ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ
Η είδηση πανηγυρίστηκε ως μεγάλο γεγονός. Κι έτσι όπως πάνε τα πράγματα -κι εκεί που οδηγούνται- όντως είναι, και με το παραπάνω. «Βρέθηκαν» λέει «λεφτά, για να πληρωθούν τα ΚΤΕΛ και τα ταξί, ώστε να εξακολουθούν να μεταφέρουν μαθητές απομακρυσμένων χωριών στα κοντινά σχολεία, για να παρακολουθούν τα μαθήματά τους». Πού; Στην Ανατολική Μακεδονία - Θράκη! Εν έτει; 2011! Αυτό, όμως, που δεν διευκρινίζεται είναι πως η λύση είναι προσωρινή, αφού είναι μόνιμη η απόφαση του υπ. Οικονομικών να περικόψει κατά 20% το σχετικό κονδύλι από τις Περιφέρειες (σ. σ.: όπου βεβαίως όλο το προηγούμενο διάστημα είχε στηθεί -κι εκεί- ένα απίστευτο γαϊτανάκι υπερκοστολογήσεων). Οπότε σε λίγο καιρό, το πρόβλημα θα επανέλθει δριμύτερο και πιεστικότερο. Οπως συνήθως συμβαίνει, δηλαδή 9 στις 10 φορές με τα ελληνικά προβλήματα, αφού αντιμετωπίζονται με τη λογική «το χαλί είναι μεγάλο, χωράει να κρυφτούν πολλά από κάτω».
Ή μήπως όχι και τόσα πολλά πλέον; Γιατί, αυτό που δεν διευκρινίζεται επίσης, είναι ότι το πρόβλημα με τα ΚΤΕΛ δεν είναι μοναδικό. Ούτε καν ενδεικτικό, γιατί υπάρχουν κι άλλα, χαρακτηριστικότερα. Ποια; Αυτά που έχουν να κάνουν με την υγεία. Οι φαρμακοποιοί, για παράδειγμα, θέλουν να πληρωθούν, για να εκτελέσουν τις συνταγές και οι προμηθευτές απαιτούν τα λεφτά τους cash, για να συνεχίσουν να προμηθεύουν με υλικά τα νοσοκομεία. «Ομόλογα τέλος» διεμήνυσαν στο υπουργείο Οικονομικών. Ο λόγος; Προσφάτως πήγαν να τα ρευστοποιήσουν και τους έγινε ένα «κούρεμα» όλο δικό τους. Πάνω από 40%. Οπότε αποφάσισαν ότι δεν τους συμφέρει να συνεχίσουν να πληρώνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο.
«Δικαίως», θα μπορούσε κανείς να πει, αν βεβαίως δεν ελάμβανε υπόψη του μια βασική λεπτομέρεια. Αυτή που έχει να κάνει με τον πρότερο βίο των εν λόγω προμηθευτών. Οι οποίοι, όχι όλοι βεβαίως, κατά το πρόσφατο παρελθόν, όπως και στην περίπτωση της μεταφοράς των μαθητών, επιδόθηκαν στο σπορ της υπερκοστολόγησης, με τη γνωστή λογική: «Κι αυτοί (σ. σ.: το Δημόσιο, δηλαδή) μας πληρώνουν όποτε θυμούνται και εμείς θα τους χρεώνουμε όσο... νομίζουμε». Μόνο που τότε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πληρώνονταν. Ενώ τώρα... Τώρα, η ρύθμιση με τα ομόλογα είναι η μόνη λύση «κι αν τους αρέσει» (σ. σ.: λογική Δημοσίου, σήμερα).
Οπότε, ας περιμένουν στη σειρά τους, πίσω από τους εξαγωγείς, που έχουν λαμβάνειν επιστροφές, που σε ορισμένες περιπτώσεις χάνονται στα βάθη του 2010. Στο μεταξύ, η έκδοση των συντάξεων πάει από το αργό στο... αργότερο, ό, τι απαιτήσεις τρίτων από τα κρατικά ταμεία θα πρέπει να χρονίσουν για να «συζητηθούν» και αν έχεις λαμβάνειν από την Εφορία, καλά θα κάνεις να οπλιστείς με κουράγιο και υπομονή. Και φαίνεται να βρισκόμαστε στην αρχή αυτής της περιπέτειας...
