Σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του μιλά για τα παιδικά του χρόνια, τον έρωτα, την οικογένειά του, την υποκριτική και παραδέχεται ότι η τέχνη τον έσωσε
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ
Ο Γρηγόρης Βαλτινός, η μητέρα του οποίου ως γνωστόν κατάγεται από την Ξάνθη και ο ίδιος έξαιτίας της αλλά και του χωρισμού των γονιών του πέρασε πέρασε μερικά από τα πρώτα του χρόνια στην Θράκη, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του μιλά για τα παιδικά του χρόνια, τον έρωτα, την οικογένειά του, την υποκριτική και παραδέχεται ότι η τέχνη τον έσωσε...
Ο λόγος που αποφάσισε να γίνει στα 18 του ηθοποιός
''Νομίζω ότι με αυτό γεννιέσαι, έχεις δηλαδή μια τάση προς την έκφραση κάποιων πραγμάτων. Κάποιοι ρουφάνε προς τα μέσα τα καλά και τα άσχημα συναισθήματα κι άλλοι θέλουν να μοιράζονται αυτό που τους συγκινεί, αυτό που θεωρούν σημαντικό. Και το κάνουν γιατί θέλουν να το διατηρήσουν στη ζωή. Αυτό μας βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι... Αυτό ξεκινάει σαν ένστικτο. Δεν το καταλαβαίνει ένα μικρό παιδί, ούτε κάποιος που επιλέγει μια τέχνη για να εκφραστεί, γιατί μπορεί να το κάνει για ευτελείς λόγους. Άλλος μπορεί να θέλει την αναγνώριση, άλλος να έχει έλλειψη από αγάπη και να την ψάχνη για να νιώσει πλήρης και σε άλλον μπορεί να λείπει η αυτοπεποίθηση. Εμένα μου έλειπαν όλα αυτά!...''
Τα παιδικά του χρόνια
''Αντικειμενικά δεν ήταν όμορφα! Είχα πολύ άσχημες και αντίξοες συνθήκες στη ζωή μου. Είχα χωρισμένους γονείς, συνεχείς μετακινήσεις από τη μία πόλη στην άλλη, έχανα τους φίλους μου, δεν είχαμε οικονομική άνεση. Ήταν τόσα πολλά και τόσο άσχημες καταστάσεις, που ενδεχομένως σε συνδυασμό με έναν άλλο χαρακτήρα θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε επικίνδυνες νεανικές επιλογές... Νομίζω πως με έσωσε η τέχνη. Η συνεχής ενασχόλησή μου με τις παρασταστικές τέχνες με έσωσε από πολλά. Ξαφνικά ερωτευόμουν ένα ποίημα, κάναμε στο σχολείο μια γιορτή, την ετοίμαζα κι αυτό ήταν για μένα το κέντρο του κόσμου.''
''Δεν ήμουν πάντα τόσο δυνατός κι αποφασιστικός στη ζωή μου... Απλώς από μικρός είμαι φύσει αισιόδοξος και μπορώ να παλέψω τις δυσκολίες. Ξέρεις όμως, δεν είμαι από αυτούς που όταν ξυπνήσουν το πρωί θα κοιτάξουν τον ουρανό και θα περιμένουν τι θα τους ρίξουν τα άστρα. Εγώ, όταν ξυπνήσω το πρωί, ξεκινάω την ημέρα μου δουλεύοντας για τα άστρα. Δεν προσμένω κάτι από κανέναν. Απλά, παλεύω για να τ' αποκτήσω, δεν το ζητάω ως χάρη. Κι όταν ξέρω ότι έχω κάνει τα πάντα, τότε είμαι καλά. Από εκεί πηγάζει η αισιοδοξία μου.''
Αυτό που τον ηρεμεί...
''Μια μέρα που δεν θα έχω δουλειά και θα πάω σινεμά, το να κάνω πολλά ταξίδια και οι βόλτες με το αμάξι σε επαρχιακούς δρόμους. Επίσης, χαλαρώνω πολύ με τις παλιές μυρωδιές: με το γιασεμί, τα γεμιστά, το τσιγαριστό κρεμμύδι... Όλα αυτά μου δίνουν την ψευδαίσθηση ότι η Ελλάδα είναι ακόμη εδώ!''
Αντιθέτως, ο έρωτας...
''Ο έρωτας με ταράζει πολύ, με αναστατώνει, δεν με ηρεμεί. Θα ήμουν τρελός αν με ηρεμούσε!''
Δεν του λείπει...
''Τα συναισθήματα παίρνουν άλλη ποιότητα με το χρόνο. Όταν είσαι σε μια πιο ορμητική ηλικία, θεωρείς πως ο έρωτας είναι κινητήρια δύναμη. Και έτσι είναι. Εγώ δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τον έρωτα, χωρίς να είμαι ερωτευμένος με πράγματα, με ανθρώπους και κάποιες συγκεκριμένες ιδέες και αξίες. Αλλά σιγά σιγά μαθαίνεις να ζεις με λιγότερη ενέργεια. Καταλαβαίνεις ότι μπορεί να αγαπάς κάποιον, με άλλη ωριμότητα, με άλλη ποιότητα συναισθημάτων. Καις λιγότερη βενζίνη, γίνεσαι πιο οικολογικός (γέλια).''
Ευτυχία...
''Μπορεί να είναι περίεργο, ίσως και αφελές, αλλά ναι. Είμαι πολύ ευτυχισμένος, δουλεύω γι' αυτό και τώρα πια, είμαι έτοιμος να προστατεύσω αυτή την ευτυχία μου γιατί κουράστηκα για να την αποκτήσω!''
Διάβασε περισσότερα στο ''People'' που κυκλοφορεί!
