ΤΙ ΜΕΛΕΤΑ Η
ΑΡΜΟΔΙΑ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΝΝΑ ΝΤΑΛΑΡΑ;
Ενας φράχτης 10 χλμ. στη Μελίγια και ένας δεύτερος 8 χλμ. στη Θέουτα σε συνδυασμό με Κέντρο Πρώτης Υποδοχής (στη Θέουτα) είναι το μοντέλο ανακοπής της πορείας μεταναστών και προσφύγων προς την Ευρώπη που έχει ακολουθήσει από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 η Ισπανία και σκοπεύει να υιοθετήσει η Ελλάδα. Με τους δύο φράχτες η Ισπανία κατάφερε να ανακόψει σχεδόν πλήρως το κύμα από την υποσαχάρια Αφρική. Είναι χαρακτηριστικό ότι πλέον κύρια πύλη μη νόμιμης εισόδου στη χώρα είναι το αεροδρόμιο της Μαδρίτης με μετανάστες προερχόμενους από τη Β. Αμερική.
Το αρχικό ύψος των τριών μέτρων στους φράχτες το 2005 ανέβηκε στα έξι μέτρα το 2008 μετά τις τελευταίες μαζικές προσπάθειες εισόδου στους ιδιότυπους ισπανικούς θύλακες της Β. Αφρικής. Κάθε φράχτης αποτελείται από δύο σειρές συρματοπλεγμάτων με δρόμο ανάμεσά τους για τις περιπολίες της ισπανικής αστυνομίας. Αισθητήρες θερμότητας, κάμερες και άλλα όργανα προηγμένης τεχνολογίας συμπληρώνουν το τείχος απαγόρευσης για τους ρακένδυτους ανεπιθύμητους. Το αρχικό κόστος για τους δύο φράχτες (όταν είχαν ύψος 3 μ.) ήταν 30 εκατ. ευρώ για τη Θέουτα και 33 εκατ. ευρώ για τη Μελίγια. Αυτό καλύφθηκε -όπως και το επιπρόσθετο- από την Ε. Ε. μέσω της δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Συνόρων το 2005 και ευρωπαϊκή «προίκα» 285 εκατ. ευρώ για την πρώτη περίοδο 2007 - 2013. (Επιπλέον από την Ε. Ε. δίνονται για όλες τις χωρες της 760 εκατ. ευρώ για επιστροφές αλλοδαπών στις χώρες καταγωγής και 2,2 εκατ. ευρώ για την ισχυροποίηση των εξωτερικών συνόρων της Ε. Ε.)
Τα επικριτικά σχόλια για την ανεξέλεγκτη επιστροφή ανδρών, γυναικών και παιδιών που κατάφερναν να περάσουν στους θύλακες οδήγησε το 2005 στην ταυτόχρονη δημιουργία ένας ανοιχτού κέντρου πρώτης υποδοχής στη Θέουτα. Υπό τη διοίκηση του υπ. Μετανάστευσης της Ισπανίας, το κέντρο έχει χαλαρή φύλαξη μετά τις 11 το βράδυ από ιδιωτική εταιρεία, σίτιση επίσης από ιδιωτική εταιρεία, κοινωνιολόγους και ψυχολόγους, υπαλλήλους του υπ. Μετανάστευσης, νομική υποστήριξη (ώστε οι αλλοδαποί να μαθαίνουν τα δικαιώματά τους), ιατροφαρμακευτική παρακολούθηση από τον Ερυθρό Σταυρό. Μέσα στο κέντρο γίνεται σειρά δημιουργικών δραστηριοτήτων και εκμάθηση επαγγελμάτων (όπως κτίσιμο, συντήρηση κτιρίων, κήπων) που μπορούν στη συνέχεια να χρησιμοποιήσουν οι αλλοδαποί για να εργαστούν εκτός ή εντός του κέντρου. Τυπικά ο ανώτατος χρόνος διαμονής στο κέντρο είναι οι έξι μήνες. Η συμπεριφορά, όμως, της διοίκησης διαφοροποιείται σε όσους επιδεικνύουν ικανότητα ενσωμάτωσης.
Τη μελέτη του ισπανικού μοντέλου έχει αναλάβει η υφυπουργός Εργασίας κ. Αννα Νταλάρα που συνεργάζεται στενά με την ομόλογό της υπ. Μετανάστευσης (και υφ. Εσωτερικών Υποθέσεων) κ. Αννα Τερόν. Οπως σημειώνει στην «Κ» η Ελληνίδα υφυπουργός: «Η κατασκευή του φράκτη στους ισπανικούς θύλακες της Θέουτα και της Μελίγια έχει αποδώσει καρπούς. Ομως πρέπει να επισημάνουμε κάποια πράγματα. Τα σύνορα εκεί είναι εξαιρετικά περιορισμένα και βρίσκονται μακριά από την Ιβηρική Χερσόνησο, άρα τον πυρήνα της Ε. Ε. Ως εκ τούτου είναι ευκολότερη η επιχειρησιακή φύλαξή τους. Παράλληλα λειτουργεί Κέντρο Πρώτης Υποδοχής συντελώντας σημαντικά στην αποτελεσματική και σύμφωνη με τους διεθνείς κανόνες διαχείριση των αλλοδαπών χωρίς χαρτιά. Το κέντρο αυτό αποτελεί μπούσουλα και για τα δικά μας Κέντρα Πρώτης Υποδοχής που βρίσκονται σε στάδιο σχεδιασμού και υλοποίησης, όπως έχει ανακοινώσει ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός κ. Χρήστος Παπουτσής».
Και συνεχίζει: «Συνδυαστικά με τα παραπάνω λειτουργεί και η πολιτική ένταξης μεταναστών που ακολουθεί η Ισπανία, με έντονο τον ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης και τα προγράμματα αναπτυξιακής βοήθειας προς τις χώρες προέλευσης». Είναι αλήθεια ότι η Ισπανία με τελευταία νομιμοποίηση το 2008 και ευνοϊκή για τους αλλοδαπούς αλλαγή του νόμου το 2010 παρέχει δυνατότητα νομιμοποίησης μετά τριετή παράνομη παραμονή στη χώρα, εφόσον ο αλλοδαπός μπορεί να αποδείξει ότι στο διάστημα αυτό εργαζόταν. Συγχρόνως, η τοπική αυτοδιοίκηση καλλιεργεί εξατομικευμένη σχέση εμπιστοσύνης με κάθε αλλοδαπό, χωρίς να εμπλέκεται η αστυνομία, ώστε να γνωρίζει τον βίο και την πολιτεία του καθενός. Και είναι η ίδια η τοπική αυτοδιοίκηση που δίνει ή αρνείται τη συγκατάθεσή της στη νομιμοποίηση του αλλοδαπού κατά τον τέταρτο χρόνο της διαμονής του.
«Ο φράκτης στον Εβρο πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια επιμέρους πτυχή της ευρύτερης πολιτικής μας για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού» σημειώνει η κ. Νταλάρα. «Οπως έχει πει και ο κ. Παπουτσής, ο υπό σχεδιασμό φράκτης δεν αποτελεί πανάκεια για το μεταναστευτικό ζήτημα. Αξιοποιώντας την ισπανική εμπειρία συνεργαζόμαστε με τα συναρμόδια υπουργεία για να δημιουργήσουμε τα ΚΕΠΥ, να ενεργοποιήσουμε συμφωνίες επιστροφής, να θέσουμε σε εφαρμογή τον νέο νόμο για το άσυλο, αλλά και να συνεργαστούμε με τους εταίρους μας στην αναδιανομή βαρών».
Πηγή: http://www.kathimerini.gr/
