Ενα τμήμα επιστολής της συζύγου του Ιωάννη Φιλιππίδη, ιδρυτή της πρώτης βιομηχανίας στη Θράκη με την ονομασία «Τζων Φιλ»ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ
Η «Κ» δημοσιεύει τμήμα της επιστολής της συζύγου του Ιωάννη Φιλιππίδη, ιδρυτή της πρώτης βιομηχανίας στη Θράκη με την ονομασία «Τζων Φιλ», με αφορμή το αφιέρωμα της «Κ» στη βιομηχανία της Θράκης. Η επιστολή απηχεί αυθεντικά μια σημαντική σελίδα της ιστορίας της ελληνικής βιομηχανίας που χάθηκε. Ο λόγος που επέβαλε τη δημιουργία της στη Θράκη, σε συνθήκες δύσκολες, ουδεμία σχέση έχει με το κύμα τυχοδιωκτισμού που ακολούθησε από τα μέσα της δεκαετίας του '80.
«Κύριε διευθυντά,
Σε άρθρο (13/3) αναφερθήκατε εκτενώς στη Θράκη και τις βιομηχανίες της. Συγκεκριμένα, στον τίτλο σας αναφέρατε τη βιομηχανία ΤΖΩΝ-ΦΙΛ-ΕΛΛΑΣ Α.Ε. η οποία ανήκε στον Ιωάννη Φιλιππίδη, του οποίου είχα την τιμή να είμαι σύζυγος. Αν και το άρθρο ανέφερε πολλές αλήθειες, πιστεύω ότι αδίκησε τη συγκεκριμένη επιχειρηματική προσπάθεια, βάζοντας στην ουσία στην ίδια μοίρα τους επιχειρηματίες του αγώνα και της δημιουργίας, με τους καιροσκόπους που εκμεταλλεύθηκαν υψηλές επιδοτήσεις. Ο Ιωάννης Φιλιππίδης ήταν ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας από πρόσφυγες γονείς. Δημιούργησε διάφορες εταιρείες παραγωγής υφασμάτων και πρωτοπόρησε φτιάχνοντας τις πρώτες μοκέτες στην Ελλάδα με την ταπητουργία ΜΑΡΑΘΩΝ και το 1966 με την ΤΖΩΝ-ΦΙΛ-ΕΛΛΑΣ Α.Ε. στον Ταύρο Αθηνών. Η εταιρεία είχε μία αξιοθαύμαστη πρόοδο μέχρι το 1975. Τον Σεπτέμβριο του 1975, η φωτιά που ξέσπασε στο εργοστάσιο, δεν έγινε δυνατό να σβηστεί από την πυροσβεστική, μιας και το σύνολο, σχεδόν, των δυνάμεών της βρίσκονταν στην Ηλεία όπου είχαν ξεσπάσει μεγάλες φωτιές. Την κρίσιμη στιγμή που χρειαστήκαμε τις υπηρεσίες του κράτους, αυτό ήταν απόν. Δικαιολογημένα μεν, απόν δε. Η ολοκληρωτική καταστροφή μιας υποδειγματικής βιομηχανίας σε συνδυασμό με το σφάλμα του συζύγου μου να μην είναι ασφαλισμένος, τον οδήγησαν στην ολική καταστροφή.
Μαζεύοντας όσα χρέη τίμιων εμπόρων αναγνωρίστηκαν από τους ίδιους (γιατί και το λογιστήριο κάηκε ολοσχερώς), και προσπαθώντας να κτίσει κάτι ανάλογο της εταιρείας του Ταύρου, δεν είχε άλλη επιλογή από το να χρησιμοποιήσει τα κίνητρα του νόμου 289 για τις ακριτικές περιοχές. Ετσι, ένας άνθρωπος δημιουργός έφυγε από την οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου όπου διαμέναμε, και πήγε στην ακριτική Σταυρούπολη Ξάνθης, μία μικρή πόλη 400 κατοίκων που συντηρείτο στη ζωή μόνον από το κέντρο προπαίδευσης του Ελληνικού Στρατού. Το σπίτι του στη Σταυρούπολη ήταν μέσα στο εργοστάσιο, όπου εργαζόταν καθημερινώς 16 ώρες. Στην Αθήνα ερχόταν κάθε τρίτη Παρασκευή προκειμένου να ασχοληθεί μετά των υποθέσεων της εταιρείας και να δει για ένα Σαββατοκύριακο την οικογένειά του. Αυτά σας τα αναφέρω για να δείτε λίγο και τις προσωπικές ζωές των ανθρώπων που πάσχισαν για τη δημιουργία, και που με περισσή άνεση κριτικάρουν οι καρεκλοκένταυροι του κέντρου των Αθηνών. Η ΤΖΩΝ-ΦΙΛ-ΕΛΛΑΣ Α.Ε. λειτούργησε στην Ξάνθη το 1978 και η συνολική επιδότησή της ήταν 28%. Την τελευταία δόση της επιδότησης την έλαβε δώδεκα χρόνια αργότερα, το 1990(!) άτοκα και σε δραχμές, των οποίων η αξία ήταν 2,8% των μηχανημάτων που επιδοτούσαν, και ασφαλώς είχαν πληρωθεί έως και το 1982 σε ξένα σκληρά νομίσματα.
Τα βασικότερα κίνητρα του Ν. 289 ήταν το χαμηλό ΦΚΕ (2% στις ακριτικές περιοχές αντί 10% στην Αθήνα) που επιδοτούσε τις μεταφορές των πρώτων υλών και προϊόντων, και η επιδότηση επιτοκίου με 50%. Τα κίνητρα αυτά καταργήθηκαν αυθαίρετα με την υιοθέτηση του ΦΠΑ το 1985 το πρώτο, και με τον αναπτυξιακό του 1982 το δεύτερο. Αν η δημοσιογράφος είχε πάει στη Σταυρούπολη το 1977 θα είχε διασχίσει τουλάχιστον 21 χιλιόμετρα χωματόδρομου που τον χειμώνα ήταν κλειστός λόγω καιρικών συνθηκών για 60 και πλέον ημέρες. Αυτό βέβαια αφού είχε πάρει άδεια από τον στρατό, μια και η μετακίνηση στην περιοχή οποιουδήποτε οχήματος απαιτούσε στρατιωτική άδεια.
Τα κίνητρα αυτά αντικαταστάθηκαν με υψηλότερες επιδοτήσεις στις επενδύσεις που με τα ΜΟΠ έφθασαν και το 80%. Αυτά όμως αφορούσαν τις νέες επενδύσεις... Η υποδομή που η πολιτεία είχε υποσχεθεί σε σταθερό ηλεκτρικό ρεύμα και τηλεπικοινωνίες δεν ήρθε ποτέ, με αλλεπάλληλες απροειδοποίητες διακοπές ρεύματος που κατέστρεφαν όλη την παραγωγή πολυπροπυλενίου που βρισκόταν μέσα στα μηχανήματα.
Μέσα σε όλα αυτά, ο Ιωάννης Φιλιππίδης αγωνιζόταν, δημιουργούσε, προσέλαβε το μισό Ελληνικό ακριτικό χωριό και όπως λένε σήμερα οι κάτοικοι έφτασε να παράγει και 500.000 μ2 μοκέτες... Τις παραπάνω διευκρινίσεις οφείλω να τις αναφέρω στη μνήμη του άνδρα μου, που ποτέ δεν έπαψε να αγωνίζεται, να δημιουργεί και να είναι Ελληνας.
Μετά τιμής,
Αικατερινη Φιλιππιδου
Πηγή: http://www.kathimerini.gr/
