Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Η λογοτεχνική πένα του Γιάννη Ξανθούλη για το τείχος του Έβρου

Γιατί αναφωνεί «Γαμώ την ατειχία μου» (με αυτήν την ορθογραφία) ο Αλεξανδρουπολίτης συγγραφέας;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ



Τα χρόνια που ζούσα στον Εβρο, κάτι μου ψιθύριζε πως κάποτε θα κλέβαμε τη δόξα του Σινικού Τείχους, του Τείχους του Βερολίνου που αξιώθηκα να το δω σε πλήρη ακμή και να διαβώ απ' το περίφημο «Chekpoint Charly», των τειχών της Τροίας, που χωρίς την πονηριά του Οδυσσέα θα βρίσκονταν ακόμη άθικτα κ.λπ.

Να, λοιπόν, που μελετάται εβρίτικο τείχος κατά μήκος του ποταμού για να αποθαρρύνει τους λαθραίους μετανάστες. Είναι γεγονός πως μια τόσο λαχταριστή χώρα, όπως η σημερινή Ελλάδα, θα παραμένει πάντα ελκυστική, οπότε και με τείχος φοβάμαι ότι πάλι θα έχουμε προβλήματα. Φυσικά ένα τείχος είθισται να διαθέτει και κύρος και γραφικότητα και σπουδαία αφορμή για πάσης φύσεως δράματα. Αυτά τα έχουν ήδη πληροφορηθεί στις τεταρτοκοσμικές χώρες που ονειρεύονται νυχθημερόν τον Τρίτο κόσμο της πατρίδας μας. Αρκετοί υποψήφιοι λαθραίοι άρχισαν από τώρα να προπονούνται στο «άλμα επί κοντώ», στο πέταγμα με φτερά καμωμένα από φύλλα μπανανιάς και βέβαια στο σκάψιμο σήραγγας που, όσο να πεις, θέλει ειδική τεχνική. Κάποιοι επίσης εξασκούνται στο καβάλημα αποδημητικών πτηνών, όπως οι πελαργοί, και σε άλλου είδους πονηριές που στο άμεσο μέλλον θα απασχολήσουν τα μακρόπνοα και κυρίως ρεαλιστικά σχέδια του πολυδοκιμασμένου σε διάφορα υπουργεία κυρίου Παπουτσή.

Ο Εβρος λοιπόν για ακόμη μια φορά φορτώνεται με το ιστορικό βάρος των τειχών. Οσοι ταξιδεύετε προς τα πάνω φαντάζομαι ότι έχετε άποψη για τα κάστρα του Διδυμότειχου. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι αυτή η τόσο ευαίσθητη περιοχή -μέχρι πρότινος τελείως αγνοημένη- θα σηκώσει (ΑΝ ποτέ σηκώσει) και τον θρυλούμενο αγωγό φυσικού αερίου που όσο περνά ο καιρός εξαερίζεται. Ενώ κάποιοι χρυσοθήρες ορκίζονται στον θεό Μίδα ότι στα εβρίτικα χώματα κυκλοφορούν απίθανες φλέβες χρυσού ικανές να σπάσουν το ηθικό όλων των «Καρτιέ» και «Βαν Κλιφ» του κόσμου. Προφανώς υποψιάζονται και αδάμαντες, αλλά δεν το ομολογούν, να μην παραπάρουν τα μυαλά μας αέρα. Γιατί ως Ελληνες παρορμητικοί πιθανότατα θα ξεχάσουμε τα οικονομικά μας και το ληστρικό κράτος και θα ξεκινήσουμε όνειρα θερινής νυκτός. Αφήνω το ενδεχόμενο να ξεσηκωθεί η Ιερά Σύνοδος και να απαιτήσει περισσότερα αξεσουάρ με χλιδή στη σεμνή γκαρνταρόμπα της.

Τέλος πάντων, όλα αυτά είναι υπό συζήτηση, ας ακούσουμε και τα λογάκια του κυρίου Τσίπρα και της κυρίας Αλέκας κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Εντός των τειχών της Αθήνας η ζωή συνεχίζεται με τρομπέτες και ταμπούρλα. Βρισκόμαστε στις «μετά τις γιορτές» ημέρες της οικονομικής επανάστασης, ενώ οι φερόμενοι ως τρομοκράτες απειλούν να ανατινάξουν στον αέρα ΟΛΑ τα σύμβολα της άρχουσας τάξης (εκτός απ' τα καμπαναριά). Ο κοσμάκης, μέσα από το τείχος, προσπαθεί να αμυνθεί στη συνδικαλιστική απελπισμένη πραγματικότητα, οι τράπεζες εξακολουθούν να μην είναι φιλικές προς τους επίδοξους ληστές κι απ' όσο ακούω στην... «Ελληνοφρένεια» του ΣΚΑΪ ο κύριος Πάγκαλος είναι ο μόνος αισιόδοξος ευτραφής σε απόσταση 180.000 χιλιομέτρων. Απ' όσο κατάλαβα συνεχίζει να είναι βέβαιος για τη θεάρεστη αποστολή του και υπερβέβαιος ότι στη χώρα αυτή που το «Δημόσιο» είναι τρεις φορές ΘΡΗΣΚΕΙΑ, κυκλοφορούν άπειρες χορωδίες «κοπριτών», «ντιντήδων» και «Μαζιφαγωμένων». Την ίδια στιγμή ο πρωθυπουργός πάει να κλέψει -οφθαλμοφανέστατο- την ταξιδιωτική δόξα της φίλης μου Μάγιας Τσόκλη. Πιο ιπτάμενο αγόρι δεν έχω ματαδεί. Από το Εζερούμ στο Καρακορούμ κι απ' το Καλαμαζού στο τροπικό Μέγαρο Μαξίμου. (Είμαι πλέον πεπεισμένος πως το «Μαξίμου» είναι ένα χαρούμενο κρατίδιο σαν το Μονακό χωρίς τις πουτανοθυγατέρες της Γκρέις Κέλι.)

Οι μέρες μεγαλώνουν σιγά σιγά κι ελπίζω να χτίσουμε συμπαθητικά νοερά τείχη γύρω μας έτσι που να εμποδίζεται κάπως η ασχήμια της πιάτσας. Η μουσική, τα βολβοειδή άνθη, οι παραμελημένες Αλκυονίδες μέρες, το θέατρο, το διάβασμα, ο κινηματογράφος και φυσικά ο ποδαρόδρομος, όπου επιβάλλεται, πιστεύω ότι μπορούν, αν μη τι άλλο, να μας συμπαρασταθούν ηθικά. Το ίδιο και τα γιαούρτια, τα αβγά, το αλεύρι κι όλα τα υλικά που δύνανται να συνθέσουν ένα κέικ ή μια διαμαρτυρία αναίμακτη.

Στο μεταξύ, σε επαρχία του Μπάνγκλα Ντες ένα τραγούδι, μεταναστευτικής λαθραίας πολιτικής, χαλά κόσμο. Δυστυχώς μόνο το ρεφρέν έμαθα:

«Εξω από το τείχος της τρελής
μα εγώ θα βρω τη λύση.
Χαιρετισμούς στον Παπουτσή
που θα το σοβαντίσει...».

 
Πηγή:  http://www.enet.gr/