ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ
Διάβασα με ικανοποίηση τα καλά λόγια του φίλου και συναδέλφου Κώστα Γιαννακίδη για το βιβλίο μου «Η απόρρητη ιστορία του Αιγαίου» και τη συζήτηση που ακολούθησε. Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος γιατί γνωρίζω ότι το βιβλίο κλόνισε τις απόψεις του γύρω από το ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και όχι μόνο. Αυτός είναι άλλωστε και ο στόχος αυτού του βιβλίου: Να κλονίσει πεποιθήσεις και στερεότυπα.
Ο διάλογος που ακολούθησε το χτεσινό
κείμενο (Το πετρέλαιο που μας κρύβουν) , αποδεικνύει εύγλωττα και παραστατικά
ότι έχουμε συνηθίσει να μιλάμε για πράγματα που δεν γνωρίζουμε. Για την
ακρίβεια, μιλάμε με βάση τις διαμορφωμένες – μέσα από πολυσύνθετες
διαδικασίες-- πεποιθήσεις μας αδυνατώντας τις περισσότερες φορές να ακούσουμε ή
να δούμε κάτι που κινείται έξω από τις αντιλήψεις μας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο διάβασα πολλά
σχόλια ανθρώπων που αμφισβήτησαν, υποτίμησαν, ή χλεύασαν μια δουλειά, την οποία
δεν γνωρίζουν. Θα επιχειρήσω, λοιπόν, κάποιες απαραίτητες διευκρινήσεις:
Πρώτον: Δεν είμαι γεωλόγος, ούτε έχω στην
κατοχή μου μελέτες που δείχνουν την ύπαρξη πετρελαίου στη Θάσο ή οπουδήποτε
αλλού. Εχω όμως στην κατοχή μου αμερικανικά έγγραφα (για την ακρίβεια τις
μεταφράσεις των εν λόγω εγγράφων από την ελληνική ΕΥΠ) τα οποία μιλούν με
βεβαιότητα για την ύπαρξη ενός δισεκατομμυρίου βαρελιών πετρελαίου 8 μίλια
ανατολικά της Θάσου σε περιοχή η οποία είναι έξω από τις τουρκικές
αμφισβητήσεις. Αυτά τα έγγραφα, ανάμεσα σε άλλα, παρουσιάζονται αυτούσια στο
βιβλίο. Ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να τα διαβάσει και να βγάλει τα συμπεράσματά
του, όχι απαραίτητα ίδια με τα δικά μου.
Δεύτερον: Το αντικείμενο του βιβλίου δεν
έχει να κάνει με την ύπαρξη ή όχι πετρελαίου αλλά με το πως οι προσδοκίες
(βάσιμες ή μη δεν το γνωρίζω) για την ύπαρξή του, διαμόρφωσαν τις σχέσεις
ανάμεσα σε Ουάσιγκτον- Αθήνα- Αγκυρα από το 1974 μέχρι και σήμερα και έφεραν
Ελλάδα και Τουρκία τουλάχιστον δυο φορές (1987- 1996) στο χείλος του πολέμου.
Τρίτον: Ο στόχος αυτού του βιβλίου δεν
είναι η ιστορική καταγραφή και η παρουσίαση των εγγράφων που αφορούσαν μια αμερικανική
προσπάθεια η οποία εκδηλώθηκε το 1991-93 για την ελληνοτουρκική συνεκμετάλλευση
του Αιγαίου. Στόχος του είναι - με την βοήθεια των εγγράφων - να εξηγήσει, πώς
αυτή η προσπάθεια συνεχίζεται μέχρι αυτή τη στιγμή, πώς και γιατί έχουμε
συνηθίσει να ζούμε τους κύκλους της ελληνοτουρκικής έντασης και την παρεπόμενη
οικονομική αιμορραγία της κούρσας των εξοπλισμών.
Τέταρτον: Πέραν αυτών, δεν κρύβω ότι
απώτερος στόχος του βιβλίου, είναι να προβλέψει πού οδηγούνται οι
ελληνοτουρκικές σχέσεις και να προειδοποιήσει για τους επερχόμενους σοβαρούς
κινδύνους.
Κατά την άποψή μου με την οποία προφανώς
διαφωνούν τόσο αριστεροί- εκσυγχρονιστές κοσμοπολίτες, όσο και (καρα)δεξιοί
υπερ-πατριώτες, το Αιγαίο δεν ανήκει ούτε στα ψάρια του, ούτε είναι αιώνιο
κληροδότημα του ελληνικού έθνους.
Το Αιγαίο, πολύ απλά, ανήκει σε όποιον
μπορεί να το υπερασπιστεί. Και υπό αυτήν την έννοια, καθώς στον πραγματικό
κόσμο τίποτε δεν χαρίζεται ούτε είναι δεδομένο, αυτό που υποστηρίζω είναι ότι η
Ελλάδα ως χώρα επιβάλλεται άμεσα να κοστολογήσει οικονομικά και πολιτικά τί
ακριβώς σημαίνει η υπεράσπιση του Αιγαίου. Να αποκτήσει, με απλά λόγια,
στρατηγική και να καταβάλει το κόστος που αυτή η στρατηγική συνεπάγεται. Γιατί, σε διαφορετική περίπτωση...
Πηγή: http://www.protagon.gr/
