Δεν το λέμε εμείς. Το αναλύει με εξαιρετικό
τρόπο η Χριστίνα Κοψίνη στην έγκυρη «Καθημερινή» και σίγουρα το κείμενο πρέπει
να μας προβληματίσει
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
Πολλοί αναρωτιούνται: Γιατί τόση πίεση από
την τρόικα στο κατώτατο ημερομίσθιο; Γιατί τόση εμμονή στην ευελιξία των
εργασιακών σχέσεων όταν έχει ξηλωθεί ο καμβάς του εργατικού δικαίου, δηλαδή οι
ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις; Ποια είναι η σχέση του δημοσιονομικού
προβλήματος με την κατάρρευση των εργατικών κανόνων; Απαντήσεις αναζητούν την
αιτία (και) στη δημιουργία μιας νέας -εσωτερικής στην Ευρώπη και συγγενικής σε
μισθούς και δικαιώματα με τη βουλγαρική και ρουμανική- αγοράς, που θα
λειτουργεί εντός της ΟΝΕ ως μια ζώνη χαμηλού κόστους και φτηνών επενδύσεων. Την
απάντηση αυτή απορρίπτει η κυρίαρχη στη χώρα μας οικονομική σκέψη και πολιτική,
χαρακτηρίζοντάς την επιεικέστατα ως ντεμοντέ και αφελή. Ωστόσο, μια καταγγελία του
Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Εβρου (ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε από το ΚΚΕ ελέγχεται)
δημιουργεί εύλογο ερώτημα για τις παράξενες συγκυρίες γύρω από τη δημιουργία
των Ελεύθερων Οικονομικών Ζωνών σε επίπεδο νομών.
Το κέντρο εκφράζει τον φόβο να μετατραπεί η
Θράκη σε «αποθήκη ψυχών» για μετανάστες των κέντρων που έχουν δημιουργηθεί στην
περιοχή. Με επιστολή του προς τους βουλευτές ζητεί να προβληματιστούν με τη
συνέργεια «φαινομενικά αποσπασματικών και ασύνδετων διατάξεων που
προοιωνίζονται ανατροπές αγνώστων διαστάσεων για την περιοχή». Τι συμβαίνει; Τι
είναι αυτό που κάνει συνδικαλιστές και… ΔΝΤ (αν επαληθευτεί η πληροφορία που
θέλει το ταμείο άκρως επιφυλακτικό με τη δημιουργία Ελεύθερων Οικονομικών Ζωνών
στη Θράκη) να μοιράζονται τις ίδιες επιφυλάξεις, ακόμη και αν διαφέρει η
εκκίνηση; Ο φόβος του ΕΚΕ, που ελάχιστα έχει απασχολήσει τη δημοσιότητα, δεν θα
είχε λογική βάση εάν δεν στηριζόταν στα ίδια επιχειρήματα που παρέχει ο νόμος
3907/2011 για τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, τις ελεύθερες τελωνειακές ζώνες και
τα κέντρα κράτησης λαθρομεταναστών στη Θράκη.
Αν αναγνώσουμε το άρθρο 37-5 του
νόμου γίνεται σαφές ότι τα κέντρα κράτησης συνδέονται αμέσως και σαφώς με την
εξεύρεση εργατικού δυναμικού για τη σύσταση και λειτουργία των ΕΟΖ. Το
συγκεκριμένο άρθρο προβλέπει ότι «ο πληθυσμός των παράνομων μεταναστών που δεν
είναι διαχειρίσιμος από το ελληνικό κράτος μπορεί να κατευθυνθεί με Προεδρικό
Διάταγμα σε συγκεκριμένες περιοχές της χώρας για συγκεκριμένη απασχόληση με την
ιδιότητα του λαθρομετανάστη».
Επιπλέον το κέντρο λαμβάνει υπόψη και τον
συνδυασμό άλλων παραγόντων που ενισχύουν το συμπέρασμά του. Κατ’ αρχάς την
αναφορά της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, όταν στο πλαίσιο «του διαλόγου για το
μεταναστευτικό και το άσυλο» που δημοσιεύτηκε τον περασμένο Μάιο περιγράφονται
με σαφήνεια οι αδυναμίες της διοικητικής κράτησης και το ανέφικτο των μαζικών
απελάσεων, για να προταθεί ως λύση για τους λαθρομετανάστες χορήγηση «άδειας
εργασίας υπό προϋποθέσεις» σε ένα καθεστώς «προσωρινής παραμονής υπό ανοχή».
Πόσο ταιριαστά με τη διάταξη του νόμου ακούγεται αυτή η «λύση»!
