ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΤΟ
ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ
Θα έπρεπε να είχα μείνει και για το Πανθρακικός - Βέροια αλλά το εισιτήριό μου της επιστροφής είχε άλλη γνώμη. Ευτυχώς που πρόλαβα να δω τα βασικά της επίμονης Κομοτηνής, το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρό της κυρίως - θέσεις καθημένων εκατό, όλοι με την ανάσα κομμένη. Κάπως έτσι είδα κι εγώ τον μονόλογο του Ιάκωβου Καμπανέλη «Γράμμα στον Ορέστη», ανεβασμένον άπαξ προ αμνημονεύτων ετών από τον ίδιο τον συγγραφέα, στο Εθνικό. Δεν ήταν το ίδιο. Δεν ήταν καθόλου το ίδιο με ό,τι έχω δει φέτος σε λαμπρές και αντεργκράουντ αθηναϊκές σκηνές. Επειτα κι από ένα γρήγορο θεατρικό οδοιπορικό πριν από δυο καλοκαίρια στην Καβάλα, τείνω μάλιστα να πιστέψω ότι η πολιτιστική πρωτεύουσα της χώρας βρίσκεται ένθεν κι ένθεν της φανταστικής διαδρομής Καβάλα - Αλεξανδρούπολη - Κομοτηνή ή όπου αλλού δεν φτάνει ο αρχοντοχωριατισμός του θεατρικού μας κέντρου.
Νότια και γω, με τα μυαλά γεμάτα υγρασία, έπρεπε ν' ανοίξω το βορινό μου παράθυρο για να φρεσκαριστεί λιγάκι ο αέρας μου, να ξεϊδρώσω.
Κι αν το απαρτεμάν δεν είναι διαμπερές; Αν δεν δημιουργούνται ρεύματα και αέριοι πορθμοί πώς θα γλιτώσουμε από το προεκλογικό μονοπλάνο των ημερών; Σκηνοθέτες, ηθοποιοί και συγκλονιστικά νυχτοκάματα να χειροκροτούν όλοι μαζί τον πολιτικό αρχηγό και να ονειρεύονται καλλιτεχνική ανταμοιβή που μου παγώνει το αίμα. Πίστα και κρατικές σκηνές εν ταυτώ; Θα φύγω, έφυγα, έχω μείνει στήλη άλατος.
Πηγή: http://www.tanea.gr/
