Το πρόβλημα με την τρομοκρατία δεν είναι μόνο αν εκτίθεται η χώρα. Σε σύγκριση με τις άλλες συνέπειές της αυτό είναι δευτερεύον. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε επανάκαμψη του φαινομένου συνδέεται με νέους ανθρώπους που θεωρούν αυτού του τύπου τη δράση ως λύση ή τρόπο κοινωνικής έκφρασης. Αυτό είναι που θα πρέπει να προβληματίσει.
Αίσθημα αδικίας και διάψευσης ή εκτόνωση, ή ό,τι άλλο μπορεί να αποτελεί το ατομικό υπόβαθρο τέτοιων πλασματικών διεξόδων δεν παύει να είναι τόσο πραγματικό όσο και οι τρομοκρατικές επιθέσεις ή απόπειρες.
Αυτή η πλευρά της πραγματικότητας του φαινομένου θα εξακολουθεί να ακυρώνει κάθε νόμο και μέτρο σε επίπεδο πρόληψης. Πιθανόν δε τέτοιες λύσεις να πολλαπλασιαστούν στο πλαίσιο της κρίσης και των αδιεξόδων που προκαλεί στους νέους (και όχι μόνον).
Εκτός από τον δημόσιο «εξορκισμό» της τρομοκρατίας, σωστό θα ήταν να προσέξουμε μήπως ο συλλογισμός «Χαμένος για χαμένος, δεν βάζω και μια βόμβα;» έχει κάποιο θετικό νόημα για όσους η κρίση συμπιέζει.
Η ευρηματικότητα της απελπισίας δεν παύει όμως να προκαλεί έναν ακόμη φόβο στην ήδη θυματοποιημένη από την κρίση ελληνική κοινωνία. Αυτό είναι άραγε το ζητούμενο;
