Ζωή στα όρια στην μεθόριο του Έβρου

Καλύβια και αμμονησίδες που μετρούν τα σύνορα σε σπιθαμές γης και κυβικά νερού. Η παρου-σία της αλιευτικής κοινότητας υποδηλώνει ότι οι Θερμοπύλες μπορεί να βρίσκονται παντού...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ MINI
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ REPORTAGE

Aργυρορρύτη» τον είχε αποκαλέσει ο Ηρόδοτος, συγκλονισμένος από την ασημένια γυαλιστερή επιφάνεια των νερών του. Το χρώμα άλλαξε, αλλά η γοητεία παρέμεινε. Αυτοκίνητο, «πλάβα» και ποδαρόδρομο απαιτεί σήμερα το αληθινό οδοιπορικό στον μεθοριακό ποταμό και η αυθεντική εμπειρία του Εθνικού Υγροτοπικού Πάρκου Εβρου.

Τα καλύβια είναι η παράδοση της προσφυγιάς του '22, που πρωτοκαθόρισε το ιστορικό της ανθρώπινης δραστηριότητας στις μουσκεμένες προσχώσεις. Κέντρο της περιοχής είναι το παλιό μυδοτροφείο, η τυπική έδρα της μικρής αλιευτικής κοινότητας. Με ονόματα όπως Λακί, Δράνα, Σούζη, Μονόλιμνη, Τούμπανο, Λιμνιό, Απαλό και Ανθεια, η τοπική τοπολογία είναι προορισμένη να παραμείνει έξω από το πεδίο αντίληψης του μέσου επισκέπτη.

Οι αμμονησίδες του Δέλτα, το Γαϊδουρονήσι, η Ασάνη και το Ξηράδι του Καραβιού δεν απέχουν και πολύ. Στου «Δημητριάδη» σώζονται μερικά από τα σημαντικότερα λιβάδια της Ευρώπης σε ό,τι αφορά τους βιότοπους χήνας και νανόχηνας, αλλά τα πουλιά είναι έτσι κι αλλιώς παντού.

Πίσω στην ταπεινή επικράτεια των «καλυβιέρηδων», το βασικό αλίευμα που ξεψαρίζουν από τα δίχτυα τους οι ψαράδες δεν τροποποιήθηκε: «Νιάκι», το ταπεινό κεφαλόπουλο. Περίπου τριακόσιες είναι οι λιτές «αινήσιες» (παραποτάμιες) κατασκευές στο κανάλι της «Ευθυγράμμισης», στο Ριγκιόνι και στην Παλιομάριτσα.

Παραπήγματα που λειτουργούν ως καταφύγια σε περίπτωση κακοκαιρίας και ως αποθήκες για τα αλιευτικά εργαλεία. Σε απόσταση αναπνοής από τα σύνορα, διασφαλίζουν το «ανάχωμα» της ανθρώπινης παρουσίας απέναντι σε προβλήματα όπως «λαθρομετανάστευση» και «γκρίζες ζώνες».

 
Πηγη:  http://www.ethnos.gr/