμορφικότητα των δράσεων του. Η κάθε ομάδα ή συλλογικότητα ακόμα και τα άτομα σαν ξεχωριστές οντότητες μέσα ή έξω από τις ομάδες-συλλογικότητες δίνουν στο χώρο την δικιά τους πινελιά με τις σκέψεις και τις πράξεις τους. Μέσα στα πλαίσια της αντίστασης εναντίον κάθε εξουσιαστικού μηχανισμού και αδικίας η απαλλοτρίωση κομματιού του πλούτου των τραπεζών έχει στις συνειδήσεις μας την απόλυτη νομιμοποίηση.
Αντίθετα εχθροί μας είναι οι τοκογλυφικοί τραπεζικοί οργανισμοί, οι πολυεθνικές που συγκεντρώνουν τον πλούτο από την εργασία χιλιάδων ανθρώπων, τα κόμματα που επιχορηγούνται από το κράτος και δέχονται μίζες από εταιρίες (Siemens), οι πολιτικοί που παίζουν στον τζόγο του χρηματιστηρίου και των ομολόγων τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων και ας μην ξεχνάμε την κρατική δωρεά των 28 δις. στις τράπεζες εν μέσω οικονομικής κρίσης. Όλες αυτές οι πράξεις δεν είναι παράνομες με βάση την δικαιοσύνη γιατί πολύ απλά η δικαιοσύνη είναι ένας ακόμα μηχανισμός της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που επικοινωνούν μεταξύ τους σαν συγκοινωνούντα δοχεία.
Η κοινωνική νομιμοποίηση ως πρώτο στάδιο των ενεργειών όπως αυτή του Δημητράκη είναι η απάντηση στα παραπάνω φαινόμενα των ληστρικών επιδρομών του κράτους και του κεφαλαίου απέναντι στο λαό.
Τέλος σας καλούμε να αναρωτηθείτε: Αν ήσασταν αόρατοι θα ληστεύατε μια τράπεζα;;;
.
