ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙ ΔΗΛΩΝΟΥΝ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΑΛΛΑ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ
Η ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΣΑΚΙΡΗ ΚΑΙ
Ο ΣΗΦΗΣ ΠΟΛΥΖΩΙΔΗΣ
Είναι νέοι, ωραίοι και ελπιδοφόροι. Ο λόγος για δύο ηθοποιούς που κατάγονται από τον Έβρο, πολύπλευρα ταλέντα και με πολλά κοινά στοιχεία.: Γεννήθηκαν και οι δύο στη Γερμανία, έχουν δεκαπεντάχρονη και πλέον θητεία στον καλλιτεχνικό χώρο, έγιναν γνωστοί από τηλεοπτικές σειρές, όπου έδειξαν τη μεγάλη υποκριτική τους ικανότητα , ενώ έχουν υποδυθεί πρωταγωνιστικούς ρόλους τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο.
Η Φωτεινή Τσακίρη, με καταγωγή από την Ορεστιάδα, (γεννήθηκε στη Γερμανία) έγινε γνωστή από τη συμμετοχή της στην τηλεοπτική σειρά « Πενήντα-πενήντα» και ο Ιωσήφ Πολυζωίδης από την Αλεξανδρούπολη,( γεννήθηκε στη Στουτγάρδη το 1969) είδε την καριέρα του να απογειώνεται με το ρόλο του στο σήριαλ «10». Τους απολαύσαμε και τους δύο στo σίριαλ «Λίτσα.com», τη Φωτεινή Τσακίρη στο ρόλο της Τζένης, μιας φιλόδοξης γυναίκας η οποία ζούσε στο Περιστέρι και ονειρευόταν την Κηφισιά και τον Ιωσήφ Πολυζωίδη, ο οποίος υποδυόταν τον Μπάμπη, ένα λαϊκό παιδί από το Περιστέρι.
Μας μιλάνε για τους ρόλους που έχουν σημαδέψει την καριέρα τους και τη ζωή τους, γι’ αυτά που τους ενοχλούν στο χώρο τους, για την τέχνη που αποτελεί «διέξοδο και καταφύγιο» στην πολύπλευρη κρίση που ζούμε, για τον Έβρο που νοσταλγούν. Και καταθέτουν τα καλλιτεχνικά τους όνειρα με έναν νεανικό ενθουσιασμό που τους χαρακτηρίζει και τους δύο.
ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΣΑΚΙΡΗ:
«Οι ρόλοι που υποδυόμαστε λειτουργούν ψυχοθεραπευτικά…»
- Σε τι ηλικία ασχολήθηκες με το θέατρο;
«Μπήκα στο Πανεπιστήμιο, σχεδόν κατά λάθος, στο τμήμα θεατρικών σπουδών, στα δεκαοκτώ μου. Στην ηλικία του γυμνασίου είχαμε έρθει για λίγα χρόνια στην Ορεστιάδα από τη Γερμανία, όπου είχαν μεταναστεύσει οι γονείς μου, με τη μητέρα μου και τον αδερφό μου. Ξαναφύγαμε όμως πίσω, η οδύσσεια ενός ξεριζωμένου, δεύτερο κύμα μετανάστευσης. Τελειώνω λύκειο, δίνω εξετάσεις, μπαίνω στη φιλοσοφική Αθηνών, τμήμα θεατρολογίας, δεύτερη επιλογή, γιατί πρώτη επιλογή επίσημη ήταν νομική. Αυτό ήταν της απολύτου οικογενειακής έγκρισης. Αλλά ευτυχώς μπήκα στο χόμπι μου, σ' αυτό που ήθελα. Ήμουν λίγο τυχερή.»
- Σπούδασες θεατρολογία δηλαδή;
«Ναι. Στο δεύτερο έτος αποφασίζω ότι δεν μου φτάνει μόνο αυτό, δηλαδή δεν θέλω μόνο θεωρία, αλλά θέλω και πράξη και παρακολουθώ το Κέντρο Αρχαίου Δράματος για τρία χρόνια. Στη συνέχεια αρχίζω και δουλεύω ως ηθοποιός. Δηλαδή με οδήγησαν προς τα εκεί τα πράγματα. Ήταν και τύχη, ήταν όμως και κρυφός πόθος που ενισχύθηκε σιγά -σιγά.»
-Ποια ήταν η πρώτη σου παρουσία;
«Στην παράσταση “Ικέτιδες” του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Τουφεξή στην Επίδαυρο με τη δασκάλα μας την Ασπασία Παπαθανασίου, όταν τέλειωσα την σχολή στο Κέντρο Αρχαίου Δράματος Και μετά σιγά -σιγά το ένα έφερε το άλλο.»
- Ασχολήθηκες όμως και με την τηλεόραση και τον κινηματογράφο.
« Η τηλεόραση ήρθε σχετικά νωρίς, τον αμέσως επόμενο χρόνο με ένα αστυνομικό του Μανουσάκη,όπου είχα έναν ημιμόνιμο ρόλο. Αυτό ήταν το βάπτισμα του πυρός και σιγά- σιγά το ένα διαδέχτηκε το άλλο.»
- Ηθοποιός τι σημαίνει για σένα;
«Εργάτης, ονειροπόλος, φιλόσοφος, τα πάντα. Αλλά κυρίως πολύ εργάτης, πολύ «κασμά». Εσωτερικά και εξωτερικά. Δηλαδή το σκάψιμο είναι και ψυχικό. Πρέπει να έχεις το δημιουργικό κομμάτι πάρα πολύ ζωντανό, και το αλτρουιστικό σου κομμάτι και το ονειροπόλο και το παιδί και όλα αυτά. Προσφέρει και κοινωνικά ο ηθοποιός αν το βάλουμε ετυμολογικά. Και βέβαια πρέπει να προσφέρεις, να εκπαιδεύεις, να ψυχαγωγείς. Όλα, αυτό είναι το ιδεατό»
- Τι επιλέγεις θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφο;
« Δεν ξέρω αν μπορώ να τα διαχωρίσω. Έχω μια πιο οικουμενική επιθεώρηση του πράγματος. Τα βάζω κάτω από το ίδιο σκέπαστρο και τα τρία.»
- Το κοινό σε γνωρίζει κυρίως από τις τηλεοπτικές σειρές. Ποια από αυτές θεωρείς ως αφετηρία και σημείο αναφοράς στην καλλιτεχνική σου πορεία;
«Η κάθε μία έπαιξε το ρόλο της. Η πρώτη, με τον Μανουσάκη, δηλαδή έπαιξε το ρόλο της μύησης, μέσα στην τηλεόραση. Η δεύτερη ήταν η “Απαγορευμένη αγάπη”, η οποία ήταν ένα εξαιρετικό σχολείο. Τεσσεράμισι χρόνια καθημερινής σειράς που σημαίνει σηκώνω μανίκι και δουλεύω κανονικά σε εργοστάσιο. Μπορεί να αφήσω κάποια εκτός, αλλά θα τα πω όπως τα έχω μέσα στο μυαλό μου και ίσως αυτό να μας βοηθήσει στο τι θεωρώ σταθμό και ποιος είναι ο σταθμός. Η αμέσως επόμενη δουλειά ήταν της “Απαγορευμένης αγάπης”, είναι το “50 50” που είχε απήχηση στον κόσμο, μια δουλειά που διασκεδάσαμε όλοι μας . Ίσως αυτό να ήταν ένα εφαλτήριο, γιατί αυτό ήταν ένα μαξιλαράκι για όλη την υπόλοιπη συνέχεια. Αργότερα ήρθε το “Μπαμπά μην τρέχεις”, το “Λίτσα.com” που και αυτή ήταν μία πολύ αγαπημένη δουλειά την οποία θεωρούσα πολύ δημιουργική για όλους τους συνεργάτες. Δηλαδή όλοι μας ήμασταν συνομήλικοι, παιδιά μιας ηλικίας και είχαμε κοινό ζητούμενο, κοινή αισθητική, άλλη όρεξη, είχε το δικό της χρώμα.»
-Από τους ρόλους που έχεις παίξει στο θέατρο;
«Έχω τελικά ένα πρόβλημα στην ιεράρχηση, έτσι; Γιατί κάθε φορά που με ρωτάνε για το ποιο είναι το αγαπημένο μου, είναι λίγο περίεργα τα πράγματα. Και η πρώτη δουλειά ήταν πάρα πολύ σημαντική, γιατί ήταν η πρώτη- πρώτη δουλειά, η Επίδαυρος που φάνταζε και πάντα φαντάζει. Δεν ξέρω αν σημαίνει κάτι η Επίδαυρος. Σημαίνει και δεν σημαίνει. Θέλω να πω ότι δεν την αντιμετωπίζω ως μέσο καταξίωσης. Δεν σημαίνει δηλαδή κάτι το γεγονός ότι έχεις παίξει στην Επίδαυρο, ότι είσαι κάτι ή έχεις φτάσει κάπου. Αλλά μόνο η ιστορία αυτού του χώρου σε προδιαθέτει και σε βάζει σε μια άλλη ατμόσφαιρα, σε μια άλλη διαδικασία. Οπότε σημαίνει και δεν σημαίνει. Ή τουλάχιστον προσπαθώ να δικαιολογήσω το τι λέω.»
-Τι ρόλο προτιμάς να ερμηνεύεις; Τι σου πάει;
« Δεν ξέρω. Η τραγωδία θέλει ένα οπλοστάσιο. Είναι ζητούμενο το ποιος το έχει και ποιος μπορεί. Χρόνια ολόκληρα ψάχνουν να βρουν ποια είναι η τραγωδία και πως παίζεται. Επομένως από την στιγμή που δεν έχει οριστεί , πως να πω αν κάνω για την τραγωδία; Η κωμωδία είναι μία ιστορία που θέλεις δεν θέλεις μπαίνεις σε μία διάθεση του να σκέφτεσαι χαριτωμένα και χαρούμενα. Παιχνιδιάρικα. Και αυτό από τη στιγμή που προδιαθέτεις τον εαυτό σου είναι σαν να τον ωθείς προς τα εκεί. Οπότε σου κάνει και καλό και λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά.»
-Οι ρόλοι που ερμηνεύεις επηρεάζουν την ζωή σου, την καθημερινότητά σου; Ταυτίζεσαι με τους ρόλους δηλαδή;
« Ε, ναι. Εμείς δανείζουμε και δανειζόμαστε από τον εκάστοτε ρόλο. Δηλαδή ο ίδιος ρόλος μπορεί να δοθεί σε δέκα ηθοποιούς και οι δέκα να το παίξουν διαφορετικά, από τη στιγμή που είναι διαφορετικές προσωπικότητες και έχουν μια διαφορετική θεώρηση στα πράγματα. Δεν ξέρω ποιος δανείζει και ποιος δανείζεται. Αν εμείς δανειζόμαστε το ρόλο ή αν εμείς δανείζουμε. Οπότε δεν ξέρω ποιος επηρεάζει ποιον. Θα ήθελα να είμαι τυχερή στη συνέχεια, αν, πρώτα ο Θεός, συνεχίσω να δουλεύω ως ηθοποιός, να έχω τη δυνατότητα της επιλογής διαφορετικών ρόλων. Διαφορετικών προσωπικοτήτων. Γιατί μέχρι στιγμής, και αυτό μάλλον είναι κατάρα, αν δηλαδή παίξεις ένα ρόλο π.χ. του κακού και κάνεις μια επιτυχία, είναι κάτι το οποίο σε σημαδεύει. Δηλαδή κάποιοι έχουν στο μυαλό τους όταν υπάρχει ένας ρόλος στο να φωνάξουμε αυτή ή αυτόν. Εμένα ας πούμε με ακολουθεί ο ρόλος της δυναμικής ξανθιάς, ψιλοστρίγκλας, αλλά κατά βάθος συναισθηματικής γυναίκας.»
-Στη ζωή σου έτσι είσαι;
« Όχι, φιλοδοξώ να είμαι πολλά περισσότερα. Να είμαι πολύ πιο πολύπλευρη και πολύχρωμη»
-Έχεις μετανιώσει για κάτι που έχεις κάνει; Αναγκάστηκες να κάνεις κάποια έκπτωση σ’ αυτά που πιστεύεις;
« Όχι, πιστεύω ότι έγινε, έγινε καλώς καμωμένα. Στη δεδομένη χρονική στιγμή, δεδομένος ο ρόλος. Γιατί να μετανιώσω για κάποιο ρόλο; Ο καθένας είχε τη θέση που έπρεπε να έχει»
-Τι επιλογές βάζεις για να πάρεις κάποιο ρόλο;
« Δεν ξέρω αν άλλοι συνάδελφοι είναι πιο τυχεροί από μένα και έχουν μια πληθώρα επιλογών. Εγώ ήμουν τυχερή τα τελευταία τρία χρόνια να έχω τη δυνατότητα επιλογής, αλλά και πάντα όλα αυτά είναι σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά, την οικονομική κατάσταση, την ψυχολογική κατάσταση, τον καιρό και χίλια δυο πράγματα. Δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη μεθοδολογία αν ρωτάς αυτό το πράγμα. Απλά αφουγκράζεσαι τον εαυτό σου σε οποιαδήποτε στιγμή και προσπαθείς να είναι συνεπής στον εαυτό σου πάντα.»
-Τι σε ενοχλεί περισσότερο στον επαγγελματικό σου χώρο;
« Πολλά πράγματα. Η προχειρότητα καταρχάς. Θα ήθελα να είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου. Να έχουμε ενδεχομένως μια σοβαρή αντιμετώπιση των πραγμάτων. Αλλά θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για χιλιάδες πράγματα στην ιδεατή τους κατάσταση και να μας ενοχλούν χιλιάδες πράγματα και άλλα τόσα να αγαπάμε και να είμαστε ερωτευμένοι μαζί τους.»
-Συγκρούεσαι με τον εαυτό σου;
«Κάθε μέρα, συνέχεια, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δόξα τω θεώ, βρίσκομαι σε δουλειά συνέχεια. Και άλλες φορές συνθηκολογώ γιατί αλλιώς θα βρισκόμουν στο τρελοκομείο.»
-Τι έχεις κερδίσει και τι έχεις χάσει από την ενασχόληση σου με την ηθοποιία;
«Την εξέλιξη του εαυτού μου. Όποια και αν είναι αυτή και φιλοδοξώ να έχει συνέχεια»
-Έχεις χάσει όμως απλά καθημερινά πράγματα;
« Δεν ξέρω αν τα χάνω. Μου λείπουν βέβαια πολλά πράγματα. Μου λείπει ας πούμε περισσότερος χρόνος. Θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο για τους φίλους μου, να δω αγαπημένους ανθρώπους που έχω πάρα πολύ καιρό να δω. Από τη στιγμή που αισθάνομαι αυτή την ανάγκη, θα κάνω κάτι για να το επανεξετάσω, δηλαδή αυτή την ανακατανομή του χρόνου που κάτι δεν κάνω καλά.»
- Τι όνειρα κάνεις;
«Πολύχρωμα και ενδιαφέροντα.»
-Αυτή την εποχή τι ονειρεύεσαι;
« Αγχωμένα. Τρέχω ακόμα και στον ύπνο μου. Ωραία είναι κάποιες φορές είναι όμορφα, κάποιες άλλες παρηγορητικά, άλλες αγχωμένα. Έχω μια πολύ ζωηρή φαντασία.»
- Ονειρεύεσαι να υποδυθείς κάποιο μεγάλο ρόλο ;
«Όχι. Δεν το κάνω αυτό προστατεύοντας τον εαυτό μου. Γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο. Τι να ονειρευτώ; Σίγουρα η πραγματικότητα θα με ξεπεράσει ή τουλάχιστον το εύχομαι. Είτε αυτό είναι για τη συγκεκριμένη τη δουλειά ή κάτι άλλο που μου επιφυλάσσει η τύχη που μπορεί να είναι εκτός σχεδίου αυτή τη στιγμή.»
-Πιστεύεις ότι στην ερμηνεία ενός ρόλου αρκεί το ταλέντο ή χρειάζεται κάτι περισσότερο;
«Χρειάζεται και πολλή δουλειά. Χρειάζεται ώρες πτήσης. Χρειάζεται και μία μέθοδο που αν δεν την βρεις, τη βρίσκει η δουλειά ή και το ίδιο το ταλέντο, κάτι ας πούμε δε φτάνει μόνο από την έμπνευση. Θέλει και ένα τρόπο για να μπορέσεις να επικοινωνήσεις με το κοινό. Θέλει κάτι παραπάνω από το ταλέντο.»
-Μετά από δεκαέξι χρόνια έχεις ακόμη τρακ;
«Συνέχεια. Σε βαθμό και σε πράγματα που ενδεχομένως να μην έπρεπε. Και στη σκηνή και στο γύρισμα. Και μόνο αν αισθανθώ ότι κάτι έχει κατακτηθεί, μόνο τότε ηρεμώ.»
- Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;
« Είναι κινητήριος δύναμη ο έρωτας. Δεν υπάρχει τίποτε χωρίς τον έρωτα και εκτός του έρωτα. Αυτό είναι που μας κινεί. Και σε μια πιο γενική και συμπαντική μορφή. Είναι αυτό το οποίο δίνει την ώθηση.»
-Την προσωπική σου ζωή την κρατάς μακριά από τη δημοσιότητα
«Ε, ναι. Αφορά κανένα; Θεωρώ ότι δεν αφορά την δουλειά. Δεν ξέρω, δεν μπήκα και δεν με έβαλαν σε αυτό το τρυπάκι. Δεν θεωρώ ότι είναι και τόσο ενδιαφέρουσα πια η ζωή μου για να τη μοιραστώ. Πολύ ήσυχη είναι.»
-Καλλιτεχνικά τι ετοιμάζεις;
«Υπάρχουν διάφορες συζητήσεις. Αυτή την περίοδο παίρνω μέρος στα γυρίσματα μιας ταινίας με τίτλο «Το έτερον ήμισυ» και θα βρίσκεται στις κινηματογραφικές αίθουσες λίγο πριν τα Χριστούγεννα»
-Τι υποδύεσαι;
« Το πρότυπο της δυναμικής, αλλά μόνης γυναίκας. Είναι μια πολύ όμορφη κωμωδία η οποία διαπραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις. Τι κάνουμε λάθος, που κολλάμε, τι είναι σωστό, ποια είναι η κινητήριος δύναμη στη ζωή, όλα αυτά τα υπέροχα. Απαντάει; Δεν ξέρω. Σίγουρα όμως δίνει αφορμή να σκεφτούμε. Και να γελάσουμε. Ελπίζω. Θα είναι ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, η Δάφνη Λαμπρόγιαννη, η Κατερίνα Παπουτσάκη, ο Κρατερός Κατσούλης.»
-Έχεις παίξει μαζί με τον Ιωσήφ Πολυζωίδη. Πως ήταν συνεργασία σας;
« Ο Σήφης είναι ένα πολύ γλυκό και δοτικό παιδί. Γελάγαμε πάρα πολύ. Ήταν ωραία συνεργασία και χάρηκα πάρα πολύ που τον γνώρισα και ελπίζω να τον ξανασυναντήσω»
-Έχεις μνήμες από την Ορεστιάδα; Διατηρείς σχέσεις; Έχεις φίλους;
«Ήμουν στην Γερμανία. Εκεί γεννήθηκα και εκεί μεγάλωσα. Οι γονείς μου είναι από την Ορεστιάδα και οι δύο. Ο μπαμπάς είναι από την Κλεισώ, και η μαμά από τη Σαγήνη και το πατρικό μας σπίτι είναι στη Σαγήνη. Μιλάμε για προάστια βέβαια. Δεν είναι το χωριό εκτός Ορεστιάδας. Μου έκανε φοβερή εντύπωση όταν πριν τρία χρόνια ανέβηκα επάνω, το πως έχει μεγαλώσει αυτή η πόλη τόσο ραγδαία. Με το καινούργιο δρόμο που έχει φτιαχτεί ξαφνικά είχα την αίσθηση των προαστίων. Σαν να μπήκα και να έλεγε κάπου βόρεια Ορεστιάδα, νότια Ορεστιάδα και λέω που είμαι ξαφνικά και τι έχει γίνει αυτά τα χρόνια. Ανεβαίνω συχνά στην Ορεστιάδα. Μου αρέσει πάρα πολύ. Έχω πολλές παιδικές μνήμες. Χωνόμουν στις αποθήκες και όπως ο Σκρούτζ κάνει βουτιά μέσα στα λεφτά, εγώ έκανα βουτιά μέσα στα στάρια. Αυτή είναι μια πολύ έντονη παιδική μου ανάμνηση. Ή ας πούμε ένα παιδικό παιχνίδι που κάναμε με τα παιδιά της γειτονιάς με αυτοσχέδια φαναράκια και παίρναμε τους ηλιόσπορους και τους ψήναμε.. Ακούγεται ίσως από άλλη εποχή, αλλά εγώ τα θυμάμαι με πολύ γλύκα. Επίσης τα παιδιά από το Διόνυσο, κάθε φορά που βρισκόμαστε με τον Άκη μου λέει, θυμάσαι τότε που χωθήκαμε μέσα στους ασβέστες, αυτός το θυμάται εγώ όχι. Κάτι τέτοια παιχνίδια. Παιχνίδια της γειτονιάς που τώρα ακούγονται λίγο σα γραφικά και εγώ η ίδια που τα ξεστομίζω, τρομάζω.»
-Έχεις συγγενείς εκεί;
« Έχω. Είναι οι γιαγιάδες μου, οι θείοι μου, τα σόγια και των δύο πλευρών. Έχω παλιούς συμμαθητές, παρέες από τα καλοκαίρια που κατεβαίναμε. Έχω κόσμο επάνω πολύ. Ο οποίος βέβαια σκορπίζει. Και όσο χάνεται αυτή η επαφή ή μάλλον όσο περισσότερο χρόνο κάνεις για να ανέβεις πάνω, οι αρμοί λίγο ξεχειλώνουν. Βέβαια ευτυχώς που υπάρχει και το facebook για να με βρίσκει και η νεότερη γενιά. Υπάρχουν ερωτήσεις όπως γεια σου είσαι από Ορεστιάδα; Ή του τύπου, γεια σου με λένε Άννα και είσαι η θεία μου. Έχει πλάκα όλο αυτό. Στο «Φιόρε του Λεβάντε» ήρθαν παιδιά στα καμαρίνια και όταν μου είπαν ότι είμαστε από Αλεξανδρούπολη, ήταν πάρα πολύ συγκινητικό. Θεωρώ ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις από τις ρίζες σου. Οφείλεις να μην ξεφύγεις και πάντα να τις θυμάσαι. Και κάθε φορά που έρχεται και σε τραβάει από το μανίκι όλη αυτή η ιστορία, άρα θεωρώ ότι δεν είναι μόνο δικό μου το θέμα. Όλοι μας αισθανόμαστε κάπως περίεργα. Πόσο μάλλον όταν δεν είμαστε στον τόπο και έχουμε μετοικίσει. Αν ακούσεις ότι κάποιος είναι από πάνω, ξαφνικά αισθάνεσαι μια παρηγοριά και μια γλύκα, παρόλο που δεν ξέρεις ποιον έχεις απέναντι σου.»
ΙΩΣΗΦ ΠΟΛΥΖΩΙΔΗΣ:
« Μ’ ενοχλεί το δήθεν των ανθρώπων του χώρου μας…»
- Τι σε οδήγησε να γίνεις ηθοποιός;
« Κατά λάθος έγινα ηθοποιός. Δεν ήταν όνειρό ζωής το να ασχοληθώ με το θέατρο. Κάποιος γνωστός μου που ασχολείτο με το θέατρο ερασιτεχνικά μου είπε να παίξω σε μια παράσταση. Ήμουν δεκαεπτά χρονών τότε. Έπαιξα και μπήκε μέσα μου το μικρόβιο της υποκριτικής. Στα εικοσιπέντε μου αποφάσισα να γραφτώ σε σχολή.»
-Σε ποια σχολή φοίτησες;
«Στο θέατρο Εμπρός . Με δασκάλους την Ράνια Οικονομίδου, τον Δημήτρη Καταλειφό και τον Τάσο Μπαντή. Από τις καλύτερες σχολές που υπήρχαν τότε. Δεν υπάρχει πια. Έκλεισε όταν έφυγε από τη ζωή ο Τάσος Μπαντής, ο ιδρυτής του Εμπρός.»
- Ποιες ήταν οι πρώτες δουλειές που έκανες;
«Η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά στο θέατρο ήταν στην παράσταση η “Αγγέλα” του Σεβαστίκογλου . Έπαιζα τον Λάμπρου στο θέατρο Εμπρός σε σκηνοθεσία του Τάσου Μπαντή.»
- Σε τι ηλικία ;
«Ήμουν εικοσιοκτώ χρονών.»
-Νωρίτερα είχες κάνει κάτι άλλο;
« Είχα παίξει σε μια ταινία με την Ρένα Πιττακή, η οποία ήταν πρωταγωνίστρια, και τον Κλέωνα Γρηγοριάδη. Ήταν η μοναδική μου επαγγελματική δουλειά που είχα κάνει πριν από την σχολή. Είχα κάνει πάρα πολλά πράγματα σε ερασιτεχνική βάση. Μετά από το θέατρο Εμπρός έπαιξα με την Κάτια Δανδουλάκη στην κωμωδία του Ζώρζ Φεΐντό “Κουκου”, σε σκηνοθεσία του Κώστα Τσιάνου. Επέστρεψα στο Εμπρός στο “Ημερολόγιο της άμμου» του Δημήτρη Κορδάτου, το “Ένα ψέμα του μυαλού” του Σαμ Σέπαρντ και πολλές άλλες δουλειές.»
- Στον κινηματογράφο και την τηλεόραση τι έχεις κάνει;
«Έχω κάνει αρκετές δουλειές. Στον κινηματογράφο έπαιξα στην ταινία “Πες στη μορφίνη, ακόμα την ψάχνω”, που έκανε και μεγάλη αίσθηση. Μάλιστα ήταν μια ταινία πολύ χαμηλού μπάτζετ. Την κάναμε μόνοι μας στην ουσία αυτή την ταινία. Ακολούθησαν συμμετοχές μου στις ταινίες “Να μ' αγαπάς”,, “Παίζει ο Θεός με το αλατοπίπερο;”, «Κράτησε με» “Μόλις χώρισα”, “Πεθαίνω για σένα”, και η “Καντίνα” που βγήκε τώρα στις αίθουσες»
-Στην τηλεόραση;
«Και εκεί έχω δουλέψει αρκετά. Ξεκίνησα με τα «Θύματα ειρήνης» . Στη συνέχεια έπαιξα στο σήριαλ «Δούρειος Ίππος» που πήγε πολύ καλά και νομίζω ότι αυτή ήταν και η σειρά που άρχισε να με κάνει γνωστό . Ακολούθησε το “Εν Ιορδάνη” με τη Βάνα Μπάρμπα, “Χωρικά ύδατα”, «Χορεύοντας στη σιωπή», «Με θέα στο πέλαγος», «Μυστικά και λάθη», το «Δέκα» και το «Λίτσα com.».
- Ποια τηλεοπτική σειρά ήταν αυτή που πιστεύεις ότι σε ανέδειξε;
« Νομίζω ότι το “Δέκα” ήταν μια δουλειά εξαιρετική καθώς και το “Εν Ιορδάνη”, σε σκηνοθεσία και τα δύο της Πηγής Δημητρακοπούλου, που τη θεωρώ μια εξαιρετική σκηνοθέτη . Μετά το “Δέκα” νομίζω ότι κάπως σταθεροποιήθηκα στο χώρο. Και μαζί παράλληλα και οι δύο ταινίες που έκανα, το “Μόλις χώρισα” και το “Πεθαίνω για σένα” που πήγαν πολύ καλά καθώς και το “Λίτσα.com” που έκανα πέρυσι στην τηλεόραση και το οποίο προβαλλόταν για δύο χρόνια και πήγε πολύ καλά.»
-Τι σημαίνει ηθοποιός;
« Φως, νερό, τηλέφωνο, ΔΕΗ, το έχει πει ο κόσμος αυτό.»
-Ποια πιστεύεις ότι είναι η ιδιαίτερη πατρίδα ενός ηθοποιού;
« Ο εαυτός του στην ουσία, γιατί παλεύει μ' αυτόν. Παλεύει με τον εαυτό του συνεχώς για να μπορέσει να δώσει σάρκα και οστά σε κάποιες λέξεις που είναι γραμμένες για κάποιο συγκεκριμένο άνθρωπο.»
-Δηλαδή πιστεύεις ότι οι ρόλοι ενός ηθοποιού είναι και οι άμυνες του;
«Σίγουρα. Από κάτι ξεφεύγει. Είναι κάτι εσωτερικό που σου βγαίνει για να γίνεις ηθοποιός.»
-Από τους ρόλους που έχεις ερμηνεύσει είπες ότι θεωρείς πιο σημαντικό εκείνον που υποδύθηκες στο “Δέκα”;
« Για ρόλο στην τηλεόραση θα πω το “Δέκα”, το “Δούρειο Ίππο”, το “Εν Ιορδάν用. Κινηματογραφικά το “Πες στη μορφίνη ακόμα την ψάχνω”, το “Πεθαίνω για σένα”. Θεατρικά στο «Αγγέλων Βήμα» που έχω κάνει δύο δουλειές. Θεωρώ ότι ήταν δύο δουλειές που μπόρεσα και έδωσα αρκετά πράγματα από τον εαυτό μου, Φέτος πήγε πολύ καλά το “Γιατί η Μαντόνα και όχι εγώ”. Ήταν ελληνική παραγωγή . Φρέσκια κωμωδία, ήταν ένα έργο που ήμουν πολύ χαλαρός και το ευχαριστήθηκα. Το χειμώνα θα παίξω στη θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος «Ο εραστής της Λαίδης Τσάτερλι», στο πλευρό της Κατερίνας Διδασκάλου, που θα ανεβασθεί στο Θέατρο ΟΡΦΕΑΣ σε σκηνοθεσία του Χάρη Βορκά»
-Τι ρόλους προτιμάς να ερμηνεύεις;
« Τα πάντα. Συνήθως μου έδιναν τους δραματικούς ρόλους. Αλλά πλέον έχω μπει και στην κωμωδία και το διασκεδάζω κιόλας και περνάω και καλύτερα. Θέλω να κάνω και τα δύο και κωμωδία και δράμα.»
-Πιο πολύ τι σε ελκύει; Η τηλεόραση, το θέατρο, ή ο κινηματογράφος;
«Το καθένα έχει τη γοητεία του. Δηλαδή και το θέατρο είναι κάτι που το αγαπώ πολύ και ο κινηματογράφος και η τηλεόραση.»
- Οι ρόλοι που παίζεις σε επηρεάζουν στην καθημερινότητα της ζωής σου; Ταυτίζεσαι μαζί τους ή κρατάς αποστάσεις;
« Κρατάς όσο μπορείς αποστάσεις, αλλά νομίζω ότι κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό σε επηρεάζουν. Δηλαδή, εκείνη τη στιγμή της ζωής σου γίνεσαι ένα κομμάτι με το ρόλο και φέρνεις και το ρόλο στη ζωή σου κατά ένα τρόπο.»
-Τι είναι αυτό που καθορίζει τις επιλογές που κάνεις και στο επάγγελμά σου, αλλά και στη ζωή σου;
«Νομίζω το ένστικτο μου. Πιστεύω ότι είναι αλάθητος οδηγός μου»
-Τι προτεραιότητες βάζεις;
«Βασικά πρέπει να είναι καλογραμμένο το σενάριο αν είναι τηλεόραση ή κινηματογράφος καθώς και ένα καλογραμμένο θεατρικό έργο. Και μετά το ένστικτό μου, μου λέει αν μπορώ να το κάνω ή όχι.»
-Έχεις κάνει παρεκκλίσεις, εκπτώσεις απ' αυτά που πιστεύεις;
« Όλοι κάνουν εκπτώσεις. Απλά θέλω να σου πω ότι όταν ξεκίνησα το θέατρο, έλεγα ότι δεν θα κάνω τηλεόραση, δεν θα «πουληθώ», διάφορα δεν… Και έκανα μόνο θέατρο και ήμουν σε ομάδα που πέτυχε. Μετά είδα ότι πήρα πολλά πράγματα και από την τηλεόραση και από τον κινηματογράφο»
-Το έκανες για λόγους βιοποριστικούς ή για να γίνεις πιο αναγνωρίσιμος;
«Εγώ δεν είμαι κατά της τηλεόρασης. Πιστεύω ότι αν γίνεται σωστά η τηλεόραση έχει πολλά πράγματα να σου δώσει. Και είναι και πολύ πιο δύσκολο να κρατήσεις το θεατή στην τηλεόραση και να μην κάνει ζάπινγκ. Το να μπορέσεις να αποσπάσεις το ενδιαφέρον του ανθρώπου που βρίσκεται στο σπίτι του, για μένα είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι. Δε σημαίνει ότι η τηλεόραση είναι σωστή έτσι όπως γίνεται, απλά πιστεύω ότι υπάρχει και καλή τηλεόραση και όχι μόνο κακή.»
-Από τους ρόλους που έχεις παίξει μέχρι τώρα, έχεις μετανιώσει για κάποιους;
« Όχι, δεν έχω μετανιώσει. Το θέμα είναι ότι μπορεί μετά να έλεγα ότι δεν το έκανα καλά ή έπρεπε να το κάνω έτσι. Είμαι πολύ απαιτητικός με τον εαυτό μου και θεωρώ ότι όλοι οι ρόλοι που έχω κάνει μπορούσαν να έχουν κάτι παραπάνω.»
-Με τι δεν θα μπορούσες ποτέ να συνθηκολογήσεις;
«Το να μην πουλήσω ποτέ την τέχνη. Βέβαια ποτέ μη λες ποτέ. Μπορεί αργότερα κάτι να γίνει και να βρεθώ εκτεθειμένος σε αυτό που σου λέω τώρα. Απλά θεωρώ ότι πρέπει να μου αρέσει κάτι για να το κάνω.»
-Έχεις συνεργαστεί με τρεις ηθοποιούς που είναι και αυτοί από τον Έβρο. Τη Μαρία Κεχαγιόγλου στο θεατρικό έργο “Το ημερολόγιο της Άμμου”, τον Πασχάλη Τσαρούχα και την Φωτεινή Τσακίρη στις τηλεοπτικές σειρές “Αληθινοί έρωτες” και “Λίτσα.com” αντίστοιχα. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου;
« Έχω συνεργαστεί και με το Χρήστο Στέργιογλου στο “Έργο για το μωρό” στο θέατρο Εμπρός. Ο Χρήστος είναι από το Διδυμότειχο και είναι εξαιρετικός ηθοποιός. Η Κεχαγιόγλου είναι και αυτή μια εξαιρετική ηθοποιός, όπως και η φίλη μου η Φωτεινή Τσακίρη. . Ο Έβρος έχει βγάλει πολύ εξαιρετικούς ηθοποιούς. Και τον Ρένο Χαραλαμπίδη, την Καραμπέτη.. ».
-Τι σε ενοχλεί περισσότερο στο επάγγελμά σου;
« Το δήθεν. Έχει δήθεν πολύ. Δεν μπορώ να το πω αλλιώς. Το ότι κάνω τέχνη ή οτιδήποτε.»
- Εσύ δεν είσαι δήθεν;
« Όχι. Είμαι αυτός που είμαι»
-Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;
«Τον πρώτο και το βασικό. Αν δεν είσαι ερωτευμένος δεν μπορείς να την κάνεις και αυτή τη δουλειά νομίζω. Και αυτή η δουλειά έρωτας είναι»
- Όνειρα κάνεις;
« Έτσι όπως είναι τα πράγματα, ονειρεύομαι να γίνω αναχωρητής.»
- Να μονάσεις ;
« Κάπως έτσι. Γιατί πια δεν βλέπω κάτι να γίνεται. Εκτός και αν κάνουν την επανάσταση τους οι νέοι, γιατί εμείς είμαστε μια γενιά του καναπέ πια. Έχουμε μάθει να βολευόμαστε.»
-Για ποια επανάσταση νομίζεις ότι πρέπει να αγωνιστούμε σήμερα;
«Νομίζω ότι καταρχήν πρέπει να ξαναβρούμε τις ανθρώπινες αξίες μέσα μας. Τις έχουμε χάσει, και πορευόμαστε με Θεό μόνο το χρήμα που δεν μας οδηγεί πουθενά, κλεινόμαστε μέσα στα σπίτια μας και δεν λέμε ένα γεια. Έχουμε γίνει ξένοι ο ένας με τον άλλο. Δεν γελάμε. Βγαίνουμε έξω, ειδικά στην Αθήνα, όλοι παραμιλάν και όλοι βρίζουν και είναι με κατεβασμένα τα κεφάλια, λες και δεν υπάρχει ένα χαμόγελο. Αυτό δεν υπήρχε παλιά. Ο Έλληνας γέλαγε. Στεναχωριόταν και χόρευε. Τώρα πια δεν κάνει ούτε καν αυτό. Μας έχουν πιέσει τόσο πολύ τα πράγματα και οι από πάνω.»
-Αυτό οφείλεται στην οικονομική κρίση που ζούμε;
«Δεν είναι μόνο ότι υπάρχει η οικονομική κρίση. Υπάρχει μία κρίση γενική που ο άνθρωπος πια έχει φύγει από τα στάνταρ του να ζει φυσιολογικά, νορμάλ και έχει χάσει τις αξίες του. Έχει χάσει το σεβασμό, την αγάπη, τον έρωτα. Ο στόχος του είναι να πάρει μια πόρσε καγιέν που θα τον κάνει ευτυχισμένο, ένα πολυτελέστατο σπίτι. Απ' όλα αυτά τίποτε δεν θα σε κάνει ευτυχισμένο. Οι πιο ευτυχισμένες μου διακοπές ήταν όταν δεν είχα μία.»
- Πιστεύεις πως η τέχνη μπορεί να δώσει ένα φως σ' αυτή την κρίση που ζούμε;
«Νομίζω ότι μπορεί να δώσει, αν και πιστεύω ότι έχουμε στεγνώσει και εμείς οι άνθρωποι που κάνουμε τέχνη. Είμαστε στεγνοί, δεν έχουμε να πούμε τίποτε. Έχουμε γίνει και εμείς κάπως δήθεν, δηλαδή δεν λέμε τίποτε. Υπάρχει μια σιωπή γενικά. Το μόνο καλό αυτή τη στιγμή που βλέπω φως είναι ότι ο Έλληνας ίσως χωρίς να το θέλει, ίσως και η οικονομική στενότητα, κάνει μια επανάσταση στον καταναλωτισμό και πια δεν καταναλώνει τίποτε περιττό, παρά μόνο τα απαραίτητα. Αυτό νομίζω ότι κάνει καλό. Ταυτόχρονα κάνει κακό στο να κινηθεί η αγορά, να πέσει χρήμα. Αλλά νομίζω ότι και μ' αυτά τα λίγα ο άνθρωπος μπορεί να είναι ευτυχισμένος. Είχαμε παραγίνει καταναλωτές. Βγαίναμε έξω και δεν ξέραμε τι κάναμε. Κάποτε έπρεπε να τελειώσει όλο αυτό το πράγμα.»
-Στον Έβρο έχεις φίλους, διατηρείς δεσμούς;
« Έχω πολλούς φίλους, συγγενείς. Γεννήθηκα στην Γερμανία και τα καλοκαίρια ανέβαινα περισσότερο στην Αλεξανδρούπολη. Ο πατέρας μου είναι από το Διδυμότειχο και η μητέρα μου από την Αλεξανδρούπολη. Έφυγαν μετανάστες στη Γερμανία και μετά επιστρέψαμε στην Αλεξανδρούπολη. Αργότερα ήρθαν στην Αθήνα, αλλά ξαναγύρισαν στην Αλεξανδρούπολη. Τώρα η μητέρα μου δεν ζει πια και ο πατέρας μου ζει στο Λουτράκι. Η οικογένεια της μητέρας μου είναι όλοι στην Αλεξανδρούπολη, ζουν στην Καλλιθέα.»
- Πότε πήγαινες στην Αλεξανδρούπολη;
«Μέχρι τα δεκαπέντε μου πήγαινα κάθε καλοκαίρι Μετά άρχισα να μην πηγαίνω και από τότε έρχομαι πολύ αραιά»
- Τι εικόνες έχεις στο μυαλό σου;
«Έχω πολλές εικόνες. Καταρχήν θα σου πω για τα κόκκινα βράχια, που δεν είναι και η καλύτερη παραλία, αλλά θυμάμαι ότι βουτάγαμε και βγάζαμε τα μύδια και τα ψήναμε στην παραλία. Θυμάμαι ότι όλες οι παραλίες είχαν άμμο. Την παραλία, τους θερινούς σινεμάδες που βλέπαμε Λουί ντε Φινές τότε. Τώρα πια ένας έχει μείνει μόνο. Ο θερινός κινηματογράφος για μένα είναι από τις πιο καλές διασκεδάσεις που μπορεί να έχει ο άνθρωπος.»
Φέτος το χειμώνα, ο Ιωσήφ Πολυζωίδης πρωταγωνιστεί μαζί με την Κατερίνα Διδασκάλου στη Θεατρική παράσταση 'Ο εραστής της Λαίδης Τσάτερλυ'(Θέατρο Ορφέας, Πανεπιστημίου 38)
Πηγή: http://www.telegramm.gr/
