Γυμνά κορμιά στις βάθρες της Σαμοθράκης

Αισθησιακή έκθεση ζωγραφικής με χρώμα και ένταση από την Μαρία Φιλιππούλου και το νησί της φτερωτής Νίκης παρουσιάζονται στην γκαλερί Ζουμπουλάκη στην Αθήνα
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ
ΔΕΙΤΕ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΠΙΝΑΚΕΣ

«Παραδεισένιες στιγμές» σε δύσκολους και μελαγχολικούς καιρούς προτείνει η Μαρία Φιλοπούλου με τη νέα της δουλειά, την οποία εκθέτει στην γκαλερί Ζουμπουλάκη (πλατεία Κολωνακίου 20 Αθήνα). Ο τίτλος της ενότητας είναι μονολεκτικός και χαρακτηριστικός για τις εμμονές της γνωστής ζωγράφου: «Νερό». Καταρράκτες που πέφτουν ορμητικά στην ήρεμη επιφάνεια του νερού μέσα σε βάθρες. Σταγόνες, παφλασμοί, εκρήξεις φωτός και χρωμάτων ξεχειλίζουν από τα τελάρα. Γυμνά κορμιά, άλλα να απολαμβάνουν την ηρεμία ή την ένταση του νερού κι άλλα να έχουν παραδοθεί στην απόλυτη χαλάρωση...

Πηγή έμπνευσης για την τελευταία ενότητα των έργων της-24 πίνακες, εκ των οποίων οι 8 είναι διαστάσεων 1,50 x 2 μ και οι 16 ελαφρώς μικρότεροι 90 εκ. x 1,20 μ., και 5 μπρούτζινα γλυπτά με λουόμενες- ήταν η Σαμοθράκη, το νησί των Καβειρίων μυστηρίων, με τις βάθρες του, που τη γοήτευσε και την οδήγησε να προσθέσει στη χρωματική της παλέτα το μαύρο. «Πάλι το αποτέλεσμα είναι θετικό. Με τη ροή του νερού και την ένταση δημιουργείται μια ισορροπία που βγάζει μικρούς παραδείσους. Είναι στιγμές παραδεισένιες, εικόνες χαλάρωσης. Έτοιμες να ανατραπούν, γιατί πρόκειται για στιγμές», γράφει το «Εθνος» ενώ υπάρχουν εξόχως κολακευτικές αναφορές αποσπάσματα για την ταλαντούχα ζωγράφο Μαρία Φιλοπούλου που στην γκαλερί Ζουμπουλάκη δείχνει το έργο της. Όλο εμπνευσμένο από την ζωοδότρα φύση της παραδεισένιας Σαμοθράκης. Μια πρωτόγονη ομορφιά όπου το νερό, η φύση, ο άνθρωπος και ο αισθησιασμός του χρωστήρα της παλέτας της, συνυπάρχουν δίνοντας ένα αποτέλεσμα που ήδη συζητιέται. Η έκθεση θα παραμείνει ανοικτή έως τις 5 Νοεμβρίου 2011.

Το υγρό στοιχείο και η αγάπη για το νερό της Μαρίας Φιλοπούλου αποτυπώνονται και σε αυτή τη νέα δουλειά. Μια ενδιαφέρουσα μετάβαση από τις παραλίες και τον ανοιχτό ορίζοντα στις κλειστές βάθρες, στους καταρράκτες, στους μαγικούς τόπους των Καβειρίων μυστηρίων. Μέσω της εσωτερικής της αναζήτησης δημιουργεί δικούς της παραδείσους προσελκύοντας τον θεατή να μπει μέσα σε αυτούς.

Η ορμή του καταρράκτη καθώς χύνεται στην ήρεμη επιφάνεια του νερού διεισδύει στις καθαρές βάθρες. Δημιουργούνται από την κίνηση αυτή φυσαλίδες, σταγόνες, παφλασμοί και αντανακλάσεις, στοιχεία που έρχονται σε αντίθεση με την ηρεμία του τοπίου. Ο θεατής έχει την αίσθηση του νερού που πετάγεται παντού.

Όπως παρατηρεί η Μ. Πουρνάρα «στα έργα της Φιλοπούλου η ενάργεια των εικόνων και η ραδινότητα των μορφών παραμένει χαρακτηριστικό γνώρισμα. Ωστόσο, η φύση μεταμορφώνεται σε μια αγκάλη με υπαρξιακή χροιά, ένα σημείο που ενώνεται η γη με τον ουρανό και ο άνθρωπος με το νερό, μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ όπου κανείς δεν μπαίνει και δεν βγαίνει πια ο ίδιος. Αναγεννάται και αναβαπτίζεται».

 
Πηγή: http://www.xronos.gr/