ΤΙ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΓΙΑ
ΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ
ΠΟΥ ΜΕΧΡΙ ΠΡΙΝ
ΛΙΓΟ ΔΙΕΥΘΥΝΕ;
«Ολη η Ελλάδα πρέπει να γίνει ένα win-win deal. Ειδάλλως, όσο αναλωνόμαστε στο ποιος έφταιξε τόσο πιο κοντά θα βρεθούμε στο να εκποιηθούν τα assets που εμείς οι ίδιοι απαξιώσαμε έναντι πινακίου φακής».
Αυτό τονίζει ο παραιτηθείς πλέον πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας (ΕΝΚΛΩ) κ. Ι. Μουσουλίδης λίγες ημέρες μετά το «ναυάγιο» της παρ' ολίγον συμφωνίας των πιστωτών της εταιρείας του αμερικανού επενδυτή που τη διεκδίκησε.
«Η επιτυχία και η αποτυχία έχουν διαφορά μόνο δύο γραμμάτων» λέει ο κ. Μουσουλίδης και ομολογεί ότι, «αν μου ζητούσαν να αναλάβω ξανά ένα εγχείρημα αντίστοιχο με την εξεύρεση επενδυτή για την ΕΝΚΛΩ, θα έλεγα ναι».«Οταν περάσεις από αυτή την πορεία, καταλαβαίνεις τις δυνατότητες που τελικά υπήρχαν και δεν μπορούσες να δεις πριν» προσθέτει.
«Μας γύρισαν την πλάτη»
Ωστόσο, συμπληρώνει, αντί να βλέπουμε τον κρυφό ή ξεχασμένο πλούτο σε ανθρώπινο δυναμικό, πρώτη ύλη και υποδομές που υπάρχει γύρω μας, επιμένουμε να αναζητούμε το γιατί αποτύχαμε. «Γι' αυτό και οι αγορές μάς έχουν γυρίσει την πλάτη».
«Οι βιομηχανικές περιοχές έχουν τεράστια αξία, τα μισά όμως και πλέον εργοστάσια είναι πτωχευμένα και ανήκουν στις τράπεζες. Αν αυτές μάζευαν κτίρια και εξοπλισμό, τα κατηγοριοποιούσαν και έφτιαχναν μια εταιρεία ειδικού σκοπού, θα μπορούσαν να βγουν στο εξωτερικό και να "πουλήσουν" αναπτυξιακά σχέδια σε επενδυτές. Με την υποδομή να κάθεται, απλώς κλωτσάνε τα λεφτά που δάνεισαν» συμπεραίνει.
Ενα τέτοιο σχέδιο ήταν και η απόπειρα αναβίωσης της ΕΝΚΛΩ. «Πήραμε μια εταιρεία νεκρή, με 17 μονάδες, με σκοπό να αναδιαρθρώσουμε την παραγωγική λειτουργία στα ανταγωνιστικά της κομμάτια δημιουργώντας μια νέα βιώσιμη δραστηριότητα» σημειώνει.
«Στηριχθήκαμε στην υπάρχουσα παραγωγική μηχανή, στις εγκαταστάσεις εντός βιομηχανικών ζωνών, στην τεχνογνωσία του ανθρώπινου δυναμικού και στην εμπορική ιστορία 100 ετών. Αυτά ήταν τα assets που είχαμε. Οι στόχοι ήταν βιώσιμες θέσεις εργασίας με αλλαγή δραστηριότητας και αποπληρωμή χρεών μέσα από την κερδοφορία, τη μετακίνηση της εξυπηρέτησής τους και την εκποίηση περιουσιακών στοιχείων. Το υπόλοιπο τμήμα του δανεισμού θα κεφαλαιοποιούνταν» τονίζει.
«Ετσι, αντί να πάμε σε ένα σενάριο καταστροφής, πήγαμε σε ένα σενάριο δημιουργίας και δώσαμε το σήμα στις αγορές ότι οι επενδύσεις τους κάποια στιγμή θα αποκτούσαν ξανά αξία» λέει ο κ. Μουσουλίδης και υπογραμμίζει ότι «όλο το πλάνο είχε τη ματιά του στο μέλλον».
«Αυτό που πήγε στραβά» εξηγεί «ήταν ότι στη μεν πρώτη προσπάθεια η τραπεζική στήριξη κόλλησε στην άρνηση χορήγησης δανείων με εγγύηση του Δημοσίου, στη δε δεύτερη η συνδιαλλαγή επενδυτή και τραπεζικού συστήματος ξεπέρασε τα χρονικά όρια αντοχών του πρώτου» συνεχίζει.
«Κολλήσαμε στις διαδικασίες»
Σύμφωνα με τον κ. Μουσουλίδη, το αποτέλεσμα ήταν ότι, ενώ όλα είχαν λυθεί, «κολλήσαμε όχι στο ποιος θα βάλει τα λεφτά αλλά στις διαδικασίες και στις εγγυήσεις του πώς θα μπουν τα λεφτά».
«Ωστόσο με βάση αυτό το πείραμα» συνεχίζει «πρέπει να τρέξουμε πιο γρήγορα και να έχουμε σχεδιασμό που να στηρίζεται στην επανάχρηση των περιουσιακών στοιχείων». «Εχουμε σκόρπιες βιομηχανικές περιοχές με εργοστάσια-φαντάσματα και εταιρείες που είναι εν λειτουργία, μπορούν να εξάγουν, αλλά δεν έχουν χρήματα λόγω των προβλημάτων του τραπεζικού συστήματος. Αρα έχουμε παρατημένα assets, εξειδικευμένους ανθρώπους χωρίς δουλειά, αλλά όχι ανάπτυξη».
«Και αυτό διότι εστιάζουμε στην προσέλκυση κεφαλαίων για την εκκίνηση νέων επενδύσεων από το μηδέν αντί να προσφέρουμε γρήγορες αποδόσεις και καθόλου γραφειοκρατία μέσα από έτοιμες δουλειές που απαιτεί το διεθνές περιβάλλον» σχολιάζει.
«Για να έρθουν τα κεφάλαια που μας λείπουν δεν πρέπει να λέμε "ελάτε να κάνουμε κάτι που θα είναι έτοιμο σε τρία χρόνια" αλλά να δείξουμε αυτό που έχουμε και να χτίσουμε ένα νέο brand name πάνω του. Ειδάλλως, και 100 ευρώ να πάνε οι μισθοί, δεν θα πείσουμε κανέναν» υπογραμμίζει.
Πηγή: http://www.tovima.gr/
