ΜΑΘΕΤΕ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ & ΠΩΣ
ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Δημοσιογραφικό «λαβράκι» για το τουρκόγλωσσο περιοδικό της Ροδόπης “Rodop Rzgar”, αφού κατάφερε να ανακαλύψει συμπολίτη μας που έχει διατελέσει ειδικός γιατρός του Καντάφι, και όχι μόνον… Πρόκειται για τον συμπολίτη μας γιατρό Μεχμέτ Εμίνογλου, πρώην κοινοτάρχη Οργάνης, που έλαβε την ειδικότητα του ΩΡΥΛΑ μετεκπαιδευόμενος στη Λιβύη, την οποία ως χώρα γνώρισε πολύ καλά, καταφέρνοντας επιπλέον να υπάρξει όχι μόνον ειδικός γιατρός αλλά και συνομιλητής του Καντάφι και του πατέρα του…
Μεχμέτ Εμίνογλου όμως αμέσως ακολούθως, σ’ ένα εξαιρετικό, ως προς την πυκνότητά του κοινωνικό και πολιτικό οδοιπορικό στη Λιβύη του Καντάφι, δια χειρός στη μετάφραση Ονούρ Μουσταφά Αχμέτ…
Ο Διευθυντής του τμήματος ΩΡΥΛΑ του Νοσοκομείου της Κομοτηνής και πρώην πρόεδρος της Κοινότητας Οργάνης Μεχμέτ Εμίνογλου, διηγήθηκε την ζωή του όταν βρισκόταν στη Λιβύη και ήταν ειδικός γιατρός του Καντάφι. Ο κ. Εμίνογλου ξεκίνησε την αφήγησή του από το χρόνο της αποφοίτησής του από την αγγλόφωνη Ιατρική Σχολή του πανεπιστημίου Ελ Εζχέρ της Αιγύπτου. «Αμέσως μετά την αποφοίτησή μου μετά πήγα στη Γερμανία για ειδικότητα. Βάσει της συμφωνίας που είχα κάνει με το νοσοκομείο, η ειδικότητά μου θα αφορούσε στην αναισθησιολογία, που δεν μου άρεσε τόσο. Ήξερα ότι στη Γερμανία δεν μπορείς εύκολα να αλλάξεις ειδικότητα. Με μια ομάδα πήγα στη Μάλτα και από εκεί στη Λιβύη για έρευνες. Στη Μάλτα πήγα στην πρεσβεία της Λιβύης και τους είπα ότι θέλω να γνωρίσω τη χώρα τους, ότι αγαπώ τον Καντάφι και ότι δεν έχω σκοπό να εργαστώ εκεί. Ζήτησα άδεια-βίζα 10 ημερών αλλά αρνήθηκαν λέγοντας ότι μόνο αν θέλω να εργαστώ και κάνω σύμβαση εργασίας, μπορώ να πάω στη Λιβύη. Τότε έμαθα πως η Λιβύη δεν ήταν ανοιχτή χώρα για τουρίστες.
«Η άφιξή μου το φθινόπωρο του 1978»
Αν θυμάμαι καλά αυτό συνέβη το φθινόπωρο του 1978. Την επόμενη μέρα πήγα ξανά, περισσότερο ενημερωμένος, και ζήτησα βίζα λέγοντας ότι είμαι γιατρός, ότι θα γυρίσω πίσω στην Ελλάδα και τους παρεκάλεσα έστω για λίγες μέρες να μου δώσουν βίζα. Οι αρμόδιοι δεν πίστεψαν ότι είμαι γιατρός, επειδή ήμουνα σε μικρή ηλικία τότε. Άρχισαν να με «ανακρίνουν» ρωτώντας για θέματα ιατρικά και τις σπουδές μου. Μου έδωσαν τελικά τη βίζα, αλλά με προειδοποίησαν ότι η Λιβύη είναι ένα επικίνδυνο κράτος και να είμαι πολύ προσεχτικός. Την επόμενη ημέρα πέταξα με αεροπλάνο στη Τρίπολη. Είχα μεγάλο άγχος που έφθανα στη χώρα του Καντάφι. Όλος ο κόσμος μιλούσε για τον Καντάφι τότε και είχε εκδοθεί και το «Πράσινο Βιβλίο» του. Η χώρα είχε περάσει πια στο σύστημα «Τζαμαχιρίγια». Ήταν πολύ πλούσια χώρα. Όλοι τότε ήθελαν να δουν μια φορά τη Λιβύη. Όταν πήγαινε κάποιος στη Λιβύη δεν υπήρχε πρόβλημα να μην βρει δουλειά. Αν ήταν ειδικά γιατρός τότε ακόμη καλύτερα.
Την επόμενη ημέρα δεν ήξερα τι να κάνω, πού να πάω. Πήγα στο Υπουργείο και έκανα την αίτησή μου, όπως μου είχαν πει στην πρεσβεία. Μετά στο νοσοκομείο με προειδοποίησαν να μη μιλάω καθόλου αραβικά, παρόλο που ήξερα αρκετά καλά. Κάποιοι αρμόδιοι μου είπαν ότι ήταν μειονέκτημα ως ξένος να μιλάω αραβικά και είχα παραξενευτεί. Έτσι άρχισα να μιλάω αγγλικά και είχα μαζί μου μεταφραστή. Όταν με ρώτησαν για την ειδικότητα είπα ότι δεν με ενδιαφέρει και με διόρισαν στη Μιζουράτα, 200 χιλιόμετρα μακριά από την Τρίπολη, εκεί που σήμερα συμβαίνουν οι τρομακτικές συγκρούσεις. Στην πόλη με καλωσόρισαν πολύ φιλικά και τακτοποίησαν οτιδήποτε αφορούσε στη θέση εργασίας μου. Έμεινα μια βδομάδα για να γνωρίσω το νοσοκομείο καλύτερα και μετά πέρασα από συνέντευξη. Στο νοσοκομείο υπήρχαν γιατροί από διάφορες χώρες, όπως από την Ινδία, την Τουρκία, την Αγγλία και το Μπαγκλαντές. Στη συνέντευξη όταν με ρώτησαν πού ακριβώς θέλω να δουλέψω είπα ότι θέλω να εξυπηρετήσω το λαό της Λιβύης ως γιατρός. «Όπου πιστεύετε ότι είμαι κατάλληλος, εκεί θα δουλέψω», είπα. Παρόλο που άλλοι στάλθηκαν σε πιο μακρινές περιοχές, εμένα με πήραν στο κέντρο της πόλης.
«Φαρμακεία υπήρχαν μόνον στα νοσοκομεία και τα φάρμακα δίνονταν δωρεάν»
Στο κεντρικό νοσοκομείο έμεινα άλλη μια βδομάδα. Εκεί ήμασταν στο μικροσκόπιο των ειδικών ελεγκτών, ανθρώπων του Καντάφι. Κάποιες φορές είδα γύρω μου πολλούς που ήταν και εναντίον του Καντάφι. Γνώρισα πολλούς Τούρκους εργαζόμενους, οι οποίοι συνέχεια έρχονταν σε μένα για τα παράπονά τους. Άρχισα να εργάζομαι στο τμήμα ΩΡΥΛΑ του νοσοκομείου, αλλά στην αρχή έγγραφα μόνο συνταγές, γιατί ήμουνα καινούριος και μικρός. Τότε στη Λιβύη δεν υπήρχαν καθόλου φαρμακεία έξω, αλλά μόνο στα νοσοκομεία, και τα φάρμακα ήταν δωρεάν για τον κόσμο.
Συνέχισα να εργάζομαι στο νοσοκομείο και μετά από καιρό, όταν με γνώρισε ο κόσμος, μπορούσα να μιλάω και αραβικά, δείχνοντας ότι τα έμαθα εκεί. Μετά από 6-7 μήνες οι ελεγκτές του Καντάφι με πλησίασαν και με ρώτησαν αν θέλω να γίνω πολίτης της Λιβύης. Στη Λιβύη δεν υπήρχε δημοκρατία, όλα ήταν υπό τον έλεγχο του Καντάφι. Τους είπα ότι κάνω την ειδικότητά μου στη Λιβύη κι ότι δεν θέλω να γίνω πολίτης της, λέγοντας ότι θα ξαναγυρίσω στην Ελλάδα. Επέμεναν στη πρότασή τους μου πρότειναν μάλιστα να με στείλουν στην Αμερική για περαιτέρω εκπαίδευση, αλλά εγώ, ευτυχώς, δεν το δέχτηκα.
«Το 1980 έγινα ο ειδικός γιατρός του Καντάφι»
Ο κόσμος της πόλης με είχε γνωρίσει πια ως γιατρό και είχα δημιουργήσει το περιβάλλον μου. Είχαν αρχίσει να έρχονται σε μένα για εξετάσεις ανώτατοι αξιωματικοί του Καντάφι. Κάθε 1 Σεπτεμβρίου γιορταζόταν η ανατροπή του Βασιλιά Ιντρίζι ως ημέρα θριάμβου και ο Καντάφι ενώπιον των πολιτών στην Πράσινη Πλατεία της Τρίπολης πραγματοποιούσε ομιλία. Το 1980, κατά την διάρκεια της ομιλίας του έγινα ειδικός γιατρός του Καντάφι, δηλαδή εγώ ήμουνα υπεύθυνος για την υγεία του Καντάφι εκείνη την ημέρα της ομιλίας του στη Πράσινη Πλατεία. Δεν υπήρχε περίπτωση να το αρνηθεί αυτό κανένας γιατρός. Δεν μπορούσες καν να μιλήσεις, αλλά μόνο να παρακολουθείς.
Το πρωί εκείνης της ημέρας όλοι περίμεναν την άφιξή του στη Πράσινη Πλατεία για να μιλήσει, αλλά αυτός άργησε δυο ώρες. Όταν ήρθε γύρω του υπήρχαν 8-10 κορίτσια με κόκκινο μπερέ. Όταν ο Καντάφι έκανε την ομιλία του ένα από τα κορίτσια ζαλίστηκε και εγώ έτρεξα αμέσως να παρέμβω. Της μίλησα στα αραβικά αλλά δεν μου απάντησε και εκεί έμαθα ότι τα κορίτσια αυτά ήταν ξένα. Στα κτίρια γύρω από τη Πράσινη Πλατεία υπήρχαν πολλοί ειδικοί σκοπευτές. Ακόμα κι από μια μικρή παρεξήγηση ή ένα μικρό επεισόδιο, η πλατεία μπορούσε να μετατραπεί σε λίμνη αίματος.
«Στους δρόμους υπήρχαν μπλόκα και γίνονταν έλεγχοι»
Επειδή συνέχεια ήμουνα στο νοσοκομείο δεν ήξερα τι γινόταν έξω. Άκουγα συνέχεια ότι γίνονταν επιχειρήσεις δολοφονίας του Καντάφι. Για αυτό το λόγο στους δρόμους υπήρχαν μπλόκα και γίνονταν έλεγχοι. Πολλοί άνθρωποι μεταφέρονταν σε κέντρα ανάκρισης ως ύποπτοι.
Μια μέρα κάποιοι ειδικοί ήρθανε και μας είπαν να πάμε όλα τα λεφτά μας στη τράπεζα και να τα μετατρέψουμε στα καινούρια κοπής νομίσματα. Τόνισαν ότι αλλάζουν το νόμισμα της χώρας. Αλλά στις τράπεζες δεν έδιναν στον κόσμο τα νέα νομίσματα στην ίδια αξία με τα παλιά. Έλεγαν πως το υπόλοιπο θα το δώσουν μετά. Τότε ο κόσμος άρχισε να καίει τα παλιά χρήματα μέσα σε τσουβάλια μπροστά στις τράπεζες.
«Τα καταστήματα στις αγορές ήταν δημόσια»
Να σημειώσω ότι όλα τα καταστήματα στις αγορές ήταν δημόσια, δηλαδή του κράτους. Δεν υπήρχε κανένα ιδιωτικό. Οι εργαζόμενοι στα καταστήματα δεν ενδιαφέρονταν για τις πωλήσεις, γιατί έπαιρναν σταθερό μισθό από το κράτος. Όλοι πήγαιναν στο στρατό, συμπεριλαμβανομένων και των νέων κοριτσιών. Ακόμα κι εγώ ως ξένος υπηρέτησα στο στρατό. Ανώτατοι αξιωματικοί μου έλεγαν ότι στη Λιβύη μόνο αυτοί που είναι άνω των 120 κιλών απαλλάσσονται από το στρατό και κανένας άλλος.
Είχα πολλές άλλες εμπειρίες στη Λιβύη και όταν έφευγα μου έδωσαν ένα έγγραφο-πτυχίο από το νοσοκομείο που δούλεψα που έλεγε ότι αν ξαναέρθω η δουλειά μου είναι έτοιμη εκεί.
«Οι διάλογοί μου με τον Καντάφι»
Η μεγαλύτερή μου εμπειρία ήταν βεβαίως οι διάλογοι που είχα με τον Καντάφι. Μια φορά είχαμε πάει στη πόλη που γεννήθηκε στο Σιρτ, κοντά στο Μπινγκάζι. Συναντήθηκα και με τον πατέρα του. Φανταστείτε ότι ο πατέρας του ζούσε σε ένα αντίσκηνο. Εκεί ήρθε και ο Καντάφι και όταν με είδε με ρώτησε από πού είμαι. Του είπα ότι είμαι από την Ελλάδα και μου είπε «Η Ελλάδα είναι ακριβώς απέναντί μας, αν πετάξεις μια πέτρα θα φτάσει εκεί». Πρόσεξα ότι όταν μιλούσε ποτέ δεν κοίταζε στο πρόσωπο αυτού που μιλούσε και πάντα κοιτούσε πάνω. Όταν τον ρώτησα τι πίνει, τι τρώει μου απάντησε, «αυτά που έτρωγε κι έπινε ο Προφήτης μας, γάλα και χουρμά». Να σημειώσω ότι το γάλα ήταν γάλα καμήλας.
«Στη Λιβύη υπάρχει πλούτος και ευημερία»
Αν δούμε τη σημερινή κατάσταση, η Λιβύη δεν έχει καμιά σχέση με τη Τυνησία και την Αίγυπτο. Στη Λιβύη υπάρχει πλούτος και ευημερία. Στη Τυνησία και την Αίγυπτο υπήρχε υψηλή φτώχεια και ανεργία. Στη Λιβύη υπάρχει τελείως διαφορετική οργάνωση και σύστημα. Τα σημερινά γεγονότα άρχισαν από το Μπινγκάζι, που είναι και κοντά στην Αίγυπτο και είναι μια περιοχή υπανάπτυκτη. Τότε δεν γίνονταν καθόλου επενδύσεις εκεί, αλλά αυτές γινόταν κυρίως στην περιοχή της Τρίπολης. Η χώρα αναπτυσσόταν με πολύ γρήγορο ρυθμό και γίνονταν μεγάλες επενδύσεις. Το σλόγκαν του Καντάφι τότε ήταν «Στον καθένα ένα σπίτι, μια δουλειά κι ένα αυτοκίνητο». Όταν έχεις αυτά τα τρία, δεν έχεις ανάγκη από τίποτα άλλο. Σε αντάλλαγμα βέβαια δεν έπρεπε να μιλάνε και να κάνουν πολιτική. Ο κόσμος επειδή είχε ευημερία δεν ενδιαφερόταν για μόρφωση και οι αρχές δεν ήθελαν πολλοί νέοι να μορφώνονται.
Στη χώρα απαγορεύονταν οι πωλήσεις χρυσού και είχαν κλείσει τα κοσμηματοπωλεία. Ο σκοπός των αρχών ήταν να φέρουν το λαό σε ένα επίπεδο ευημερίας και να μην του επιτρέψουν να πλουτίσει περισσότερο. Ο Καντάφι έλεγε, «την περιουσία την χώρισα στα τρία. Το ένα τρίτο είναι για επενδύσεις, το άλλο ένα τρίτο για τον λαό και το τελικό ένα τρίτο μην το ρωτάτε». Είχε πολύ ενδιαφέρουσες στρατηγικές, όπως ήταν και οι εφαρμογές τους. Ειδικά εκείνη την εποχή έδινε και μεγάλη σημασία στον οπλισμό.
Όπως είναι γνωστό τότε είχε εκδοθεί και το «Πράσινο Βιβλίο» του Καντάφι που περιείχε πολύ ενδιαφέρουσες ενότητες. Για παράδειγμα στα δικαστήρια, για να δείξουν ότι υπάρχει ισότητα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, διόριζαν δικηγόρους στους κατηγορούμενους. Οι κατηγορούμενοι πλήρωναν στα δικαστήρια για την αμοιβή των δικηγόρων αυτών. Έτσι όλοι είχαν δικηγόρους σε δίκες.
«Ο Καντάφι και το ποδόσφαιρο»
Μια άλλη ενδιαφέρουσα εφαρμογή ήταν στο ποδόσφαιρο για το οποίο ο Καντάφι έλεγε: «Το ποδόσφαιρο δεν είναι ένας αγώνας δυο ομάδων μόνο. Το ποδόσφαιρο θα παίζεται σε κάθε γειτονιά και παντού». Στο «Πράσινο Βιβλίο» έλεγε: «Εσείς πηγαίνετε στο τζαμί να κάνετε προσευχή ή να παρακολουθήσετε; Στο εστιατόριο πηγαίνετε να φάτε ή να παρακολουθήσετε τους άλλους να τρώνε; Τότε όλοι που πηγαίνουν στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν θα παίζουν και ποδόσφαιρο». Σε πολλά μέρη ο Καντάφι είχε τέτοια ενδιαφέρουσα και ασυνήθιστα σλόγκαν. Τότε ο κόσμος είχε αποδεχτεί τον Καντάφι και τα συνθήματά του.
Με το χρόνο ο Καντάφι γέρασε και τα παιδιά του μεγάλωσαν. Άρχισε να χάνει τον πλήρη έλεγχο της χώρας και όταν άρχισαν και οι άλλες πλευρές να ξεσηκώνονται φθάσαμε στη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στη Λιβύη. Ακόμα και σήμερα ο Καντάφι έχει μεγάλη δύναμη στη Λιβύη. Αλλά δεν πιστεύω ότι θα μπορέσει να κυβερνήσει τη χώρα για πολύ ακόμα, γιατί και ο λαός της Λιβύης είναι πεισματάρης».
Πηγή: http://www.paratiritis-news.gr/
