ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ...
Κάθε μέρα για 50 χρόνια, σαν την Κυρά της Ρω στο Καστελλόριζο, η Βασιλική Λαμπίδου έκανε την έπαρση και την υποστολή της ελληνικής σημαίας στην αυλή της, στα ακριτικά Μαράσια Εβρου, μόλις 300 μέτρα από το τουρκικό φυλάκιο, με φυσικό σύνορο τον Εβρο. Οταν δεν βαστούσαν πια τα πόδια της, κάθε πρωί ένας στρατιώτης την επισκεπτόταν στο σπίτι της και την βοηθούσε να βαδίσει μέχρι τον ιστό, για να σηκώσουν ψηλά την ελληνική σημαία.
Η Βασιλική Λαμπίδου ήρθε από τη Ζαλού της Ανατολικής Θράκης με την ανταλλαγή των πληθυσμών και ζούσε στο χωριό Μαράσια του νομού Εβρου, στο τελευταίο σπίτι του χωριού, δίπλα στο ακριτικό φυλάκιο των Μαρασίων.
Ηταν η μάνα και η γιαγιά για τους στρατιώτες που φρουρούν τα σύνορα, μια ζεστή οικογενειακή παρουσία για τους ακρίτες που την αγαπούσαν, της έλεγαν τα προβλήματά τους, τους καημούς και τις ανησυχίες τους. Κι εκείνη τους μαγείρευε το φαγητό τους, τους φρόντιζε τα ρούχα τους, και υπηρετούσε μαζί τους την Ελλάδα πατρίδα, σηκώνοντας κάθε πρωί τη σημαία και υποστέλλοντάς την με τη δύση του ηλίου. «Να ξέρουν ότι εδώ είναι Ελλάδα, τόπος περήφανος» έλεγε. Το μόνο που είχε ζητήσει για την εθνική της προσφορά ήταν «μια καινούργια σημαία κάθε τόσο, γιατί καθώς κυματίζει η σημαία στον ελληνικό ουρανό, σκίζεται το πανί της πάνω στον ιστό».
Η Ακαδημία Αθηνών την βράβευσε το 2007. Ηλθε στην Αθήνα με το μαύρο μαντίλι της χηρείας της –είχε τέσσερα παιδιά που δεν ζει κανένα– και υποβασταζομένη από νέους του Τριγώνου Εβρου παρέλαβε το Βραβείο της «για πολυετή προσφορά στους στρατευσίμους». «Αυτά είναι τα παιδιά μου, φορούν το χακί για την Ελλάδα μας, χαρά μου και καθήκον μου να τα φροντίζω» ήταν η απάντησή της. Οπως όλοι οι Ελληνες, οι ξεριζωμένοι από τον τόπο που γεννήθηκαν, η κυρά Βασιλική Λαμπίδου τίμησε καθετί ελληνικό και η Σημαία ήταν για εκείνην η δική της αποστολή.
Οταν πέθανε, στα 107 της χρόνια (είχε γεννηθεί το 1904), ο ελληνικός στρατός «ως μικρή αναγνώριση στο μεγαλόπνοο έργο της» ανέλαβε τη δαπάνη της κηδείας της, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έστειλε στεφάνι, παρών στην εξόδιο ακολουθία ο αρχηγός του ΓΕΣ κ. Φράγκος Φραγκούλης!
Οι δημοσιογράφοι που συνόδευαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στα Θεοφάνια, τον Ιανουάριο 2011, για τον Αγιασμό των υδάτων στον Αρδα, ακολούθησαν τον Πρόεδρο κ. Κάρολο Παπούλια στο Ελληνικό Φυλάκιο στα Μαράσια, όπως προέβλεπε το πρόγραμμα. Ο Πρόεδρος, αφού χαιρέτησε και αντάλλαξε δώρα με τους ακρίτες στρατιώτες, ζήτησε να συναντήσει στο σπίτι της την Κυρά των Μαρασίων, τη μάνα των στρατιωτών, όπως κι έγινε. Την χαιρέτησε, την ευχαρίστησε για την καθημερινή προσφορά της και, χθες, 20 Ιουνίου, όταν έμαθε για τον θάνατό της έστειλε το συλλυπητήριο μήνυμα που δημοσίευσε η στήλη της «Καθημερινής» και άγγιξε πολλούς αναγνώστες μας. Ζήτησαν να μάθουν περισσότερα για την Κυρά Βασιλική, «τη γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της στην πατρίδα και ενσάρκωσε την περηφάνια των ακριτών του Εβρου, διδάσκοντας ήθος και στάση ζωής», όπως έγραφε το συλλυπητήριο μήνυμα του Προέδρου. «Το παράδειγμα του αγνού της πατριωτισμού θα μείνει ζωντανό και πάντα επίκαιρο»... Οταν την είχαν ρωτήσει τότε οι δημοσιογράφοι γιατί ανέλαβε την ευθύνη της έπαρσης και υποστολής της ελληνικής σημαίας στην αυλή της, η Βασιλική Λαμπίδου είπε: «Πάντοτε πρέπει να κρατάμε ζωντανή την εθνική μας συνείδηση, γιατί οι καιροί ήταν και παραμένουν δύσκολοι». Εκεί ψηλά θα αντάμωσε τη Δέσποινα Αχλαδιώτη, την Κυρά της Ρω, που κι αυτή σήκωνε τη σημαία στο νησάκι της Ρω, απέναντι στην τουρκική ακτή, όπου η αρχαία Αντίφελλος, το σημερινό Κας. Θα ’χουν πολλά να πουν οι δυο τους...
«Η Διαδρομή του ξεριζωμού...
Η Βασιλική Λαμπίδου γεννήθηκε στο Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης, πήρε τον δρόμο της προσφυγιάς και πήγε Αδριανούπολη, Ελληνοχώρι Διδυμοτείχου, Σάκο Νέας Ορεστιάδας και, τελικά, το 1962, στα Μαράσια της Ορεστιάδας όπου ρίζωσε...»
THΛEΦOΣ
Πηγή: http://www.kathimerini.gr/
