Είχε απολαύσει την θρακιώτικη φιλοξενία, γνώρισε την παραλιακή ζώνη, επισκέφθηκε το αρχαίο θέατρο και το παραδοσιακό χωριό της Μαρώνειας, πήγε στην Κομοτηνή φιλοξενούμενος από τοπικό έντυποΜΑΘΕΤΕ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ
Ο πρώην πρόεδρος της Αλβανίας Ραμίζ Αλία, τελευταίος κομμουνιστής ηγέτης της χώρας (1985-1992), απεβίωσε χθες Παρασκευή σε ηλικία 85 ετών σε νοσοκομείο των Τιράνων, όπου νοσηλευόταν με πνευμονολογικά προβλήματα. Ο Ραμίζ Αλία εξελέγη πρόεδρος το 1991 στις πρώτες ελεύθερες εκλογές στην αλβανική ιστορία. Γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1925 στη Σκόδρα και αποφοίτησε από το Γυμνάσιο του Κομμουνιστικού Κόμματος στη Μόσχα. Ήταν κορυφαίο στέλεχος του Εργατικού Κόμματος της Αλβανίας. Διαδέχθηκε τον Ενβέρ Χότζα ως γενικός γραμματέας του κόμματος και ήταν ο τελευταίος κομμουνιστής ηγέτης της Αλβανίας (1985-1992). Τον Απρίλιο του 1992, μετά τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές του Μαρτίου, στις οποίες επικράτησε το νεοϊδρυθέν Δημοκρατικό Κόμμα, παραιτήθηκε από την προεδρία της Αλβανίας.
Ο θάνατός του προκάλεσε μια στυφή γεύση, μια πίκρα για ένα πολιτικό που εξέπεμπε το δικό του μεγαλείο όταν είχε αποσυρθεί από την πολιτική αλλά διατηρούσε ζωντανό το ενδιαφέρον του για όλα τα πράγματα στην Αλβανία και τα Βαλκάνια, που αγαπούσε την Ελλάδα…Σαν αφιέρωμα στην μνήμη του δημοσιεύουμε την αποκλειστική συνέντευξη που δημοσιεύτηκε τότε για να θυμηθούμε το λόγο του.
…Η συζήτηση δεν μπορούσε να μην επεκταθεί στον πόλεμο που διεξάγεται δίπλα μας, το UCK και το ρόλο του, την κατάσταση στην Αλβανία, την εισαγόμενη εγκληματικότητα στην Ελλάδα και τις διαστάσεις που παίρνει, δηλώνοντας υπέρμαχος της Ελληνοαλβανικής φιλίας και θερμός θαυμαστής του αρχαιοελληνικού πολιτισμού ο Ραμίζ Αλία μια ακτινοβολούσα πολιτική φυσιογνωμία, μας κέρδισε.
Είναι ένας μύθος, ένας σοσιαλιστής ηγέτης, που παραμένει έτσι, υπέρμαχος του κομμουνισμού με όλες τις βελτιωτικές εκείνες προσμίξεις που η πρακτική έδειξε ότι επιβάλλονται να υπάρχουν. Ένας φιλόσοφος της εποχής μας που από τα χέρια του για οκτώ χρόνια πέρασε η διακυβέρνηση της χώρας στην γειτονική Αλβανία. Που έβαλε την σφραγίδα του σε πολιτικές θέσεις κλειδιά, στο συντονιστικό όργανο των δημοσιογράφων, στην ακαδημαϊκή ζωή ως καθηγητής πανεπιστημίου, ένας άνθρωπος που γεύθηκε ανείπωτα μεγαλεία αλλά και μεγάλες πίκρες με τις απροσδόκητες πολιτικές εξελίξεις στην Αλβανία, που φυλακίστηκε, καταδικάστηκε αλλά στην συνέχεια αθωώθηκε για να γεμίζει τα χρόνια του μακριά από την εξουσία τώρα με διάβασμα, επιλεκτική αρθρογραφία φιλοσοφικού επιπέδου, με ενημέρωση γύρω από τα πολιτικά τεκταινόμενα στην χώρα του και όλη την Ευρώπη. Ο Ραμίζ Αλία, από τους ισχυρούς της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας βρέθηκε για δύο μέρες στην Κομοτηνή με πρόσκληση του εκδότη του “Χρόνου”, σ΄ ένα ταξίδι ιδιωτικό, μακριά από τους προβολείς της δημοσιότητας που ακόμη τον πολιορκούν, απολαμβάνοντας την θρακιώτικη φιλοξενία, γνωρίζοντας το χώρο της Θράκης, την ηρεμία και την ομορφιά της συνύπαρξης όλων των ανθρώπων. Γνώστης του αρχαιοελληνικού πνεύματος, αλλά και της σύγχρονης λογοτεχνίας και ποίησης, (Καβάφη, Ελύτη, Καζαντζάκη), με σπουδές φιλοσοφίας και πολιτικών επιστημών στην Μόσχα και με όνειρα γήινα και απλά, ο Αλβανός πρώην πρωθυπουργός ζει σ΄ένα λιτό διαμέρισμα στα Τίρανα και πότε πότε με το διπλωματικό του διαβατήριο ταξιδεύει σε κοντινές χώρες για μικρές ανάσες φυγής.
Κύριε Αλία ολοκληρώσατε το πρόσφατο βιβλίο σας που ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει πλέον και στα ελληνικά, ποιο είναι το θέμα του και το βασικό του μήνυμα;
-Ναι η αλβανική έκδοση είναι 300 σελίδες κάτι ανάλογο ίσως λίγο μεγαλύτερη είναι και η ελληνική έκδοση που θα κάνει την εμφάνισή της από τις εκδόσεις Παπαζήση τον προσεχή Σεπτέμβριο. Είναι ένα βιβλίο σαν ημερολόγιο. «Το ημερολόγιο της φυλακής» και φυσικά δεν επικεντρώνεται μόνο στην περίοδο της κράτησής μου αλλά αναπτύσσονται πολιτικές σκέψεις σχετικά με την εξέλιξη των γεγονότων στην χώρα μου την σοσιαλιστική περίοδο της διακυβέρνηση από το 1982 έως το 1991 και την καινούργια περίοδο από το 1991 ως το 1992 που παραιτήθηκα ενώ μπορούσα να είμαι στην εξουσία για δύο ακόμη χρόνια. Είναι η εποχή του μοναρχισμού και του πλουραλισμού. Δικάστηκα για “εκμετάλλευση της εξουσίας” και οδηγήθηκα στις φυλακές των Τιράνων το 1992 έως και το 1995 μαζί με κοινούς ποινικού κατάδικους και κρατουμένους. Αποφυλακίστηκα τον Ιούλιο του 1995 για να ξαναοδηγηθώ με νέα κατηγορία ότι “διέπραξα εγκλήματα κατά του ανθρωπισμού” τον Φεβρουάριο του 1996 έως τον Μάρτιο του 1997 ξανά στις φυλακές. Τότε άρχισε ο πόλεμος, άνοιξαν οι φυλακές, όλοι οι κρατούμενοι βγήκαν έξω κι εγώ φυσικά. Ήταν μια μαύρη εποχή, ήθελαν το κεφάλι μου επί πίνακι πάση θυσία…Τον Οκτώβρη έγινε η δίκη μου παρουσία του συνηγόρου μου, εγώ απουσίαζα. Αθωώθηκα. Βλέποντας λοιπόν αυτή την περίοδο με μια πιο ήρεμη ματιά αλλά και τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν κάνω τις δικές μου θεωρήσεις μέσα στο τελευταίο βιβλίο με τίτλο “το ημερολόγιο της φυλακής”.
Αν θέλαμε να μας παρουσιάσετε τον πιο άσπονδο εχθρό σας ποιόν θα αναφέρατε;
-Μα φυσικά τον Μπερίσα, ένα άτομο επικίνδυνο, ψυχοπαθή που περιέπλεξε τα πράγματα στην χώρα. Αρχικά ήταν φίλος των Αμερικάνων, μετά φίλος των Ευρωπαίων, στη συνέχεια ενέταξε την Αλβανία στην Ένωση των ισλαμικών χωρών. Στην αρχή ακολούθησε φιλική πολιτική με την Ελλάδα και την Ιταλία, για ν΄αλλάξει πορεία πλεύσης με την Ελλάδα συνεχίζοντας το φλέρτ μόνο με την Ιταλία, μια πολιτική δίχως άξονα, δίχως στόχους, μακροπρόθεσμα οφέλη, δίχως να καλύπτει τα συμφέροντα του Αλβανικού λαού. Είναι ο υπαίτιος της κατάρρευσης της οικονομίας, κατέστρεψε όλη την παραγωγή, τα εργοστάσια, τα ορυχεία, τέθηκαν εκτός λειτουργίας. Ακολούθησε άναρχη πολιτική ιδιωτικοποιήσεων χωρίς αρχή και τέλος ξεπούλησε τα πάντα κάτω του κόστους, μηδένισε την οικονομία. Ενθάρρυνε την δημιουργία των παρατραπεζών, και κατεύθυνε την παραοικονομία, εμφανίζοντας ως ευκαιρίες με υψηλά ποσοστά τόκων που δελέαζαν τον απλό κόσμο και επένδυε εκεί όχι μόνο τις οικονομίες του άλλα ότι είχε και δεν είχε προσδοκώντας να πάρει υψηλό τόκο. Αυτά τα χρήματα τα έκλεβαν, μια γενικού τύπου κλοπή που οδήγησε στην καταστροφή. Μιλάμε για 1 δις 500 εκατομμύρια δολάρια χρήματα που συγκεντρώθηκαν μ΄αυτό τον ανορθόδοξο τρόπο. Οι άνθρωποι τρελάθηκαν, όταν είδαν ότι δεν μπορούσαν να πάρουν τα κεφάλαιά τους. Ήταν όλη η προπαγάνδα του λαϊκού καπιταλισμού που γνώρισαν στην πιο αισχρή του μορφή, καλλιεργούσε το συναίσθημα ότι χωρίς να δουλέψουν θα κέρδιζαν χρήματα. Τον Ιανουάριο όμως του 1997 όλες αυτές οι παρατράπεζες, οι εταιρίες έκλεισαν και εξαφανίστηκαν. Τα θύματά τους, εκατοντάδες χιλιάδες λαού που δεν μπορούν να συνέλθουν από το σοκ που βιώσαν. Βεβαίως η παγκόσμια τράπεζα και το διεθνές νομισματικό ταμείο ειδοποίησαν τον Μπερίσα εγκαίρως ότι αυτές οι εταιρίες όχι μόνο υπέσκαπταν την οικονομία της Αλβανίας αλλά εμπόδιζαν και τις ξένες επενδύσεις στην χώρα. Ο Μπερίσα δεν τα άκουσε αυτά και πεπεισμένος ότι ακολουθεί τον σωστό δρόμο, συνέχισε.Το καλοκαίρι του 1997 άρχισε η εξέγερση του αγανακτισμένου λαού που έφερε ως αναμενόμενο τον δικό του καταποντισμό και της κυβέρνησής του. Για να γλιτώσει ή σε μια ακόμη προσπάθεια να ελέγξει την κατάσταση άνοιξε τις αποθήκες πολεμικού υλικού, μοίρασε όπλα, καλασνικοφ, βόμβες, πυρομαχικά…
Ήταν μια μαύρη περίοδος;
-Πολύ μαύρη, τόσο που θα χρειαστεί το λιγότερο μια δεκαετία για να συνέλθει η Αλβανία. Το χειρότερο είναι ότι ο Μπερίσα συνεχίζει την ίδια πολιτική, μια πολιτική ψυχοπάθειας.
Οι διανόηση, οι άνθρωποι του πνεύματος στην χώρα σας τι λένε;
-Οι διανοούμενοι όλοι έχουν φύγει. Η Αλβανία εξάγει ανθρώπους προς το παρόν δεν είναι η χώρα που παράγει το παραμικρό, μόνο καταναλώνει και τα πάντα είναι εισαγόμενα. Η ανεργία όπως καταλαβαίνετε είναι σε απόλυτους αριθμούς. Οι διανοούμενοι δεν είχαν προοπτική ούτε να επιβιώσουν και βρίσκονται εκτός Αλβανίας.
Η σημερινή κυβέρνηση του Παντελή Μάϊκο πως ενεργεί;
-Προσπαθεί, θα σας έλεγα με μια λέξη. Είναι νέος ο πρωθυπουργός και όλο το επιτελείο του χωρίς πείρα, στην πολιτική διακυβέρνηση. Πιο πολύ οδηγούν την χώρα με ότι κατευθύνσεις δίνουν οι ξένοι σύμβουλοι, τώρα της μόδας εκεί είναι το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί και αυτούς ακούν. Ας ευχόμαστε όλα να πάνε καλά.
Με την γνώση και την εμπειρία της άσκησης πολιτικής για αρκετά χρόνια, κύριε πρόεδρε ποιο μοντέλο διακυβέρνησης θα επιλέγατε εσείς, έχετε κάτι διαμορφωμένο στο μυαλό σας;
-Κοιτάξετε, κάνω πολιτικές αναλύσεις και στοχασμούς που τους δημοσιοποιώ μέσα από τον αλβανικό Τύπο, δεν μιλώ για κάποιο μοντέλο. Όσον αφορά την ιδεολογική μου άποψη συνεχίζω να είμαι αριστερός και υπέρμαχος των σοσιαλιστικών πεποιθήσεων. Στις καινούργιες καταστάσεις αναμφίβολα η εφαρμογή αυτών των ιδεών δεν μπορεί να γίνεται με το παλιό μοντέλο. Το παλιό σύστημα είχε θετικές και αρνητικές πλευρές. Αυτές αν τις δούμε μπορούμε να καταλήξουμε σε θέσεις και σημεία εφαρμογής.
Ζήσατε μεγάλους ηγέτες στην περίοδο της διακυβέρνησής σας συναντηθήκατε με τους περισσότερους ποιους θυμόσαστε;
-Πολλές μορφές και πολιτικοί ηγέτες που οι περισσότεροι δεν υπάρχουν. Κρουτσώφ, Μπρέζνιεφ, Μιτεράν, Μάο Τσε Τούγκ, Τσου εν Λάϊ,Τσαουσέσκου,Παπανδρέου, Κορσίγκα, Οζάλ, Μελίνα Μερκούρη, Εριχ Χόνεκερ, Ζίφκωφ, Τζέϊμ Μπέϊκερ, Φιντέλ Κάστρο, Ξαβιέ Περέζ ντε Γκουεγιάρ, Στρ. Γκένσερ, Μητσοτάκη, Παπούλια. Στην Ελλάδα διατηρώ σχέσεις με τον Μανώλη Γλέζο, τον Μίκη Θεοδωράκη, και άλλους επιφανείς πολίτες. Μιλά με ηρεμία δίχως εξάρσεις στόμφο ή υπερβολές. “Τους γνώρισα όλους του πολιτικούς είχαμε συζητήσει, τους ήξερα καλά.Τα πράγματα άλλαξαν, νέοι ηγέτες βρίσκονται στην διακυβέρνηση των χωρών. Σαφώς οι μεγάλες μορφές τείνουν να εκλείψουν”.
Κύριε πρόεδρε ταξιδεύετε στην Σουηδία και το Παρίσι όπου ζουν δύο από τα παιδιά σας, ερχόσαστε στην Ελλάδα σε φίλους και επιστρέφετε μετά στην Αλβανία. Σας πληγώνει η σημερινή εικόνα της χώρας σας;
-Φυσικά, παρακολουθώ με κατάθλιψη αυτή την εξαθλίωση της Αλβανίας, αυτόν τον κατήφορο αλλά επειδή είμαι εκ πεποιθήσεως αισιόδοξο άτομο θέλω να πιστεύω ότι η Αλβανία θα ξαναγεννηθεί από τα ερείπιά της. Έτσι θέλω να βλέπω τα πράγματα και στο κακό προσπαθώ να βλέπω μια καλή πλευρά, να ελπίζω ότι κάτι θα αλλάξει επί τω βέλτιω.
Στην Ελλάδα και με αποκορύφωμα το περιστατικό με την απαγωγή του λεωφορείου που βλέπουμε υπάρχει η αίσθηση ότι η εγκληματικότητα είναι εισαγόμενη και μάλιστα αλβανικής προέλευσης. Ότι οι χιλιάδες λαθρομετανάστες έχουν επιδείνωση το πρόβλημα. Εσείς πως το βλέπετε;
-Νομίζω ότι το πρόβλημα των Αλβανών θα πρέπει να το δούμε διαφορετικά, μακριά από ταπεινά συναισθήματα και πάθη, στην χώρα σας έχουν έρθει εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανοί και το ζήτημα έχει δύο οπτικές. Η Ελλάδα έκανε πολύ καλά που τους δέχθηκε στις δουλειές και η άλλη οπτική είναι ότι αυτοί οι Αλβανοί αναλώνουν την ενέργεια, την ζωτικότητά τους στο να βοηθήσουν στην οικονομική εξέλιξη της Ελλάδας, στο μέτρο που συμβάλουν μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία. Δυστυχώς η ελληνική προπαγάνδα αυτή την συνεισφορά την αγνοεί. Υπάρχει διάχυτη η άποψη ότι “έφεραν την εγκληματικότητα”, μπορεί η εγκληματικότητα να υπήρχε μπορεί σίγουρα να την έχουν αυξήσει γιατί μαζί με τους τίμιους ανθρώπους ήρθαν και οι εγκληματίες. Οι πρώτοι Αλβανοί που ήρθαν ήταν κατάδικοι από τις φυλακές. Από τις 500.000 Αλβανούς που υπάρχουν οι περισσότεροι είναι τίμιοι άνθρωποι,που δουλεύουν στην Ελλάδα, διευκολύνουν με την εργασία τους αλλά ενισχύουν και οικονομικά την Αλβανία, από αυτή την άποψη ο αλβανικός λαός βλέπει τον ελληνικό σαν ένα λαό που βοηθά τα παιδιά του που δουλεύουν εδώ. Πιστεύω ότι και ο ρόλος του Τύπου είναι καταλυτικός στην αλλαγή εικόνας. Στην αποφυγή καλλιέργειας αρνητικού κλίματος. Όχι στον εύκολο εντυπωσιασμό χωρίς ουσία και βάση. Το φαινόμενο με την αρπαγή του λεωφορείου είναι καταδικαστέο. Πρόκειται για εγκληματία που βάζει σε κίνδυνο αθώες ζωές όπως και συμβαίνει σε περιπτώσεις αεροπειρατείας, και πρέπει να χτυπηθεί άμεσα.
Γυρνώντας στην πολιτική επικαιρότητα, κ. Αλία βλέπουμε με αγωνία την δράση του UCK (Ουτσακά) στην Αλβανία. Τι ακριβώς συμβαίνει;
-Έχω παρατηρήσει ότι και γι΄αυτό το θέμα στην Ελλάδα υπάρχουν διάφορες εκτιμήσεις, υπάρχουν προβλήματα που θέλουν συζήτηση, για όλα υπάρχει μια αιτία και οι συνέπειες της είναι ένα γεγονός. Γιατί έφθασε η υπόθεση στους βομβαρδισμούς; Φθάσαμε εκεί γιατί οι Σέρβοι και ο Μιλόσεβιτσς δεν ήθελαν να παραιτηθούν της πολιτικής εθνοκάθαρσης, δεν ήθελαν να σταματήσει η πολιτική των πιέσεων, να αναγνωρίσουν τα βασικά δικαιώματα των 2 εκατομμυρίων Αλβανών, και αυτό δεν είναι κάτι πρόσφατο είναι μια ιστορία πολύ παλιά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ζήτησε από τον Μιλόσεβιτς να αναγνωρίσει μια σχετική αυτονομία. Αρνήθηκε αρνούμενος να διαβεβαιώσει ότι θα σταματούσε την πολιτκή των πιέσεων. Το UCK ξεκίνησε εδώ και μερικά χρόνια τον πόλεμο για την καθιέρωση των δικαιωμάτων στο Κόσοβο. Μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας στην Σερβία, Βοσνία, Μαυροβούνιο, Κροατία, Σκόπια, Σλοβενία, το μόνο μέρος που έμενε ήταν το Κόσοβο όπου ζουν όπως προανέφερα δύο εκατομμύρια Αλβανοί και 200 χιλιάδες Σέρβοι, Τούρκοι, Τσιγγάνοι, Μαυροβούνιοι. Ο Μιλόσεβιτς ισχυρίζεται ότι εκεί υπάρχουν τριάντα μειονότητες αλλά μπορεί να εννοεί 30 άτομα. Αυτή η άκαμπτη στάση του παρότρυνε τον Ουτσακά να δραστηριοποιηθεί, ιδιαίτερα μετά τα περσινά εγκλήματα όπουν σκοτώθηκαν 2000 Κοσοβάροι, που ανακαλύφθηκαν σε μαζικούς τάφους. Οι Αμερικανοί για να αναγκάσουν τον Μιλόσεβιτς να αλλάξει στάση χρησιμοποίησαν τους βομβαρδισμούς μια καθόλου ευτυχή κατάληξη με αποτέλεσμα που το βλέπουμε εδώ και δύο μήνες κάθε άλλο παρά θετικό. Δεν μπορούμε να μιλάμε για νίκη ή επικράτηση του ΝΑΤΟ ή των Αμερικάνων. Και που παρατηρώ επίσης ότι η ευρωπαϊκή αριστερά, οι κομμουνιστές στην Ελλάδα και την Ιταλία είναι εναντίον των βομβαρδισμών, συντάσσονται με την Σερβία καταδικάζοντας σφόδρα την αμερικανική παρέμβαση, αυτό αν το δει κανείς αρχικά είναι σωστό αλλά θα έπρεπε ταυτόχρονα να καταδικάζεται και η πολιτική Μιλόσεβιτς. Στο Ραμπουγέ, οι Αλβανοί για παράδειγμα είχαν δεχθεί διάφορους όρους όπως για κυβέρνηση κάτω από την Σερβία, την αυτονομία της, γεγονότα που δεν τα δέχθηκαν και η κατάσταση περιπλέχθηκε. Πιστεύω όμως με τις επαφές που γίνονται σε πολλά επίπεδα ότι η κατάσταση θα μπορέσει να λυθεί, οδεύουμε σε διαμόρφωση των καλύτερων συνθηκών για να λήξη ο πόλεμος.
Βλέπουμε κύριε πρόεδρε τα Βαλκάνια ενώ θα μπορούσαν να είναι μια ανθούσα δύναμη στην περιοχή σπαράσσονται μεταξύ τους και η προοπτική αυτή βλέπουμε να μακραίνει γιατί;
-Μπαίνουμε σε ένα άλλο πεδίο. Στις διεθνείς πολιτικές σχέσεις και ιδιαίτερα στην στρατηγική της αμερικανικής και ευρωπαϊκής πολιτικής. Προς το παρόν θα σας έλεγα στα Βαλκάνια εκφράζονται οι αντιθέσεις αυτών των πολιτικών. Η Αμερική φαίνεται πιο ξεροκέφαλη, η Ευρώπη πιο αδύναμη και πιο διχασμένη στις απόψεις της. Για παράδειγμα ο Μπλερ της Αγγλίας, είναι υπέρμαχος της πολιτικής των αμερικανών, ταυτίζεται μαζί τους. Άλλοι ακολουθούν την πολιτική των ΗΠΑ τρέμοντας. Η Γερμανία ενδιαφέρεται για την Ρωσία και η Αμερική άφησε όλα τα περιθώρια στην χώρα αυτή για τις συζητήσεις με τους Ρώσους. Να βρει ο Τσερνομίρντιν κάποια λύση γι΄αυτό υπήρχε η επαφή με τον πρόεδρο της Φινλανδίας ενώ συνεχίζονται τα ταξίδια για να βρεθεί η πολυπόθητη λύση. Στόχος είναι να ουδετεροποιηθεί η Ρωσία και θα δείτε ότι στο τέλος, θα γίνει αυτό που θέλει η Αμερική γιατί η Ευρώπη είναι αδύναμη.
Βλέπετε κάποια άλλη δύναμη να υψώνεται απέναντι στη μονοκρατορία των ΗΠΑ;
-Σύντομα δεν μπορώ να προβλέψω κάτι τέτοιο. Προσπαθώ να είμαι ενημερωμένος όσο περισσότερο γίνεται για τις διεθνείς εξελίξεις, διαβάζω γαλλικό και ιταλικό Τύπο βλέπω τηλεόραση και αρθρογραφώ.
Το όνειρό σας κ. Αλία;
-Η ηλικία που βρίσκομαι δεν μ΄αφήνει να βλέπω όνειρα. Επιθυμώ μια ζωή πιο ήρεμη και ειρηνική να δω μια καλή εξέλιξη για το μέλλον της χώρας μου. Στις προσωπικές μου επιθυμίες συγκαταλέγεται ένα ταξίδι στην Μόσχα, που μέχρι σήμερα δεν μπόρεσα να πραγματοποιήσω, την πόλη όπου ενηλικιώθηκα επιστημονικά και πνευματικά.
Θα θέλαμε να ακούσουμε την ευχή σας για τις ελληνοαλβανικές σχέσεις.
-Ήμουν και είμαι υπέρμαχος της συνεργασίας και της φιλίας μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας ,γιατί οι δύο χώρες έχουν κοινά συμφέροντα, δεν υπάρχουν αντιθέσεις μεταξύ τους ενώ η ύπαρξη της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία θεωρείται γέφυρα συνεργασίας και όχι αφορμή για τριβές και διαχωρισμό. Δεν βλέπω κάποιον αντικειμενικό λόγο μεταξύ των δύο χωρών να έχουν φιλικές σχέσεις και σχέσεις συνεργασίας.
Ο χώρος της Θράκης που γνωρίσατε πως σας φαίνεται;
-Πολύ ελκυστικός και ενδιαφέρον. Χαίρομαι για την ευκαιρία που είχα, σας ευχαριστώ ειλικρινά.
Πηγή: http://www.xronos.gr/
