ΜΑΘΕΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ
Όταν ο πολύτεκνος Βασίλειος Δουλγερίδης από την Κομοτηνή έστελνε τον μικρότερο από τους γιους του εσωτερικό στην Εκκλησιαστική Σχολή της Ξάνθης για να γίνει κληρικός, δεν φανταζόταν ότι ο 12χρονος τότε Μιχάλης είχε άλλα, πολύ συγκεκριμένα μάλιστα, σχέδια για ενασχόληση με την τέχνη και ειδικότερα με τη ζωγραφική.
Σήμερα, ο αντιδραστικός νεανίας διευθύνει το εργαστήριο Καλλιτεχνικής Συντήρησης και Αποκατάστασης Έργων Τέχνης της Εθνικής Πινακοθήκης, η οποία ήρθε τόσο ξαφνικά (και αρνητικά) στην επικαιρότητα, εγχώρια και διεθνή, με την πρωτοφανή κλοπή τριών έργων ανεκτίμητης αξίας του Πάμπλο Πικάσο αλλά και των Μοντριάν και Κάτσια.
Ο Μιχάλης Δουλγερίδης δεν μετανιώνει στιγμή για τις επιλογές του. «Δεν έμαθα Βυζαντινή μουσική από πείσμα. Στη Σχολή είχα χριστεί αναρχικός και επεδίωκα να με κλείνουν στην απομόνωση για να διαβάζω και να χάνομαι. Για μένα η φυλακή ήταν απελευθέρωση του νου, ζούσα εκεί τις ιστορίες των παραμυθιών που διάβαζα», αποκάλυψε πρόσφατα στο «Reportaz». Αυτό το όνειρο ζωγράφιζε και πουλούσε σε τουρίστες στη Φλωρεντία, όταν ξέμενε από χρήματα, την εποχή που σπούδαζε ζωγραφική και χαρακτική στην τοπική Ακαδημία Καλών Τεχνών. Και κάπως έτσι, προέκυψε σήμερα να είναι ο διευθυντής του εργαστηρίου της Εθνικής Πινακοθήκης, το οποίο αναλαμβάνει τη συντήρηση των θησαυρών που υπάρχουν σε αυτήν. Μια δουλειά περίτεχνη, απαιτητική και σχεδόν αόρατη, μα με τόση σημαντική και χειροπιαστή αξία.
Το γραφείο του Μιχάλη Δουγερίδη στην Εθνική Πινακοθήκη είναι διακοσμημένο με αντίκες ανεκτίμητης αξίας. Μόλις έχει βγάλει τη λευκή ποδιά και τα γαλάζια πλαστικά γάντια. Ο διευθυντής του εργαστηρίου αγαπάει τον χώρο όπου ζει κι εργάζεται. Πηγαίνοντας προς τα πίσω, δεν πιστεύει πως πέρασαν τριάντα χρόνια από τότε που ο τέως διευθυντής της Πινακοθήκης Δημήτρης Παπαστάμος του πρότεινε να έρθει στο εργαστήριο: «Ενα μηχάνημα, μια θερμαινόμενη τράπεζα υψηλής πίεσης που είχε αγοραστεί το 1960 επί Καλλιγά και βρισκόταν σε αχρηστία στο υπόγειο της Πινακοθήκης, ήταν η αιτία να έρθω. Ο τέως διευθυντής είπε πως αν κατάφερνα να το βάλω μπροστά, θα με έπαιρνε στο εργαστήριο. Δούλευα αυτό το μηχάνημα στη Φλωρεντία και έτσι σε έναν μήνα, αρχές Μαρτίου του 1980, είχα προσληφθεί».
Ο Μιχάλης Δουλγερίδης λατρεύει τη φιλοσοφία ζωής και το ανήσυχο πνεύμα του Ντα Βίντσι. Θεωρεί, επιπλέον, ότι τα πάντα μπορεί να συνιστούν Τέχνη, αρκεί να έχουν φτιαχτεί με μεράκι. Πιστέυει πως οι Ελληνες έχουμε την τέχνη στη φύση μας, αλλά με άλλες κοινωνικές συνθήκες θα είχαμε υψηλότερο επίπεδο και παιδεία που θα σεβόταν την πολιτιστική μας κληρονομιά. Ως ζωγράφος μπορεί να δει πώς χτίζεται ένα έργο Τέχνης, ως μουσειολόγος να καταλάβει πώς επικοινωνεί σε έναν χώρο το έργο με τον θεατή, ως συντηρητής μπορεί να διατηρήσει τη μορφή του έργου στον χρόνο και παράλληλα να αγγίξει την ψυχή του ενώ ως ιστορικός Τέχνης να το ερμηνεύσει.
Ο ίδιος πιστεύει ότι για να επιβιώσει ένας ζωγράφος πρέπει να έχει γνωριμίες, όμως το διάβασμα και η ποιότητα δουλειάς μπορούν να σε καταξιώσουν. Το ίδιο σημαντική, όμως, είναι και η μαθητεία πλάι σε σπουδαίους δασκάλους, όπως η δική του κοντά στους Sergio Taitti και Edo Massini, καθώς και η επιστημονική γνώση που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι μεγάλη. Πέρα από τις σπουδές του στη Μουσειολογία, στην Ιστορία της Τέχνης, στην Οπτική Επικοινωνία και στην Καλλιτεχνική Εκτίμηση του Εργου Τέχνης, αυτή τη στιγμή σχεδόν μονοπωλεί την ικανότητα του συγκερασμού των θετικών επιστημών και της ιστορίας της Τέχνης. «Επρεπε να μάθω πολύ καλά Φυσικοχημεία, για να ελέγχω και να κατευθύνω την έρευνα. Αυτή τη στιγμή μπορούμε να ταυτοποιούμε μύκητες και βακτήρια που επηρεάζουν τα έργα τέχνης και να δουλεύουμε, μέσω φυσικοχημικών αναλύσεων, πρότυπα δείγματα για την ανάλυση των συνδετικών μέσων των έργων Τέχνης. Ανοιξε, όπως μου αρέσει να λέω, ο ασκός του Αιόλου στην έρευνα. Φοιτητές έρχονται σε μας από κάθε σημείο τη γης για να κάνουν πρακτική. Είναι πολύ σημαντικό αυτό που συμβαίνει».
Τα εργαστήρια της Εθνικής Πινακοθήκης θεωρούνται από τα πιο πρωτοποριακά και άρτια εξοπλισμένα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Κάμερες, υπολογιστές, οπτικά-μεταλλογραφικά μικροσκόπια, πολυφασματική απεικόνιση, αέρια χρωματογραφία και άλλες μέθοδοι χρησιμοποιούνται για την άντληση πληροφοριών, τη διάγνωση των προβλημάτων και την προστασία των έργων. Αυτό που αποδείχθηκε στην πράξη ότι δεν ήταν και τόσο πρωτοποριακό, ήταν η φύλαξη των έργων. Με αποτέλεσμα τρεις από τους πιο ανεκτίμητους θησαυρούς της Εθνικής Πινακοθήκης τώρα να έχουν κάνει φτερά...
Πηγή: http://www.thrakinews.gr/
