ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ
Η χώρα ανακτά μια σχέση με την πολιτική. Με την αληθινή, την καλή πολιτική. Η σχέση αυτή διακόπηκε εδώ και χρόνια. Έχει σημασία να κατανοήσουμε τα αίτια, τις στιγμές της καταστροφής, της δολοφονίας της πολιτικής στην χώρα. Αυτό που κάνω στο βιβλίο μου.
Λόγω αδυναμίας του Πανεπιστημίου, του καθηγητικού προσωπικού η δολοφονία αυτή δεν ερμηνεύεται σοβαρά, δομικά. Πολύ περισσότερο δεν ερμηνεύεται με δημοσιογραφικού τύπου άρθρα που επαναλαμβάνονται. Παραδείγματος χάριν πολλοί γράφουν για την κομματοκρατία σήμερα. Πρόκειται για μεγάλο λάθος που αποπροσανατολίζει, καλύπτει άλλες δομές εγχώριες και ξένες. Η κομματοκρατία είναι φαινόμενο της δεκαετίας του 80’ όχι του 90’ και πολύ περισσότερο του 2012.
Η καταστροφή της πολιτικής είναι η αιτία της σημερινής ακυβερνησίας. Η χώρα στερείται πολιτικού κεφαλαίου. Η ποιότητα του πολιτικού της προσωπικού είναι πολύ χαμηλή. Κακής Ποιότητας. Αυτό που ονόμασα Κακιστοκρατία. Δεν αποτελούσε μόνο ο υιός Παπανδρέου έκφραση της κακιστοκρατίας.
Αυτός βέβαια έκανε σχολή από πολύ παλιά. Όταν παρατηρεί κανείς την νέα σύνθεση του Κοινοβουλίου παρατηρεί την παραμονή της κακιστοκρατίας είτε ως ανακύκλωση παλιών υλικών με διάφορους τρόπους όπως οι μεταγραφές είτε ως είσοδος στο Κοινοβούλιο «νέου» αλλά κακής ποιότητας υλικού. Στο βιβλίο μου μιλώ για το πώς πρέπει να διαμορφώνεται, να σχηματίζεται, να παράγεται η διευθύνουσα τάξη της χώρας. Το ο γιος του Δικηγόρου Δικηγόρος και η κόρη ή ο υιός του βουλευτή βουλευτής χαρακτηρίζουν υπανάπτυκτες, μπλοκαρισμένες κοινωνίες που κάποια στιγμή πάνε στο Δ.Ν.Τ. αφού πρώτα προσκυνήσουν τον Κεμάλ τον πρόδρομο του Χίτλερ. Έτσι στο Κοινοβούλιο έχουμε φιλοκεμαλικούς και φιλοναζιστές.
Η σύνθεση του Κοινοβουλίου που προέκυψε από τις εκλογές εκφράζει το παλιό, την παλιά μη Ελλάδα, όχι την Ελλάδα. Θα είχε ενδιαφέρον μια συζήτηση για αυτά με τους φοιτητές των σχολών Πολιτικών, Οικονομικών Επιστημών και Κοινωνιολογίας. Θα ήταν η αφετηρία για κάτι αληθινά νέο, φρέσκο, δυναμικό και έξυπνο. Όχι επανάληψη της μούχλας που εκπέμπουν αυτές οι σχολές που αποτελούν την άλλη όψη της κομματικής, μη κομματικής σκουριάς, μάλλον αραχνίασης. Είναι γεμάτα αράχνες τα κρατικοδίαιτα και όχι μόνον γραφεία των κομμάτων μη κομμάτων, Δεξιών και Αριστερών. Ίσως ο Τσοχατζόπουλος και ο Τσουκάτος μπορούν να φωτίσουν αυτήν την πλευρά.
Η Ακυβερνησία της χώρας είναι προϊόν αυτής της εξέλιξης και πραγματικότητας.
Δεν υπάρχει μια επαρκής διανοητικά, ηθικά, ψυχικά πολιτική ομάδα που να αναλάβει την ευθύνη της πορείας της χώρας. Να την αντιπροσωπεύσει στην Ευρώπη ως υποκείμενο διαπραγμάτευσης και όχι ένοχης επαιτείας. Είναι ένας κόσμος του μη Αθηναϊκού χωριού, των τριών άσχημων πλατειών του κέντρου μη κέντρου της Αθήνας. Είναι ένας κόσμος μόνιμος θαμών του υποανάπτυκτου μη Αθηναϊκού Τηλεοπτικού Πριγκιπάτου μάλλον Πασαλικίου και των Κρατικών ΥΕΝΕΔ. Είναι ομάδα τέταρτης κατηγορίας στο ποδόσφαιρο θα έλεγαν οι φίλαθλοι. Για τους μαχαλάδες θα έλεγαν οι Παππούδες μας.
Μια ομάδα υψηλής επάρκειας και ευθύνης θα επανακαθόριζε τις σχέσεις της πολιτικής με την κοινωνία προτάσσοντας το εσωτερικό ζήτημα, θεμελιώδης συνιστώσα του οποίου είναι το ηθικό πολιτικό ζήτημα της χώρας. Επικεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό στην κρατικοδίαιτη μη παραγωγική διανοητικά και πολιτικά νομενκλατούρα της μεταπολίτευσης δεξιά και αριστερά.
Η χώρα θα είχε ανανεωθεί πολιτικά, δεν θα έφθανε στο βάραθρο αν δεν υπήρχε η δημόσια χρηματοδότηση των κομμάτων. Ούτε ΚΚΚΑΣΟΡ, ούτε Ν.Δ., ούτε ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ΔΗΜ.ΑΡ., ούτε Χρυσή Αυγή κλπ. θα υπήρχαν. Ούτε θα ανακυκλώνονταν επαναπροτείνοντας την παλιά μη Ελλάδα. Στο ζήτημα της δημόσιας χρηματοδότησης ακόμη και σήμερα η συμφωνία τους είναι Οικουμενική. Σ’ αυτό κάνουν Οικουμενική Κυβέρνηση.
Η επίλυση του εσωτερικού ζητήματος θα νομιμοποιούσε αυτήν την Εξωκομματική και Υπερκομματική ομάδα ώστε να διαπραγματευτεί με ισότιμους και ηγεμονικούς όρους με το Βερολίνο, το Παρίσι, την άλλη Ευρώπη.
Η εγχώρια δεξιά και αριστερά κακιστοκρατία είτε είναι βασιλικότερη των χρηματιστών βασιλέων, των εξωελλαδικών δυνάμεων και θεσμών, ένα είδος εκπροσώπων τύπου τους – πορτ παρόλ – είτε άναρθρος, άφωνος, αδέξιος μάλλον και κωμικός αντιπολιτευτικός θίασος. Στού κασίδη το κεφάλι μαθαίνουν διάφοροι μπαρμπέρηδες. Κάνοντας Πρωθυπουργικές, Υπουργικές και Βουλευτικές καριέρες επάνω στα ερείπια της χώρας.
Έτσι αντί για κινήσεις, πρωτοβουλίες υψηλής Κοινωνικής και Εθνικής ευθύνης που θα απορρέουν από την αυτοπεποίθεση μιας πολιτικής ομάδας, Πολιτικών Δημόσιων Ανδρών, έχουμε το παιχνίδι της κολοκυθιάς. Το παλιό παιδικό παιχνίδι ως Δημόσια ζωή και διακυβέρνηση. Η πολιτική στο επίπεδο του καφενείου και του ποδοσφαίρου. Από την δεκαετία του 80’ μίλησα για την επερχόμενη πολιτική παρακμή. Τότε δεν ήταν κατανοητό, τώρα είναι πολύ ορατό.
Η έννοια της Εθνικής, Κοινωνικής και Συλλογικής ευθύνης δεν χαρακτήριζε ποτέ αυτό το λεγόμενο πολιτικό αλλά με τα χαρακτηριστικά του ΙΔΙΩΤΗ προσωπικό.
Από το 2008, το 2009, το 2010 ακόμη και το 2012 το σύστημα - χώρα, άνθρωποι του Έθνους και του Κράτους, έπρεπε να πάρουν πρωτοβουλίες ώστε να απεγκλωβιστούμε, να υπερβούμε αυτήν την συνωστισμένη Κακιστοκρατία. Ώστε να κυβερνηθεί η κρίσιμη περίοδος της διαπραγμάτευσης με τους ξένους, αυτό που δεν έκαναν, να αντιμετωπισθεί η επίθεση ενάντια στην χώρα από τους κερδοσκόπους και να ανοίξουν ουσιαστικές διαδικασίες αληθινής πολιτικής ανανέωσης. Όχι ανακύκλωσης του παλιού.
Μία παράμετρος η οποία σκόπιμα αποσιωπάται είναι ότι αυτή η ΔεξιόΑριστερή κακιστοκρατία είναι μειοψηφική. Μιλώ στο βιβλίο μου – πρόκειται για μια συμβολή στην Σύγχρονη Πολιτική Εκπαίδευση των Ελλήνων - για την σημασία της Αποχής. Οι πολίτες απορρίπτουν, απονομιμοποιούν τις διαδικασίες ανάδειξης μίας ένοχης δεξιοαριστερής κακιστοκρατίας. Ένοχοι, μνημονιακοί ήταν όλοι τους επί δεκαετίες.
Το ιστορικό αίτημα είναι η Επαναθεμελίωση της Πολιτικής Δημόσιας ζωής της χώρας. Αυτό έχουμε καθήκον να κάνουμε και θα το κάνουμε.
