Ένα ξύλινο ράφι μεταβλήθηκε
σε βιολί κι ένα κολοκύθι σε
μπαγλαμαδάκι. Από τότε ο Τάκης
Ιωαννίδης βελτιώθηκε αισθητά,
κάνει βιολιά χωρίς να γνωρίζει
μουσική όπως και γκάιντες
ή άλλα καλλιτεχνήματα
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ
Δεν είναι μουσικός, αλλά κατασκευάζει βιολιά με απέραντη υπομονή, με δεξιοτεχνία που θα την ζήλευε ο πιο έμπειρος του είδους και κυρίως με αγάπη που την διοχετεύει στον εγγονό του Γιάννη Γκουντρίδη, κληρονόμο της όλης προσπάθειας.
Ο Τάκης Ιωαννίδης ζει στην Ξυλαγανή με την σύντροφο της ζωής του την κυρά Σοφία. Μαζί ενώσαν τις μοίρες τους όταν πρωτογνωριστήκαν στην Γερμανία κι επέστρεψαν στην Ελλάδα κουβαλώντας όμως πολλά στοιχεία της τάξης, της εργατικότητας και της οργανωτικότητας αυτού του λαού.
Στο ισόγειο σπιτάκι τους, καμαρούλα μια σταλιά, κυριαρχεί η πληθωρικότητα των αισθημάτων φιλοξενίας. Απολαμβάνουμε σπιτικό κερασώ και διάφορα κεράσματα, ενώ ξετυλίγει την ζωή του στα χρόνια της νεότητας, αλλά και στα σημερινά μετά από περιπέτειες υγείας που δεν τον κάμπτουν.
Ζητούμε να μας πει πως ξεκίνησε την κατασκευή των βιολιών.
«Έγιναν όλα τυχαία. Ο αδελφός μου άλλαζε ράφια στο βεζινάδικό του και πήρα τα ξύλα, θα πει πολύ απλά. Είχα ένα φίλο μουσουλμάνο στην Εργάνη που είχε ένα βιολί. Τον παρακάλεσα να μου το δώσει, το ζωγράφισα στο χαρτί γρήγορα με το μολύβι, το παρατηρούσα στο φως, τα σημεία που μ΄ενδιέφεραν, τις χορδές, τα κουμπιά που έχει. Όταν το ολοκλήρωσα από εκείνο το σανίδι το πήγα στον Ηλία που φτιάχνει τους ταχογράφους και είναι …μεθυσμένος με το βιολί, γνωστός δάσκαλο να το κρίνει. Ήδη είχαν κάνει κι ένα δεύτερο. Μου λέει «Δημήτρη έχεις χρυσά χέρια αλλά είναι άτακτο, χωρίς μέτρα». Του λέω «το χόμπι μου είναι είμαι αυτοδίδακτος». Έτσι μου είπε μερικά μυστικά όπως να διορθώσω την χειρολαβή που ήταν πολύ χοντρή. Το δοκίμασε και του έκανε εντύπωση. «Τόσο ελαφρύ βιολί δεν υπάρχει», μου λέει. Ξέρεις όσο πιο ελαφρύ είναι το βιολί, τόσο καλύτερα» μου λέει αυτός. «Θέλεις να κάνεις βιολί, χρειάζεσαι 10 χρόνια για να παίξει, λέει. Αφού έχεις καλά χέρια, κάνε ένα βιολί, με υπομονή, όχι σε 10 χρόνια σε λιγότερο αλλά κάνε ένα βιολί να παίξει σε ορχήστρα, εκεί που παίζουν οι μεγάλοι, στο Μέγαρο Μουσικής. Ο Στραντιβάριους έκανε χιλιάδες βιολιά, αλλά ελάχιστα υπάρχουν στον κόσμο και είναι τα όργανα επιλογής για τους βιολονίστες παγκοσμίου φήμης. Αλλά μόνο μερικοί λίγοι και τυχεροί καταφέρνουν στην πραγματικότητα να παίξουν με ένα από αυτά. Εσύ λέει θα κάνεις βιολί να παίξει, αλλά υπομονή μου λέει και βρες ξύλο. Σφένταμο, ή δαμασκηνιά νομίζω που έχουν φωνητική ενώ το πάνω μέρος γίνεται από πεύκο ή έλατο πολλών ετών.
Πόσα βιολιά κάνατε μέχρι τώρα;
-Έχω 6-7, αλλά ούτε τα δοκίμασα. Όταν πήγα να δοκιμάσω ο Λύρατζης ο συγχωρεμένος από τον Άγιο Θεόδωρο, είχε δοκιμάσει το ένα και μου λέει «προχώρα», αυτό θα το παίξω και μετά ενώ πήγα να το διορθώσω, το έσπασα. Πέρασε κάποτε ένας τσιγγάνος στην Ξυλαγανή και είδε έξω που δούλευα εδώ έξω το βιολί και μου είπε ότι όλη η οικογένειά του είναι παίχτες βιολιού. Το είδε το περιεργάστηκε μου είπε είναι πέντε άσσοι...».
Ανοίγει σακούλες, πανιά όπου τάχει τυλιγμένα και αποκαλύπτει την δική του περιουσία, βιολιά από αχλαδιά γκορτσιά που έχει πολύ ωραίο ξύλο, τα οποία έβαψε μόνος του, μας αποκαλύπτει περιπέτειες με ρόζους που είδε την τελευταία στιγμή ακόμη και με σκάγια που είχαν σφηνωθεί στο δένδρο και αποκαλύφθηκαν στο ξύλο με το πλανάρισμα ή και με τρύπες από το σαράκι.
Με υπομονή, με τις λάμες που είναι δικής του έμπνευσης κάνει απίθανα πράγματα. Γενναιόδωρος στις σχέσεις του, γλυκομίλητος κι επεξηγηματικός μας αντιμετωπίζει φιλικά και με ενδιαφέρον μιλώντας όχι μόνο για τα χόμπι του αλλά και για την κρίση, για την ζωή στην Γερμανία που δεν την ξεχνά. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής; Πόρτας που δεν τους γνωρίζουμε αλλά κρύβουν τον δικό τους πλούτο που αξίζει να τον ανιχνεύσουμε.
Πηγή: http://www.xronos.gr/
