μειονοτική εκπαίδευση
των ελλήνων της Τουρκίας;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
ΤΟΥ ΚΟΜΟΤΗΝΑΙΟΥ
ΣΥΜΕΩΝ ΣΟΛΤΑΡΙΔΗ
ΣΤΗΝ "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"
Ο δάσκαλος των περισσότερων Ρωμιών της Πόλης, ο παλαίμαχος εκπαιδευτικός Δημήτριος Φραγγόπουλος, έκανε πρόσφατα δραματική έκκληση: «Αντί να ανοίγουμε το χέρι (για να ζητάμε), θα πρέπει να οργανωθούμε για την επιβίωσή μας».
Είναι μια τοποθέτηση πάγια, η οποία βρίσκει σύμφωνους τους περισσότερους που ασχολούνται με τα τεκταινόμενα της Πόλης και παρακολουθούν τις αδιαφανείς συνθήκες κάτω από τις οποίες διοικούνται κάποιες μεγάλες ελληνικές κοινότητες της Ομογένειας, κυρίως σε σχέση με τα εναπομείναντα σχολεία της Πόλης.
Πάντοτε παιδεία και οικονομική ευρωστία ήταν όροι αλληλένδετοι για τον Ελληνισμό της Τουρκίας. Τα μεγάλα εκπαιδευτικά ιδρύματα και η ποιοτική παιδεία που παρεχόταν ήταν αποτέλεσμα της οικονομικής ανέλιξης των Ρωμιών, που με τη σειρά τους επένδυαν στην παιδεία και τη μόρφωση των παιδιών. Σήμερα, φαίνεται τα πράγματα να έχουν αλλάξει. Οι εναπομείναντες δεν επενδύουν στην παιδεία, αφού αφήνουν τα πνευματικά φυτώρια να φυτοζωούν και να μην έχουν πόρους για ν' αντιμετωπίσουν βασικά ζητήματα ύπαρξης των σχολείων.
Ποτέ δεν έγινε κατανοητό από τους Ρωμιούς γιατί οι Κοινότητες δεν στηρίζουν οικονομικά τα εκπαιδευτικά αυτά ιδρύματα. Αποτέλεσμα της ανυπαρξίας χρημάτων είναι η στροφή των σχολείων σε εκδηλώσεις και ο ανταγωνισμός μεταξύ τους.
Τα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης τα οποία υπάρχουν σήμερα σε λειτουργία είναι 7. Ο δε αριθμός των μαθητών σε αυτά ποικίλλει. Από έναν μαθητή στο σχολείο της Χαλκηδόνας, μέχρι 130 στο Ζάππειο. Ο ανταγωνισμός δεν επιτρέπει τις συγχωνεύσεις που είναι επιτακτικές και αναγκαίες για οικονομικούς, εκπαιδευτικούς, παιδευτικούς και κοινωνικούς λόγους. Ξοδεύονται χρήματα στα σχολεία όπου υπάρχουν ελάχιστοι μαθητές χωρίς αποτέλεσμα και δεν δίνονται χρήματα σε άλλα που είναι γεμάτα.
Εκπαιδευτικός της Πόλης μάς δήλωσε για το ζήτημα των συγχωνεύσεων: «Μόνο τα ντουβάρια έχουν σημασία πια, ενώ οι άνθρωποι (τα παιδιά) είναι σε δεύτερη μοίρα». Εκτίμησε δε ότι ορισμένες κοινότητες δεν συναινούν στις συνενώσεις επειδή έτσι υπαγορεύουν τα συμφέροντά τους.
Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί που αρνούνται τις συγχωνεύσεις των σχολείων στην Πόλη, όπου θα γίνεται πραγματικά εκπαιδευτικό έργο; Ποιοι δεν προωθούν τις αλλαγές χρήσης κλειστών σχολικών κτηρίων, κάτι που το επιτρέπει πλέον ο τουρκικός νόμος, μετά πάροδο 5 ετών, με σκοπό να υπάρξουν έσοδα στις κοινότητες; Ποιοι είναι οι έφοροι εκείνοι οι οποίοι δεν στηρίζουν οικονομικά τα σχολεία, με αποτέλεσμα να «ζητιανεύουν» οι διευθύνσεις, για να διατηρηθούν τα σχολεία τους ανοιχτά;
Σημειώνεται ότι τα σχολικά κτήρια που θα αδειάσουν μετά τις συνενώσεις, σύμφωνα με το νέο νόμο περί βακουφίων, επιστρέφουν στην κυριότητα της κοινότητας.
Για την καλή λειτουργία των σχολείων και για την παροχή καλύτερης ομογενειακής εκπαίδευσης στα παιδιά, μήπως θα έπρεπε το ελληνικό υπουργείο Παιδείας να επιληφθεί και να προτείνει συγχωνεύσεις με σκοπό την υγιή παιδεία; Να απαιτήσει από τις κοινότητες να στηρίξουν οικονομικά τα σχολεία, όπως συμβαίνει σε όλο τον κόσμο;
Και φυσικά, να σταματήσει να κωφεύει σε εκπαιδευτικά προβλήματα και κυρίως σε θέματα εκπαιδευτικών που, αν και πρέπει να βρίσκονται στις τάξεις τους στην Πόλη, άλλοι βρίσκονται στην Ελλάδα, άλλοι είναι συνεχώς «άρρωστοι» και άλλοι ασχολούνται με θέματα εκτός του αντικειμένου τους. Πάντως ένα είναι αλήθεια: όλοι πληρώνονται κανονικά!
Πηγή: http://www.enet.gr/
