ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ
ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΝ
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
Στις 6 και στις 9 Οκτώβρη 2004 ο τότε πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεώς μας π. Άνθιμος Κουκουρίδης εκλέχθηκε και χειροτονήθηκε επίσκοπος και μητροπολίτης μας. Αυτές τις μέρες συμπληρώνει οκτώ χρόνια στον θρόνο της Αλεξανδρούπολης, αφού η Εκκλησία υπάκουσε στο αίτημα του λαού του Έβρου. Οκτώ χρόνια από τότε που ο αγαπητός μας π. Άνθιμος, ο φίλος μας, ο συμμαθητής μας, ο συμφοιτητής μας, ο κήρυκας, ο λειτουργός, ο αδελφός μας, έγινε πατέρας πνευματικός και καθοδηγητής των ψυχών και των προσωπικοτήτων...
Με το κείμενο αυτό δεν θέλω να τον κολακέψω, ούτε να τον λιβανίσω, αλλά ούτε και να τον αδικήσω. Θέλω όμως να μεταφέρω στους συμπολίτες μου, να μεταφέρω την δική μου άποψη και την δική μου ματιά, ως Αλεξανδρουπολίτη και ως χριστιανού.
Γνωρίζω τον δεσπότη Άνθιμο τουλάχιστον είκοσι χρόνια. Στο διάστημα αυτό, το οποίο θεωρώ μεγάλο για να κρίνει κανείς κάποιον άνθρωπο, είδα ένα πρόσωπο ευγενέστατο στην επικοινωνία του, αρχοντικό στους τρόπους του, ειλικρινές με τους ανθρώπους. Γνώρισα έναν ιερέα, φιλακόλουθο, βαθύ θεολόγο, ικανό ιεροκήρυκα, μεστό και κατανοητό συγγραφέα, που συναρπάζει τον αναγνώστη και τον ακροατή. Τα τελευταία 8 χρόνια παρακολουθώ έναν επίσκοπο, ανήσυχο για το λαό του, έναν επαναστάτη για την τοπική του κοινωνία, έναν σωστό μοναχό στη ζωή του, έναν κοινωνικό ηγέτη για τον τόπο του, έναν αληθινό αγωνιστή για τη Θράκη.
Ο μητροπολίτης Άνθιμος, είναι κατά την γνώμη μου, ευλογία για τον τόπο μας για έναν και μοναδικό λόγο: Δεν υπολογίζει το προσωπικό του κόστος όταν αγωνίζεται για την πίστη και για τους ανθρώπους και προχωρά στον αγώνα για να πετύχει τον στόχο του, ακόμη κι όταν ξέρει ότι θα τον κατηγορήσουν. Δεν τον νοιάζει η κρίση ή η κατάκριση για το πρόσωπό του, αλλά τον ενδιαφέρει μόνο η επιτυχία του στόχου του για το όφελος των ανθρώπων.
Αυτή είναι η εμμονή του στον αγώνα. Τον βλέπουμε όλοι και τον παρακολουθούμε μαχόμενο σε όλους τους αγώνες της περιοχής μας. Τον νιώθουμε μπροστάρη με καθαρό λόγο και πρόσωπο. Στα οκτώ αυτά χρόνια ως επίσκοπος εργάσθηκε εντατικά. Όπου μπόρεσε αθόρυβα, όπου έπρεπε δυναμικά.
Ανακαίνισε εκκλησιές σε όλη την περιφέρειά του.
Έκτισε εκ θεμελίων νέες εγκαταστάσεις στις κατασκηνώσεις της Μάκρης για να απολαμβάνουν τα παιδιά μας τα πάντα.
Ανακαίνισε εκ βάθρων το γηροκομείο το οποίο είναι σήμερα καμάρι για την πόλη μας. Κατάφερε μετά από πολλούς και εντατικούς αγώνες να χρηματοδοτηθεί η ανέγερση του νέου γηροκομείου.
Λειτούργησε πρότυπο βρεφονηπιακό σταθμό τον οποίο απολαμβάνει η πόλη μας, δίνοντας στην τοπική μας κοινωνία θέσεις εργασίας.
Οργάνωσε και δημιούργησε δίκτυο κοινωνικής πρόνοιας για να αντιμετωπισθεί η σύγχρονη κοινωνική λαίλαπα με συσσίτιο, κοινωνικό ιατρείο και φαρμακείο, αποθήκες ρούχων κλπ.
Οργάνωσε τις υπηρεσίες της μητρόπολης να λειτουργούν με άψογο και υποδειγματικό τρόπο έτσι ώστε να θεωρείται η μητρόπολή μας από τις καλύτερες στην Ελλάδα.
Και τέλος, όπως βλέπουμε, ανακαινίζει το παλαιό Οικοτροφείο να δοθεί σε φοιτητές και φοιτήτριες που δυσκολεύονται οικονομικά και πολλές φορές αναγκάζονται να διακόψουν τις σπουδές τους.
Όλα αυτά τα απολαμβάνει η πόλη μας και η περιοχή μας. Είναι έργα, αγώνες και αγωνίες ενός επισκόπου της Εκκλησίας κι ενός ανθρώπου που αγαπάει τους συνανθρώπους του σαν αδελφούς. Δεν θεωρώ ότι όλα αυτά είναι κάτι ξεχωριστό.
Εκείνα, όμως, που θεωρώ ως ξεχωριστά του έργα και ως καινοτομίες που βάζουν την σφραγίδα του στον τόπο μας είναι τα εξής δύο πράγματα:
Πρώτον, ότι στην πόλη μας κάθε μέρα, όλο το χρόνο, τελείται πρωί και βράδυ η θεία λειτουργία, έτσι ώστε να μπορούμε μέσα στις εκκλησιές να μετέχουμε στη λατρεία και να παίρνουμε δύναμη και ελπίδα.
Και δεύτερον, ότι περιτοίχισε την πόλη μας και την μητρόπολή μας για να είναι ασφαλής με τα λείψανα των αγίων, έτσι ώστε σήμερα η πόλη μας να φρουρείται ανατολικά από την αγιά-Μαρίνα, δυτικά από τα λείψανα των αγίων στο μοναστήρι της Μάκρης, με τον άγιο Αρσένιο, τον άγιο Γεώργιο τον Καρσλίδη, τον άγιο Γρηγόριο τον Καλλίδη, βόρεια από τον άγιο Δημήτριο τον Καππαδόκη και νότια από τους αγίους συμπατριώτες μας πέντε μάρτυρες της Σαμοθράκης, ενώ στο κέντρο της πόλης βρίσκεται ο καπετάνιος της, ο άγιος Νικόλαος. Αυτή η πνευματική θωράκιση είναι το σημαντικότερο έργο του επισκόπου μας.
Επειδή, όμως, όπως σας είπα στην αρχή δεν είμαι κόλακας, θα σας πω και τα αρνητικά που έχω ακούσει. Ο δεσπότης είναι λίγες ώρες στο γραφείο του. Δεν το βρίσκεις εύκολα. Λείπει συχνά από την πόλη. Κι ότι είναι υπέρ των Χρυσωρυχείων. Και σ’ αυτά εγώ προσωπικά, ως τρίτος, απαντώ.
Γιατί ο δεσπότης να είναι καθημερινά στο γραφείο του, όταν εμείς καθημερινά θα πάμε για να του ζητήσουμε, ρουσφέτια, μεταθέσεις και λεφτά; Γιατί ο δεσπότης να κάνει το δικό μου ρουσφέτι και την μετάθεση και να αδικήσει ένα άλλο πρόσωπο που δεν έχει πρόσβαση στο γραφείο του; Είναι πολύ σωστή αυτή η στάση του. Για αυτά πρέπει να απευθυνθούμε στους αιρετούς. Ζητούμε ρουσφέτια και κινήσεις κάτω από το τραπέζι από τον επίσκοπο που πρέπει να είναι παράδειγμα δικαιοσύνης, αντικειμενικότητας και καθαρότητας;
Τι ζητάμε από τον επίσκοπό μας; Να προσεύχεται για μας ή να κάνει λαμογιές; Και μετά λέμε γιατί λείπει από το γραφείο. Ε, λοιπόν, σας απαντώ! Χαίρομαι όταν βλέπω τον δεσπότη να κινείται με τα πόδια στους δρόμους και στις αγορές. Να χαιρετάει τους ανθρώπους που κάθονται στις καφετέριες και πίνουν τον καφέ τους και πολλές φορές να κάθεται μαζί τους και να συζητά τις αγωνίες και τους φόβους τους. Παίρνω δύναμη ως εργαζόμενος και ως καταστηματάρχης, όταν περνά ο επίσκοπος από το κατάστημά μου και με χαιρετά, μου χαμογελά και με ευλογεί.
Καμαρώνω ως Αλεξανδρουπολίτης που οι ικανότητες του δεσπότη μου αναγνωρίζονται από την κεντρική διοίκηση της Εκκλησίας μας και αποστέλλεται σε διάφορες επίσημες αποστολές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως διαβάσαμε στον τύπο, τις τελευταίες μέρες για την συμμετοχή του στην αντιπροσωπεία στο Βατικανό. Αλλά και χαίρομαι όταν βλέπω τον επίσκοπό μου να λειτουργεί στην Παναγία την Σουμελά ή στο Πατριαρχείο ή να συνοδεύει τον Πατριάρχη μας επειδή ο ίδιος τον επέλεξε να είναι μαζί του.
Σε ότι αφορά στο επίκαιρο θέμα των Χρυσωρυχείων, δεν βλέπω καμία αλλαγή στην στάση του επισκόπου μας την οποία παρακολουθώ από την πρώτη στιγμή από τα ΜΜΕ. Κατά την άποψή μου, ο επίσκοπός μας δεν είναι υπέρ των Χρυσωρυχείων, αλλά είναι ξεκάθαρα υπέρ των επενδύσεων για την ανάπτυξη της περιοχής μας και για την δημιουργία εργασιακών θέσεων για τα νέα παιδιά μας.
Τον έχω ακούσει και τον έχω διαβάσει επανειλημμένα να λέει και να γράφει: «Εάν μπορείτε να εξασφαλίσετε τους περιβαλλοντολογικούς κανόνες ασφαλείας και εάν νέοι, ντόπιοι επιστήμονες μελετήσουν και πουν ότι είναι ασφαλής για την περιοχή η εξόρυξη του χρυσού, τότε και μόνο τότε, ναι, να γίνουν τα Χρυσωρυχεία». Αυτό σημαίνει ότι είναι υπέρ των Χρυσωρυχείων; Εκτός αν θεωρείτε ότι ο Άνθιμος είναι υπέρ των Χρυσωρυχείων επειδή έχει χρυσή καρδιά.
Μην ζητάτε από τον επίσκοπο να μην μιλά. Διάβασα κάπου, σε ένα βιβλίο, το εξής: «Όσον βλέπεται σιωπώντα τον επίσκοπο, πλείον αυτόν φοβείσθαι». Με αυτές τις σκέψεις εύχομαι στον επίσκοπό μας να κλείσει ακόμη πολλές οκταετίες και να μείνει πάντα απλός στους τρόπους του, πατρικός στην αποστολή του, αγωνιστής για τον τόπο μας.
Μ. Δικελλιώτης
Υ.Γ. Και κάτι για τους πονηρούς: Δεν με γνωρίζει. Υπογράφω με ψευδώνυμο και δεν αποσκοπώ σε κάτι.
