ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ
Το χωριό Θρυλόριο του Δήμου Κομοτηνής, αμιγώς ποντιακό, οφείλει το όνομά του στον αρμοστή της Κοινωνίας των Εθνών, Αυστραλό συνταγματάρχη του αγγλικού στρατού George Devine Treloar (Τριλόουαρ), αρμόδιο για την περίθαλψη των προσφύγων της Θράκης από τον Νοέμβριο του 1922 μέχρι και το 1926.
Ο Treloar παρέσχε σημαντική βοήθεια στις ελληνικές αρχές στην προσπάθειά τους να μεταφέρουν πρόσφυγες από τον Πόντο, εξοικονόμησε παράλληλα γι' αυτούς τόνους σιταριού, ίδρυσε στην Κομοτηνή και τη Θεσσαλονίκη γραφεία ευρέσεως εργασίας, οργάνωσε νοσοκομεία, εργαστήρια ταπητουργίας, βιοτεχνίες καυσόξυλων, πλυντήρια.
Το φεστιβάλ, που πραγματοποιήθηκε στο κατάμεστο Πανεπιστημιακό Γυμναστήριο Κομοτηνής, ήταν αφιερωμένο στη μνήμη του αείμνηστου μητροπολίτη Τραπεζούντος και μετέπειτα αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρύσανθου (1881-1949), ο οποίος υπηρέτησε με αυταπάρνηση, μοναστική αυστηρότητα και ήθος τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία. Στην εκδήλωση, την οποία παρουσίασαν ο Αχιλλέας Βασιλειάδης και ο Γιώργος Γεωργιάδης, τιμήθηκε και συγκίνησε τους θεατές ο ζωγράφος Τριαντάφυλλος Ηλιάδης από τον Πετεινό Ξάνθης, ο οποίος λόγω μιας σοβαρότατης αναπηρίας στα άνω άκρα ζωγραφίζει με το στόμα.
Ο πρόεδρος της ΠΟΕ, Γιώργος Παρχαρίδης, αναφέρθηκε στους μεγάλους και πάγιους στόχους της Ομοσπονδίας παρά την δυσμενή οικονομική συγκυρία και εξήρε τη δυναμική συσπείρωση των Ποντιόπουλων.
*«Φεύγει ένα κορίτσι, τρέχει σαν τον άνεμο, σαν το χελιδόνι μπαίνει στην οθόνη, άστραψε το νήμα, όνειρο παράνομο, Θεέ μου, φτάνει πρώτο. Για ποια Ελλάδα, ρε γαμώτο;». Επίκαιρη η απορία της Αφροδίτης Μάνου για τον άθλο του κοριτσιού από τον Τριπόταμο Φλωρίνης που έκοψε το νήμα των 100 μ. το βράδυ της 7ης Αυγούστου 1992 στη Βαρκελώνη, με το 12.64. Η Βούλα Πατουλίδου, τακτική στα φεστιβάλ των Ποντίων κερδίζει πάντα το πάνδημο χειροκρότημα. «Οι Πόντιοι πάντα κερδίζουν;», ρώτησαν προχθές τη λαοφίλητη Βούλα οι φίλοι της. «Δεν μπορώ να σας απαντήσω. Το μόνο που ξέρω είναι πως σηκώνουν ψηλά το κεφάλι και αγωνίζονται».
Με δύναμη στην καρδιά
«Το 7ο Πανελλαδικό Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών πραγματοποιήθηκε στην Κομοτηνή κάτω από τις πιο δύσκολες για τη χώρα μας οικονομικά συνθήκες.
Τι πιο φυσικό κάτω απ' αυτή τη συγκυρία ν' αποφασίζαμε να μη γίνει», μας λέει η Χρύσα Μαυρίδου, πρόεδρος του Συνδέσμου Ποντιακών Σωματείων Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης. «Δεν μπορούσε να μη γίνει. Οι χοροί μας, της ενότητας, της αδελφοσύνης, της αγάπης, είναι αντίσταση απέναντι σε οποιαδήποτε κρίση, είναι χαστούκι στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου, είναι ανάχωμα στην ισοπέδωση του πολιτισμού, είναι επαναφορά των χαμένων αξιών, είναι μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας. Και όταν σηκώνουν τα χέρια ψηλά, το μήνυμα φτάνει στον ουρανό και ξεχύνεται παντού. Και φωλιάζει η δύναμη στην καρδιά. Και πυκνώνει ο δεσμός. Και γίνεται δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει κάθε δυσκολία. Ευχαριστούμε όλους όσοι πίστεψαν στο θεσμό του φεστιβάλ, υψώνοντας τη σημαία του εθελοντισμού».
Με τη φωνή του Συμάκου
«Πέντε οσπίτια έχτισα κι ασ' όλα ξεσπίτουμαι, πρόσφυγας είμ' άσο κουνί μ', Θε μ' θα παλαλούμαι. Πατρίδα μ' αραεύω σε αμόν καταραμένος. Σα ξένα είμαι Ελληνας και σην Ελλάδαν ξένος». Δημοφιλέστατο δημώδες του Πόντου, γνωστό με τη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη.
Στην Κομοτηνή, ο Συμεών Σπυριδόπουλος, από την Αργυρούπολη της Δράμας, το απέδωσε περίφημα κερδίζοντας το χειροκρότημα του κοινού. Από οικογένεια μουσικών, ο πεντάχρονος Συμάκος συντονίστηκε στη σκηνή με το νταούλι του πατέρα του, κράτησε το μικρόφωνο σαν επαγγελματίας, αποτελώντας την ιδιαίτερη στιγμή του φεστιβάλ. Στο νηπιαγωγείο οι φίλοι του τον καμαρώνουν και στα διαλείμματα, όποτε βρίσκει ευκαιρία, τους ψυχαγωγεί μελωδικά. Ταλέντο από κούνια ο Συμάκος.
Πηγή: http://www.enet.gr/
