ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
Το ολοκληρωμένο σχέδιο εξυγίανσης του ΟΣΕ, που διαμορφώθηκε και ξεκίνησε να εφαρμόζεται επί Νέας Δημοκρατίας είναι η «μήτρα» που γέννησε την ιδέα της εργασιακής εφεδρείας.
Η καινοτόμος αυτή πολιτική, εφαρμοζόμενη στοχευμένα σε εποπτευόμενους φορείς του Δημοσίου (ΔΕΚΟ) και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπου τα επιδόματα ήταν ιδιαιτέρως υψηλά, μπορούσε να αποφέρει σημαντικά οφέλη για το Δημόσιο, χωρίς να διαταράξει τον σκληρό πυρήνα των εργασιακών δικαιωμάτων και να συμβάλει σε αρκετές περιπτώσεις στην ομαλή μετάβαση προς την απελευθέρωση της αγοράς.
Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ΟΣΕ διότι, με την εφαρμογή της εφεδρείας, ο Οργανισμός θα κέρδιζε 312 εκατ. ευρώ, οι εργαζόμενοι δεν θα αιφνιδιάζονταν προς όφελος της εργασιακής ειρήνης και άρα της εύρυθμης λειτουργίας του Οργανισμού και η απελευθέρωση των σιδηροδρομικών μεταφορών θα διευκολυνόταν, μια που το ιδιωτικό τρένο θα μπορούσε να απορροφήσει με χαμηλό κόστος έμπειρο εργασιακό δυναμικό από το πρόγραμμα της εφεδρείας, αθροίζοντας στο δημόσιο όφελος τις ασφαλιστικές εισφορές που θα πλήρωνε ο ιδιώτης εργοδότης.
Η Νέα Δημοκρατία, επικαιροποιώντας και εναρμονίζοντας την πρόταση αυτή στα νέα δεδομένα, που ανέκυψαν μετά το Μνημόνιο, αντιπρότεινε στην τρόικα και την κυβέρνηση το πρόγραμμα εργασιακής εφεδρείας, κόντρα στην πολιτική των απολύσεων, των ανώφελων μετατάξεων και της επικίνδυνης για τα ασφαλιστικά ταμεία πρόωρης συνταξιοδότησης.
Η κυβέρνηση συζήτησε την πρόταση της Ν.Δ. μόνο όταν την απεδέχθη η τρόικα ως έξυπνη λύση. Στρέβλωσε όμως σκόπιμα το περιεχόμενο της πρότασης, προσπαθώντας γκαιμπελίστικα να χρησιμοποιήσει τον όρο εργασιακή εφεδρεία ως μάσκα μαζικών απολύσεων.
Η συγκριτική ανάλυση των δύο πολιτικών, του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., όπως παρουσιάστηκε κοστολογημένα, απέδειξε ότι και με τα πιο δύσκολα σενάρια εφαρμογής η πρόταση της Ν.Δ. είναι περισσότερο επωφελής οικονομικά για το Δημόσιο, πιο αποτελεσματική όσον αφορά τη μείωση του κράτους, πιο δίκαιη σε σχέση με την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων και πιο διευκολυντική ως προς τη διαδικασία απελευθέρωσης των αγορών.
Το γεγονός ότι η τρόικα απεδέχθη εξ αρχής ως έξυπνη λύση την πρόταση της εργασιακής εφεδρείας που υπέβαλε η Νέα Δημοκρατία, καθώς και το ότι η κυβέρνηση εκ των υστέρων αναπροσαρμόζει συνεχώς τη θέση της, οδηγεί σε δύο συμπεράσματα:
Πρώτον, υπήρχε δυνατότητα διαπραγμάτευσης για πιο έξυπνες, πιο δίκαιες και πιο ρεαλιστικές πολιτικές, την οποία η κυβέρνηση ποτέ δεν αξιοποίησε.
Δεύτερον, από τον κυβερνητικό λόγο απουσιάζουν η ευθύτητα, η ειλικρίνεια και το συντεταγμένο σχέδιο ανάκαμψης, κάτι που προκύπτει από την απουσία έξυπνων εναλλακτικών, οι οποίες θα μπορούσαν να επιτύχουν καλύτερα αποτελέσματα.
Για παράδειγμα: Λιγότερο και καλύτερο κράτος δεν σημαίνει μόνο λιγότεροι υπάλληλοι.
Σημαίνει και:
- Σφιχτότερα οργανογράμματα.
- Σύγχρονοι οργανισμοί υπουργείων και υπηρεσιών, που, μειώνοντας τις διευθύνσεις και τις γενικές διευθύνσεις, μειώνουν το λειτουργικό κόστος.
- Εισαγωγή της ατομικής ευθύνης του δημοσίου υπαλλήλου και σύνδεση της αμοιβής και με την επίδοση, με στόχο καλύτερες υπηρεσίες.
- Αξιοποίηση των δημοσίων κτιρίων και κατάργηση των παράλογων ενοικίων που πληρώνονται στο κέντρο και την περιφέρεια για τη στέγαση δημοσίων υπηρεσιών και υπουργείων σε πανάκριβα νοικιασμένα κτίρια «ημετέρων».
- Ανάθεση υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα (outsourcing) με χαμηλότερο κόστος και υψηλή ποιότητα.
- Απλούστευση των διοικητικών διαδικασιών και δημιουργική κωδικοποίηση της νομοθεσίας, ώστε να εξαλειφθεί το κόστος διαφθοράς και να μειωθεί το κόστος εξυπηρέτησης του πολίτη.
- Εφαρμογή της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, για οικονομία κλίμακας μέσα από την τηλε-διοίκηση, την τηλε-εξυπηρέτηση και την τηλε-εργασία.
Η μετάβαση στο νέο περιβάλλον μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν καταστεί κοινή πεποίθηση και κοινή επιδίωξη των διοικούντων, των εργαζομένων, της κοινωνίας και της αγοράς. Πολιτικές που προκαλούν τον κοινωνικό αυτοματισμό, βάζοντας τη μία κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη και συκοφαντώντας ισοπεδωτικά κλάδους, επαγγέλματα, λειτουργήματα ή τμήματα της κοινωνίας οδηγούν μόνο σε κοινωνική έκρηξη.
Ο εναλλακτικός δρόμος είναι η οικοδόμηση μιας οριζόντιας συμφωνίας εμπιστοσύνης, που θα ενώνει τα υγιή στοιχεία από κάθε χώρο (πολιτική, διοίκηση, αγορά, κοινωνία, ΜΜΕ, Δικαιοσύνη κ.τ.λ.) πάνω σε ένα συγκεκριμένο σχέδιο και σε μία σαφή εθνική στοχοθέτηση.
.
