ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ
Η µόνη διαφορά που έχει ο 29χρονος Ανδρέας (Αντρίκος) Παπανδρέου µε τους άλλους νέους της ηλικίας του είναι ότι ο πατέρας του είναι Πρωθυπουργός και ότι και ο παππούς και ο προπάππος του επίσης ήταν πρωθυπουργοί - κάτι που τον κάνει να ξεχωρίζει. Κατά τα άλλα διακατέχεται από τις ίδιες αγωνίες και τους ίδιους προβληµατισµούς µε τους νέους της ηλικίας του, έχει συµµετάσχει και αυτός σε πορείες διαµαρτυρίας, βρέθηκε ανάµεσα σε αγανακτισµένους και όταν ήταν µαθητής πήρε µέρος και σε καταλήψεις. Και µάλιστα συµµε τείχε και στις µαθητικές επιτροπές όταν γίνονταν καταλήψεις την περίοδο που ήταν σε δηµόσιο σχολείο. Αποφεύγει να παρουσιάζεται ως «γιος πρωθυπουργού» και πολλές φορές όταν τον ρωτάνε εάν έχει σχέση µε τον Γιώργο Παπανδρέου απαντά... «απλή συνωνυµία».
Οταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν αλεξιπτωτιστής στις Ειδικές Δυνάµεις στον Εβρο ουδείς όπως ειπώθηκε γνώριζε ποιος ήταν. Ούτε καν ο διοικητής του. Νόµιζαν ότι επρόκειτο για συνωνυµία. Δεν τον ρώτησαν, δεν τους είπε. Μόνος του πέρασε όλα τα δύσκολα τεστ, χωρίς να χρησιµοποιήσει κανένα µέσο. Πληροφορήθηκαν όµως το ποιος είναι όταν ξαφνικά ήρθε ο πατέρας του να τον επισκεφθεί στη µονάδα του κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας. Τότε έµαθαν οι πάντες ότι ο στρατιώτης Ανδρέας Παπανδρέου του Γεωργίου των Ειδικών Δυνάµεων που υπηρετούσε στη µονάδα ήταν ο υιός του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Στο µεταξύ πρόλαβε και ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του ως αλεξιπτωτιστής. Εκανε πέντε πτώσεις µε αλεξίπτωτο και πήρε την πολυπόθητη για τους κοµάντος «πουλάδα».
Ο «άγνωστος» αλεξιπτωτιστής
Πέντε πτώσεις µε αλεξίπτωτο για έναν έφεδρο κληρωτό δεν είναι µικρή υπόθεση. Και πιθανόν να συνέχιζε τις πτώσεις εάν σε κάποια προσγείωση από τα 3.000 µέτρα δεν έσπαγε το πόδι του. Τότε τον µετέθεσαν σε άλλη µονάδα. Ο πρωτότοκος γιος του Πρωθυπουργού, από τον πρώτο γάµο του µε την κυπριακής καταγωγής κυρία Εύα Ζησιµίδου , παραµένει σχεδόν στην αφάνεια, τόσο που πολλοί ακόµα αγνοούν ότι ο κ. Παπανδρέου εκτός από την κόρη του τη Μαργαρίτα έχει και έναν γιο, τον Αντρίκο ή... Σπίθα, όπως τον αποκαλούσε ο παππούς του Ανδρέας Παπανδρέου όταν παιδάκι ακόµα τον επισκεπτόταν στο Καστρί. Το «Σπίθα» δεν είχε καµία σχέση µε τον οµώνυµο χονδρό πρωταγωνιστή του θρυλικού «Μικρού ήρωα», αλλά µε το χάρισµα που είχε από µικρός, όπως έλεγε ο παππούς του, να αντιλαµβάνεται γρήγορα τι ακριβώς συµβαίνει γύρω του. Είναι ο πιο άγνωστος από τους Παπανδρέου ή, όπως ορισµένοι τον αποκαλούν, ο πραγµατικά... «άγνωστος Ανδρέας Παπανδρέου».
Πώς νιώθει που ο πατέρας του ηγείται µιας κυβέρνησης που κόβει συντάξεις και µισθούς; Που κάνει τη χειρότερη δουλειά στον κόσµο; τον ρώτησαν κάποια στιγµή. «Δεν τον βλέπετε; Του πατέρα µου τα µαλλιά άσπρισαν µέσα σε τρεις µήνες. Το παλεύει όσο µπορεί, στενοχωριέται, προσπαθεί. Και όσο για αυτά που λένε ότι γυµνάζεται, δεν γυµνάζεται για τον εαυτό του, γυµνάζεται για να είναι δυνατός για τη µάχη που δίνει κάθε µέρα. Εάν δεν τα ζεις από µέσα... κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς συµβαίνει» είχε πει σε φίλους τους που τον ρωτούσαν συνεχώς πώς αισθάνεται µε όλη αυτήν την κατάσταση. Ως Παπανδρέου, τον ενδιαφέρει η πολιτική; τον ρωτούν συχνά, όσοι τον γνωρίζουν. Συνήθως η απάντησή του στο ερώτηµα αυτό είναι: « Τι να σας πω. Οποιοσδήποτε ασχολείται µε την πολιτική πρέπει να δώσει, να θυσιάσει κάτι από τη ζωή του εάν θέλει πραγµατικά να ασχολείται µε τα κοινά. Πρέπει να δώσει ένα είδος όρκου: Να υπερασπίζεσαι τα συµφέροντα όλων αυτών που σε ψήφισαν, αλλά και όλους αυτούς που δεν σε ψήφισαν. Και κυρίως πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι το ρουσφέτι τελείωσε ». Αποφεύγει να δεσµευθεί, να δώσει περισσότερες λεπτοµέρειες, να γίνει πιο σαφής: «Δεν θέλω να έχω θεσµικό ρόλο, δεν θέλω να µπερδεύω τη γνώµη µου µε τους θεσµούς, έχω άλλο ρόλο και εξάλλου δεν είµαι τίποτα παραπάνω από ένας απλός Ελληνας» . Αυτό ίσως που φαίνεται να τον ενδιαφέρει περισσότερο είναι η εργασία του και το αντικείµενο πάνω στο οποίο σπούδασε: Οι κοινωνιολόγοι, υποστηρίζει, δυστυχώς είναι σήµερα αδικηµένοι. Και όµως είναι αυτοί, στη σηµερινή κρίση, που µπορούν να δηµιουργήσουν τις σωστές πλατφόρµες εργασίας, να δηµιουργήσουν δίκαιους όρους εργασίας µεταξύ των εργαζοµένων. Και όλα αυτά σε µια περίοδο κρίσης, που είναι κατά τον νεαρό Παπανδρέου κρίση αξιών.
Είναι καλογυµνασµένος (όπως ο πατέρας του), παίζει συχνά µπάσκετ, αλλά και ποδόσφαιρο και δηλώνει µάλιστα και οπαδός συγκεκριµένης οµάδας. Εχει σταθερές φιλίες και βεβαίως οι φίλοι του κάνουν διάλογο και κριτική και στην κυβέρνηση και στον πατέρα του, αλλά πάνω απ’ όλα στο γενικό πολιτικό σύστηµα που έχουν φτιάξει οι Ελληνες. Δεν είναι άλλωστε και αυτοί ικανοποιηµένοι από την όλη κατάσταση: «Συζητάµε συχνά µε τους φίλους µου την κατάσταση στην οποία βρέθηκε η χώρα» λέει χωρίς να επεισέλθει σε λεπτοµέρειες.
Διαδηλωτής και «αγανακτισμένος»
Σε πορείες και σε διαδηλώσεις βρέθηκε ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου πολλές φορές, από τότε που ακόµα ήταν φοιτητής. Ελάχιστοι άλλωστε τον αναγνωρίζουν και έτσι βρέθηκε ανάµεσα σε διαδηλωτές και αγανακτισµένους.
Οταν ήταν µαθητής σε δηµόσιο σχολείο (φοίτησε και σε ιδιωτικό και σε δηµόσιο σχολείο) µετείχε σε... διαλόγους στις καταλήψεις ακόµα και όταν ο πατέρας του ήταν υπουργός Παιδείας. Οι µαθητές είχαν βγει στους δρόµους διαµαρτυρόµενοι για το εκπαιδευτικό σύστηµα και αυτός ήταν υπέρ του διαλόγου ώστε να λυθεί το πρόβληµα: «Μετέχω ως απλός πολίτης αρκετές φορές µε τις παρέες µου σε πορείες που προτείνουν συγκεκριµένες λύσεις και δεν λοιδορούν απλώς. Ειρηνικά όµως. Σε αυτές που σπάγανε µαγαζιά και πεζοδρόµια, όχι, δεν πήγα και δεν πρόκειται να πάω. Δεν το µπορώ αυτό. Καταστρέφουν τις περιουσίες των άλλων, µε αποτέλεσµα πολλοί εργαζόµενοι να χάσουν την εργασία τους.
Οταν βρεθείς στον δρόµο, αλήθεια ποιος θα σε ταΐζει;» λέει. Μία φορά µάλιστα, στην οδό Βαλαωρίτου, ενώ πήγαινε να χαιρετήσει έναν φίλο του, έγινε µάρτυρας του προπηλακισµού ενός πρώην γενικού γραµµατέα του υπουργείου Οικονοµικών. Ορισµένα βίντεο τον είχαν καταγράψει κοντά στον προπηλακιζόµενο. Ο ίδιος βρέθηκε τυχαία εκεί και µόλις αντελήφθη τι συνέβαινε έφυγε...
ΤΟΝ ΧΤΥΠΗΣΕ Η ΚΡΙΣΗ
«Δυσκολεύοµαι να βρω εργασία»
Η οικονοµική κρίση χτύπησε, λέγεται, και τον υιό Παπανδρέου. Δυσκολεύεται και αυτός στην αναζήτηση εργασίας. Οι εταιρείες δεν διαθέτουν χρήµατα για να προσφέρουν σήµερα δουλειά. Ωστόσο προσπαθεί να βρει εναλλακτικές λύσεις εργασίας. Και όπως ακούστηκε προσφάτως να λέει «δεν θέλω να µε βρει η δουλειά, αλλά εγώ να δηµιουργήσω δουλειά» , σε αντιστάθµισµα των χαµένων θέσεων εργασίας, αλλά και της ανεργίας που µαστίζει του νέους λόγω µνηµονίου. Εχει σπουδάσει Κοινωνιολογία, όπως και ο πατέρας του και Στατιστική σε πανεπιστήµια της Νορβηγίας (Oslo University) και της Βρετανίας (Kent University), εργάστηκε στο Μεσογειακό Αγρονοµικό Ινστιτούτο στα Χανιά, όπου προσπάθησε να συνδυάσει την αγροτική οικονοµία µε την κοινωνιολογία, δούλεψε σε ιδιωτικές εταιρείες µε ειδίκευση στην εταιρική κοινωνική ευθύνη, ενώ εργαζόταν ακόµα και όταν ήταν φοιτητής στη Νορβηγία σε κοινωνιολογικά προγράµµατα των πανεπιστηµίων: «Δυστυχώς η κρίση κάνει τα πράγµατα πιο δύσκολα.
Αλλά οι εταιρείες σε περιόδους κρίσεις δεν πρέπει να διώχνουν εργαζοµένους, έµπειρο εργατικό δυναµικό που θα µπορούσε να συνεισφέρει στην ανάπτυξη» λέει συχνά για να προσθέσει ότι για όλα αυτά που συµβαίνουν σήµερα στη χώρα µε τα µέτρα-σοκ «στενοχωριέται». Εχει ωστόσο προσδοκία ότι η χώρα θα βγει δυνατή, « όπως πραγµατικά τη θέλουµε, µία χώρα που θα υπερκεράσει τις άλλες και αυτό που πρέπει να ξέρουµε είναι ότι όλοι µαζί µπορούµε». Βεβαίως και δεν είναι χαρούµενος µε όλα όσα συµβαίνουν γύρω του, αλλά δεν είναι η δική του θέση να κρίνει. Εχει τις απόψεις του και πολλές φορές τις λέει στον πατέρα του, όπως κάθε παιδί στον γονιό του.
Πηγή: http://www.tovima.gr/
