ΜΑΘΕΤΕ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ
ΚΑΙ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΩΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ
ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ...
Πρόκειται για τον Γιάννη Γιαγκίνη, ανταποκριτή του "Παρατηρητή της Θράκης" στην Αθήνα και συντάκτη της στήλης "Φλιτζάνι" στην εφημερίδα. Διαβάστε τι έγραψε στην στήλη του:
ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΗΚΑΝ χθες δέκα ημερολογιακές ημέρες που η στήλη απουσιάζει - και αυτό συνέβη για έναν πολύ συγκεκριμένο και άκρως ευχάριστο λόγο. Βλέπετε, αυτές τις δέκα ημέρες έχει αλλάξει πλήρως η ζωή της. Μπορεί πολλές φορές να έχουμε επικαλεστεί το ρητό «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν», ωστόσο υπάρχουν κάποια γεγονότα που όχι μόνο ανατρέπουν καθημερινότητες και συνήθειες ετών, αλλά και την ίδια την κοσμοθεωρία με την οποία πορευόμασταν όλο αυτό το διάστημα. Ένα τέτοιο, το κορυφαίο ίσως, είναι το «θαύμα» του ερχομού μιας νέας ζωής. Ο... πελαργός εμάς μας επισκέφθηκε το προπερασμένο Σάββατο, 18 Δεκέμβρη, ημέρα απεργίας για τους δημοσιογράφους, θαρρείς και κάποιο ανώτερο χέρι θέλησε να βοηθήσει ώστε να χαρούμε ακόμα πιο απερίσπαστοι την μοναδική αυτή στιγμή. Και από τότε ζούμε σε άλλους ρυθμούς και άλλες καταστάσεις, πρωτόγνωρες αλλά χαρούμενες, ενίοτε κουραστικές αλλά σε κάθε περίπτωση ευχάριστες. Που σε κάνουν να ξεχνάς όλα τα άλλα και να προσηλώνεσαι στα νέα καθήκοντα που μόλις απέκτησες.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ «ΟΥΑΑ» της μπέμπας μας ακούστηκε στις 8.10 το πρωί. Ήρθε στον κόσμο έχοντας ύψος 46 εκατοστών και βάρος μόλις 2 κιλών και 840 γραμμαρίων. Η ενημέρωση έγινε στην αίθουσα αναμονής του μαιευτηρίου, ενώ ελάχιστα λεπτά αργότερα μας φώναξαν για να μας δείξουν το νεογέννητο κοριτσάκι. «Κύριε Γιαγκίνη, αυτή είναι η κόρη σας» είπαν σε ένα άτομο που μάλλον τα είχε χαμένα εκείνη τη στιγμή, όμοια της οποίας δεν έχει ξαναζήσει και ούτε μπορεί να φανταστεί ότι θα ξαναϋπάρξει. Μπροστά μου είχα ένα μικρούλι πλασματάκι, με ζωή μόλις δεκαεννέα λεπτών. Ήταν μια σταλιά, κούναγε χεράκια και ποδαράκια προσπαθώντας να ορίσει τις νέες συντεταγμένες στον χώρο που πλέον βρισκόταν (αφού σίγουρα κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να το κάνει με άνεση μέσα στην κοιλιά της μαμάς του). Έκανε ορισμένα κοφτά «ουά, ουά», δείγμα υγείας, όπως μας ενημέρωσαν. Τρία λεπτά παρέμεινα μέσα στον θάλαμο, βουβός και βουρκωμένος, να την χαζεύω και να μην τολμάω να την αγγίξω. «Μην φοβάστε, μπορείτε να πιάσετε το ποδαράκι και το χεράκι της αν θέλετε», επισημαίνει η νοσηλεύτρια δείχνοντας παράλληλα τις ταυτότητες που της είχαν φορέσει αντίστοιχα, για να βεβαιωθεί ότι έδειχνε το σωστό μωρό στον σωστό πατέρα. Που να τολμήσει όμως το τρεμάμενο χέρι. Το μόνο που με επίσης τρεμάμενη φωνή μπόρεσα να ψελλίσω ήταν αν μπορούσα να την τραβήξω φωτογραφία. «Όσες θέλετε», μου είπε η μαία γελώντας. Είχα προνοήσει από πριν να αφαιρέσω το φλας στην φωτογραφική μηχανή, ωστόσο δεν περίμενα ότι το χέρι θα έτρεμε πλέον πιο πολύ, όσο καμία άλλη φορά στο παρελθόν. Βγήκαν τρεις πόζες, οι πιο δύσκολες αλλά και οι καλύτερες της ζωής μου. Η ώρα ήταν 8.29 το πρωί, όπως καταγράφτηκε στις φωτογραφίες. Η μπέμπα που απεικονίζονταν σε αυτές είχε έρθει στη ζωή λιγότερο από ένα εικοσάλεπτο πριν!
ΔΕΝ ΚΑΠΝΙΖΩ ΑΛΛΑ είμαι σίγουρος ότι αν διατηρούσα αυτήν την κακιά συνήθεια των πρώιμων φοιτητικών χρόνων, το ένα «παφ πουφ» θα διαδέχονταν το άλλο. Η καρδιά, που πήγαινε νωρίτερα να σπάσει από την αγωνία, τώρα πήγαινε να σπάσει από την συγκίνηση. Λίγα λεπτά μετά η νέα κλήση είχε να κάνει με το να δούμε την Ελευθερία μας, την καταπονημένη από την εγχείριση αλλά χαρούμενη και άκρως συγκινημένη μαμά. Αν ο πατέρας νιώθει έτσι, ειλικρινά δεν μπορώ ούτε καν να φανταστώ ποια είναι τα αισθήματα της μάνας στη γέννα, που κουβαλούσε άλλωστε το μωρό στην κοιλιά της τόσους μήνες. Από ότι πρόλαβε να μου πει, η μπέμπα είχε γεννηθεί καθαρούλα και χωρίς καν να χρειαστεί να πλυθεί παρά μονάχα να σκουπιστεί. Ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά την έξοδό της στον κόσμο, βρίσκονταν στην αγκαλιά της. Φαντάζομαι ότι αυτή η στιγμή, ειδικά όταν είναι το πρώτο σου παιδί, δεν συγκρίνεται με καμία άλλη. Και η επόμενη, λίγες ώρες μετά, όταν πλέον μετακομίζεις από τον ιατρικό θάλαμο στο δωμάτιο της ανάρρωσης, είναι η στιγμή που έρχεται το μωρό σου για τον πρώτο θηλασμό. Που έχοντας κλειστά ακόμα τα ματάκια του, αρχίζει να αναζητά την θηλή και να πιει το περίφημο πρωτόγαλα.
ΠΕΡΑΣΑΝ ΔΕΚΑ μέρες από εκείνες τις στιγμές, που είναι ωστόσο ολοζώντανες και νωπές μέσα μας, αν και πλέον η κάθε μέρα είναι διαφορετική. Άλλωστε, στο μεσοδιάστημα, κάθε μέρα, κάθε ώρα, η μπεμπούλα μας έχει και διαφορετική όψη. Αυτό τουλάχιστον λένε όσοι την βλέπουν, που επισημαίνουν ότι ομορφαίνει ακόμα περισσότερο (όλοι μας λένε ότι είναι μια κούκλα, αλλά πάνω από όλους αυτό το πιστεύουμε εμείς). Προσωπικά, βέβαια, δεν πολυβλέπω αλλαγές: κούκλα την θεωρούσα, κούκλα την θεωρώ. Σε σχέση με την πρεμιέρα της στον κόσμο, έχασε μέχρι να βγούμε από το μαιευτήριο 200 γραμμάρια, «το φυσιολογικό», όπως λένε οι παιδίατροι. Οι μέρες εκεί περνούσαν με την μπέμπα να συμμετέχει σε μια πρωτοφανή χορωδία μωρών, τα οποία συγκεντρώνονταν στο περίφημο «βρεφοθάλαμο» και μοιράζονταν από τις νοσοκόμες κάθε τρεις με τέσσερις ώρες, προκειμένου να ταϊστούν από τις μαμάδες τους. Αυτές οι πρώτες μέρες κυλούν βέβαια με την αίσθηση ότι δεν βρίσκεσαι στον δικό σου χώρο, αλλά και την ασφάλεια ότι αν συμβεί κάτι περίεργο, υπάρχουν τριγύρω πολλοί και ειδικοί για να σε βοηθήσουν.
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΣΟΚ ήρθε ακριβώς την περασμένη Τετάρτη, όταν έφτασε η ώρα να ντύσουμε την μπέμπα, να την βάλουμε στο καλαθάκι της και να την πάρουμε σπίτι. Ήταν η ώρα του εξιτηρίου. Ήταν η ώρα που έτρεμες που την κουβαλούσες, που λίγο μετά έτρεμες που οδηγούσες. Ήταν η στιγμή που συνειδητοποιούσες ότι από εκεί που φύγατε δύο από το σπίτι, επιστρέφετε πίσω τρεις. Και είσαι παρέα με ένα μωρό, που δεν μπορεί δυστυχώς να σου εκφράσει ακόμα αυτά που θέλει, αλλά πρέπει εσύ να προσπαθείς να μαντέψεις από τις γκριμάτσες και τα κλάματά του τι επιθυμεί και τι όχι. Κάπου εδώ, όμως, έρχεται η μητέρα φύση. Αυτή που δεν υπάρχει στον άνδρα, αλλά στην γυναίκα. Το περίφημο μητρικό ένστικτο, που καθοδηγεί τις κινήσεις για το πώς ακριβώς θα το πιάσεις, πότε θα το αλλάξεις, πως και πότε θα το ταΐσεις. Ένα χάρισμα μοναδικό, που σηματοδοτεί ταυτόχρονα για τη γυναίκα την έναρξη ενός νέου, του πιο δύσκολου ίσως, επαγγέλματος: αυτού της μητέρας.
ΟΜΟΛΟΓΩ ΟΤΙ όλα αυτά, όσο προφανή και αυτονόητα κι αν φαίνονται, χρειάζεται να τα ζήσεις για να τα αντιληφθείς. Και πάλι, εξακολουθώ να έχω την αίσθηση ότι δεν έχω δει και δεν έχω αντιληφθεί τίποτε. Μάλλον ο πατέρας χρειάζεται χρόνο, πολύ χρόνο, σε κάθε περίπτωση πολύ περισσότερο από τη μάνα, για να καταλάβει καταρχήν την σημαντική αλλαγή που έχει συντελεστεί στη ζωή του και σε δεύτερη φάση να προσπαθήσει να προσαρμόσει την τελευταία στη νέα πραγματικότητα. Αυτήν που σε θέλει σε εγρήγορση 24 ώρες το 24ωρο, που σε κρατάει ξάγρυπνο αρκετές ώρες τη νύχτα ή που σε ξυπνά δυο και τρεις φορές μέσα στα άγρια χαράματα. Κυρίως όμως αυτήν που σε θέλει πλέον να έχεις ευθύνη όχι μόνο για τον εαυτό σου αλλά και για ένα επιπλέον πλασματάκι, κάτι που οφείλεις να σκέφτεσαι και να σταθμίζεις πριν από κάθε σημαντική ή ασήμαντη απόφασή σου. Καλώς μας ήρθες, λοιπόν, μπεμπούλα. Η ζωή δεν είναι απλά πιο όμορφη μαζί σου. Είναι πλέον εντελώς – μα εντελώς - διαφορετική. Αλλά αυτή η αλλαγή μας αρέσει πολύ...
Πηγή: http://www.flitzani.gr/
