ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
Απρίλιος 1996. «Υπάρχει κύμα ενδιαφέροντος επενδυτών για τη Θράκη, καθώς αποτελεί την πύλη προς τις αγορές που δημιουργήθηκαν μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης. Οταν ολοκληρωθούν τα μεγάλα έργα που ήδη εκτελούνται, θα λέμε ότι η Θράκη δεν είναι 1.000 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, αλλά 1.000 χιλιόμετρα πιο κοντά από την Αθήνα στις νέες αγορές». Τάδε έφη ο τότε υφυπουργός Γεωργίας κ. Απ. Φωτιάδης, ο οποίος αποτύπωσε με τις δηλώσεις του στη Βουλή το πνεύμα της εποχής.
Είναι τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και βρίσκεται σε εξέλιξη εθνική προσπάθεια για τη διοχέτευση αναπτυξιακών πόρων και επενδύσεων στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης. Το ανατολικό μπλοκ έχει καταρρεύσει, οι δυνάμεις της ελεύθερης οικονομίας «εισβάλλουν» στην περιοχή και οι μνήμες από τις εθνοτικές συμπλοκές της Κομοτηνής το 1990 παραμένουν νωπές.
Η κυβέρνηση τοποθετεί στην έδρα της Περιφέρειας ένα πρόσωπο με ισχύ στο ΠαΣοΚ, τον κ. Χ. Τσιόκα, μετέπειτα βουλευτή επί σειρά ετών. Είναι εποχή «παχιών αγελάδων» και το Δημόσιο ήδη επιδοτεί με δισεκατομμύρια δραχμές την ανάπτυξη της βιομηχανίας. Δεκαέξι χρόνια αργότερα και έπειτα από κρατικές επιχορηγήσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, η κατάσταση είναι ίδια ή και χειρότερη.
Ανώτατοι κυβερνητικοί κύκλοι σχολιάζουν ότι αυτό που έγινε στη Θράκη ήταν κτηνώδες, αφού οι επιδοτήσεις κατέληξαν να γίνουν ιδιωτικές καταθέσεις, οι οποίες άφησαν πίσω τους ερείπια και μαζική ψυχολογία εγκατάλειψης, και ουδείς τιμωρήθηκε γι' αυτό.
Το Εργατικό Κέντρο Ροδόπης αναφέρει ότι από τα 99 εργοστάσια της περιοχής βρίσκονται σε λειτουργία λιγότερα από δέκα, με την ανεργία να ξεπερνά το 40%. Πρόσωπο με κύρος στην περιοχή διηγείται υπό τον όρο της ανωνυμίας μια συγκλονιστική στιγμή. Μια γυναίκα, μέλος πολυμελούς οικογένειας, χτυπάει την πόρτα του γραφείου του και ζητεί εργασία. Του λέει ότι είναι άνεργη και ότι έχει περάσει πια η ηλικία της και δεν μπορεί να βγει στο πεζοδρόμιο για να ταΐσει τα παιδιά της. «Είναι το πιο ακραίο παράδειγμα της κατάρρευσης της κοινωνικής συνοχής που έχω συναντήσει» εξηγεί.
Στην κοινωνία της Ροδόπης και ολόκληρης της Θράκης επισημαίνεται ότι σχεδόν όλοι καθημερινά βλέπουν γνωστούς και φίλους να εκλιπαρούν για μία θέση εργασίας, να παραπονιούνται ότι δεν μπορούν να βγάλουν ένα μεροκάματο, να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο ή ακόμη και να καλύψουν τις στοιχειώδεις βιοτικές ανάγκες.
Για έργα που τεχνηέντως χαρακτηρίστηκαν «μεγάλα και εμπνευσμένα», προκειμένου να μην προχωρήσουν ούτε καν τα μικρά, μιλάει ο γενικός γραμματέας Στρατηγικών Επενδύσεων του υπουργείου Ανάπτυξης κ. Π. Σελέκος, ο οποίος επεξεργάζεται τον φάκελο για τη δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στην Ελλάδα. «Αυτό που έμεινε, ήταν ελάχιστο σε σχέση με το ζητούμενο, αλλά και αναποτελεσματικό» συνεχίζει και υπογραμμίζει την «κακοποίηση της αγοράς και του κράτους, που δικαίως δημιούργησε πολύ αρνητική προκατάληψη στους κατοίκους της περιοχής, αφού έχουν διαψευστεί επανειλημμένα».
Οικονομικοί κύκλοι μιλούν για πάρτι υπερκοστολογήσεων στις επιδοτήσεις της περιοχής τη δεκαετία του 1990, οι οποίες οδήγησαν σε μη βιώσιμες μονάδες και «αβγάτισμα» καταθέσεων στο εξωτερικό. «Και όταν το μεγάλο πάρτι των επιδοτήσεων τελείωσε, άρχισε η "γιορτή" της εγγυοδοσίας του Δημοσίου» συνεχίζουν οι ίδιες πηγές. Από το 2006 εγγυοδοτήθηκαν από το Δημόσιο δάνεια ύψους σχεδόν 700 εκατ. ευρώ στους πέντε νομούς της περιοχής.
«Δεν υπάρχει νοικοκυριό που να μη βιώνει σκηνές της δεκαετίας του 1960» αναφέρει στο «Βήμα» ο περιφερειάρχης Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης κ. Αρ. Γιαννακίδης. «Εχει διαταραχθεί κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής. Αυτή η κατάσταση μπορεί να γίνει τελείως ανεξέλεγκτη» σημειώνει. Η Περιφέρεια εκπονεί την πρώτη μελέτη για δημιουργία Ειδικής Οικονομικής Ζώνης, η οποία αναμένεται να παραδοθεί εντός του Μαρτίου στο υπουργείο Ανάπτυξης, με στόχο να κατατεθεί στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως τον Μάιο.
«Δυστυχώς τα τελευταία τέσσερα-πέντε χρόνια ξαναβιώνουμε την κατρακύλα, τίθεται δημογραφικό ζήτημα, ενώ καταγράφεται αφαίμαξη επιστημονικού δυναμικού» λέει και επισημαίνει ότι έχει ζητήσει τη χορήγηση πόρων από το Κοινωνικό Ταμείο για τη συγκράτηση του φαινομένου. «Η κατάσταση είναι τραγική» συνεχίζει ο κ. Γιαννακίδης και υπογραμμίζει τη στροφή προς τη μετανάστευση στα ολλανδικά ναυπηγεία και θερμοκήπια, αλλά και στη Γερμανία, η οποία εντείνεται.
«Τα κουφάρια, ο βιομηχανικός εξοπλισμός και οι άνεργοι που έχουν τεχνογνωσία και κάθονται και τα κοιτούν, μπορούν να ξαναδουλέψουν. Ολος αυτός ο πλούτος, εάν μελετηθεί σωστά, μπορεί να δημιουργήσει σοβαρές ευκαιρίες για επενδύσεις» σχολιάζει ο πρώην πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΕΝΚΛΩ κ. Ι. Μουσουλίδης, ο οποίος έφτασε στο παρά πέντε να επαναλειτουργήσει την επιχείρηση.
«Στις 3 Ιουλίου 2008 κάναμε την πρώτη επίσχεση εργασίας. Μας πλήρωσαν και λάβαμε και μισθούς για τους έξι μήνες του 2009. Εκτοτε, έως και σήμερα, συνεχίζουμε να βρισκόμαστε σε επίσχεση. Δουλειά μηδέν. Εισόδημα μηδέν» λέει ο πρόεδρος του σωματείου της ΦΑΝΚΟ - που ανήκει στην ΕΝΚΛΩ - κ. Ι. Καραστογιάννης.
«Ζούμε με δανεικά και τα 503 ευρώ σύνταξη που παίρνει ο πατέρας μου. Μέχρι πότε; Ηδη οι πρώτοι πήραν τις καραμπίνες. Σειρά μας είναι να πάρουμε κι εμείς. Κρατάμε τους συναδέλφους με το ζόρι. Δουλειές δεν υπάρχουν και ακούμε μόνο υποσχέσεις. Δεν πληρώσαμε ούτε πετρέλαιο ούτε εισφορά αλληλεγγύης ούτε το χαράτσι της ΔΕΗ, η οποία μας έστειλε χαρτί ότι θα κόψει το ρεύμα» σημειώνει ο 53χρονος εργάτης.
«Ο προηγούμενος πρωθυπουργός υποσχέθηκε ότι η εταιρεία θα προχωρούσε. Μετά ήρθε ο αμερικάνος επενδυτής, αλλά ούτε κι αυτό έγινε. Τώρα πάμε σε πτώχευση για να μπούμε στο ταμείο ανεργίας. Η ΒΙΠΕ έχει διαλυθεί. Εμειναν μόνο κουφάρια και λαμαρίνες. Δεν υπάρχουν δουλειές και ο κόσμος φεύγει στο εξωτερικό. Κι εγώ θα φύγω. Μας κατέστρεψαν» καταλήγει.
Η «δίψα» για δουλειά οδήγησε εργαζομένους της ΕΝΚΛΩ στο να προτείνουν να δοθεί μέρος των απλήρωτων δεδουλευμένων τους για να ανοίξουν ξανά τα εργοστάσια. Δηλαδή, να «αγοράσουν» τις θέσεις εργασίας τους.
«Η κοινωνία μας ακόμη αντέχει...»
Ο αντιδήμαρχος Κοινωνικής Αλληλεγγύης της Κομοτηνής κ. Γ. Μανανάς σημειώνει ότι υπάρχει πρόβλημα κοινωνικής συνοχής, όμως η κοινωνία ακόμη αντέχει, αν και η κρίση έχει χτυπήσει τους πλέον αδυνάμους.
«Καθημερινά σιτίζονται από τον δήμο 140 άτομα, όταν πέρυσι ήταν 40 και πρόπερσι ελάχιστοι. Πέρα από όσους ήδη λαμβάνουν ενίσχυση από την Πρόνοια, φέτος έχουμε εξυπηρετήσει περίπου 2.000 οικογένειες, οι οποίες ζήτησαν τρόφιμα, ξύλα ή χρήματα για θέρμανση. Δύο χιλιάδες οικογένειες σε έναν καλλικρατικό δήμο 65.000 κατοίκων δεν είναι καθόλου λίγο» αναφέρει.
«Παρ' όλο που λιγοστεύουν τα κονδύλια μας, σε όποιον μας ζητεί δεν αρνούμαστε τίποτα. Επίσης ζητούμε τη βοήθεια των επιχειρήσεων και της τοπικής κοινωνίας, η οποία ανταποκρίνεται και συμπαραστέκεται» εξηγεί ο αντιδήμαρχος.
Σύμφωνα με τον κ. Μανανά, η ανεργία στην Κομοτηνή κυμαίνεται περίπου στο 35%, αφού έχουν μειωθεί εντυπωσιακά οι θέσεις εργασίες στη βιομηχανική περιοχή και στις επιχειρήσεις της πόλης. «Σίγουρα έχουν αλλάξει τα πράγματα σε σχέση με 10 χρόνια πριν. Η βιομηχανία έχει μαραζώσει και πολύς κόσμος φεύγει. Ομως η κοινωνία ακόμη βαστάει. Αντέχουμε» καταλήγει.
Πηγή: http://www.tovima.gr/
