ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ
Οι κινηµατογραφιστές τον γνώριζαν µέσα από τον φακό των ταινιών στις οποίες συµµετείχε. Οι γείτονες τον συναντούσαν στον µικρόκοσµο της Αγίας Παρασκευής, όπου έµενε τα τελευταία χρόνια. Από το κατάστηµα ψιλικών της γειτονιάς του µέχρι το ξενοδοχείο της Φλώρινας στο οποίο έµεινε για τις ανάγκες γυρισµάτων, άγνωστοι φίλοι και συνεργάτες θυµούνται µία εικόνα από τον Θανάση Βέγγο
ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΡΕΤΖΟΣ διευθυντής φωτογραφίας στο «Ολα είναι δρόµος»: Στη διάρκειατων γυρισµάτων στον Εβρο, το κινηµατογραφικό συνεργείο της ταινίας έµενε σε ένα ξενοδοχείο στις Φέρες. Η γύρω περιοχή ήταν γεµάτη µε φυλάκια στρατιωτών, οι οποίοι µε κάποιον τρόποείχαν µάθει ότι εκεί βρίσκεται ο Θανάσης Βέγγος. Ηλπιζανότι θα περάσει να τους δει, και αυτό κάποια στιγµή το έµαθε και ο ίδιος. Από τότε, κάθε φορά, και ενώ επιστρέφαµε οδηγώντας εξαντληµένοι, µου έλεγε «Γιώργο, θα πάµεκαιαπότουςφαντάρους;». Κατάκοπος εγώ,όλο το ανέβαλλα, «καλύτερα αύριο», τού έλεγα, «ή κάποια άλλη φορά». Μέχρι που ένα βράδυ, µπαίνοντας στο αυτοκίνητο έπειτα από ένα δύσκολο ολοήµερο γύρισµα, γυρίζει και µου λέει: «Γιώργο, δεν γυρίζω στο ξενοδοχείο αν δεν περάσουµε πρώτα από τουςφαντάρους». Οπως και έγινε. Πήγαµε στο φυλάκιο, και παρ' όλη την κούρασή του, ο Θανάσης Βέγγος έλαµπε. Οπως µε κάθε ένανπου συναντούσε, έτσι και µετους στρατιώτες, έγινε για εκείνους πατέρας, φίλος και αδελφός. «Πώς περνάτε εδώπαιδιά;», τους ρωτούσε, και εκείνοι, εξίσου κουρασµένοι, του απαντούσαν το ίδιο γελαστοί.
ΙΟΥΛΙΑ ΣΤΑΥΡΙ∆ΟΥ σκηνικά - κοστούµια στο «Ολα είναι δρόµος» : Ηταν εξαιρετικός. Τόσοκαλή συνεργασία, µαζί µε τόσηανθρώπινη ζεστασιά, δεν έχω ξανασυναντήσει στον χώρο του κινηµατογράφου. Ηταν όµως και ένας άνθρωπος που την ίδια στιγµή µπορούσενα έχει τις προτιµήσεις του και να είναι καταπληκτικός επαγγελµατίας. «Παντελή, το µόνο όργανο που δεν αντέχω είναιη γκάιντα», έλεγε στον σκηνοθέτη λίγο πριν από τα γυρίσµατα της ιστορίας «Η τελευταία Νανόχηνα» στη Θράκη. ∆ενσυµπαθούσεκαθόλου τηχροιά της, και όταν άκουγε τραγούδια τηςπεριοχής, έλεγεότι νιώθει«σαν να µου φεύγει το µυαλό από το κεφάλι». Φυσικά δεν µαςταλαιπώρησε καθόλου. Στη σκηνή που έπρεπε να χορέψει έναν παραδοσιακό σκοπό, του «βγήκε» ανθρώπινα και αυθεντικά. ∆εν ακολούθησε απλώς σωστά τα βήµατα, αλλά απέδωσε τον χορό όσο καλύτερα γινόταν. Με έναν τρόπο σχεδόν διονυσιακό.
Πηγή: http://www.tanea.gr/
