ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ
Τον Μάκη δεν τον έλεγαν Μάκη. Εμείς στο εργοστάσιο τον λέγαμε έτσι, για ευκολία. Πομάκος ήταν ο Μάκης, πομάκικο και τ' όνομά του. Καθαρός, εξυπηρετικός, λιγομίλητος, ο Μάκης ο καντινιέρης, στο εργοστάσιο στην Ξάνθη, πριν από δεκαπέντε τόσα χρόνια. Εκείνη τη μέρα δουλεύαμε έξω, απ' το πρωί. Οπως συμβαίνει, σε παίρνει η δουλειά, περνά η ώρα. Απογευματάκι πια, οι άλλοι πήγαν στην πόλη κι έμεινα μόνος και πεινασμένος στην καντίνα. Από μεσημεριανό, τίποτα. Ο Μάκης, πρόθυμος, κάτι της ώρας έβαλε να μου φτιάξει. Μια μπριζόλα, μια σαλάτα…
Ηταν τότε που γίνονταν φασαρίες στην Ξάνθη. Οι μουσουλμάνοι, καθοδηγημένοι, έκαιγαν τα βιβλία που έδιναν τα σχολεία στα παιδιά. Θέλαν δικά τους βιβλία. Δικά τους… τούρκικα βιβλία θέλανε. Διαδηλώσεις, τούρκικες σημαίες, «είμαστε Τούρκοι», «η Θράκη είναι τουρκική», τέτοια. Το πρωί, συζητώντας, είχα μάθει πως στη χτεσινή συγκέντρωση ήταν κι ο δικός μας ο Μάκης. Απόρησα… τόσο ήσυχος. Ημασταν μόνοι στην τραπεζαρία. Είχαμε φιλικές σχέσεις.
-Τι γύρευες, ρε Μάκη, χτες, μ’ αυτούς, στη διαδήλωση;
Ξεμάκρυνε, χωρίς μιλιά.
Μετά από χρόνια, βράδυ στην πλατεία, στην «Κληματαριά». Βλέπω τον Μάκη, τον φώναξα να κάτσει μαζί μου και κάθισε. Ητανε στη σύνταξη και ζούσε στο χωριό. Τον βάρυνε πως δε μου ξηγήθηκε τότε που τον ρώτησα για τη συγκέντρωση…
Οχι, ούτε οι τούρκικες σημαίες, ούτε τα τούρκικα τον ένοιαζαν. Πομάκος ήταν, δεν ήταν Τούρκος. Οι Πομάκοι τον αχόρταγο, τον άσπλαχνο, το βάρβαρο τον λέγαν «Τούρκο». Τότε;
Είχε αγορασμένο διαμέρισμα στην Πόλη. Αν δεν πήγαινε στις συγκεντρώσεις τους, θα του το χαλούσανε. Γιατί διαμέρισμα στην Πόλη; Γιατί ξέραν πως είχε οικονομίες, γιατί του δώσαν και δάνειο, με δόσεις, για συμπλήρωμα. Κι αν δεν άκουγε… στο χωριό είχε την οικογένεια… να μην του σφάξουν τη γίδα, να μην του κλέψουν το γάιδαρο… Οταν ο Μάκης τέλειωσε, με κοίταξε χωρίς παράπονο, θυμό. «Εχουν τη δύναμη, αφεντικό…».
Ο μύθος δηλοί: οι «προοδευτικοί» (από το μεγαλύτερο ώς το μικρότερο), όταν λανσάρουν τον «αυτοπροσδιορισμό», εννοούν τον εκτουρκισμό των Πομάκων.
Να ξεχάσουν οι Πομάκοι την ιστορία, τη γλώσσα, ακόμη και το όνομά τους («ορεινούς Τούρκους» θέλουν να τους λένε). Τέτοιος αυτοπροσδιορισμός. Τόση «προοδευτικότητα»!
Πηγή: http://www.aggelioforos.gr/
